ေရာဂါပိုးမ်ားအေၾကာင္း အေမးအေၿဖ
ေဒါက္တာဦးျမင့္ေဆြ၏ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားႏွင္. မဟာစည္ဆရာေတာ္၏အေၿဖ
ေမး။ ။ေဆးပညာအားျဖင့္ ေတြ႔႐ွိရေသာ ေရာဂါပိုးေကာင္ကေလးမ်ားမွာ တကိုယ္မွႏွစ္ကိုယ္၊ ႏွစ္ကိုယ္မွေလးကိုယ္၊ ေလးကိုယ္မွ ႐ွစ္ကိုယ္၊ ႐ွစ္ကိုယ္မွ တဆယ့္ေျခာက္ကိုယ္ စသည္အားျဖင့္ တိုးပြား မ်ားျပားလာပါသည္။ သူ႔အလိုလို ေသသည္ဟူ၍ မ႐ွိပါ။ ထိုပိုးေကာင္မ်ားမွာ အေၾကာင္းကံတရား ႐ွိပါသလား
ေျဖ။ ။(က) ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ကာမဘံုက သတၱ၀ါမွာ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ ပဓာနအဂၤါျဖစ္၏။ ၎င္းစိတ္၀ိညာဥ္မွာတကိုယ္က ႏွစ္ကိုယ္ ခြဲမထြက္ႏိုင္။ ထို႔ျပင္ သတၱ၀ါမွန္လွ်င္ သူ႔ဘ၀အားေလ်ာ္စြာ အသက္တမ္း ႐ွိ၏။ ထိုအသက္တမ္းကုန္လွ်င္ ေသေၾကပ်က္စီးရ၏။ ေမးခြန္း၌ ေဖၚျပထားေသာ ေရာဂါပိုးအခ်ိဳ႔မွာ ေမြးထုတ္ျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိပါဘဲ တကိုယ္မွႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ကိုယ္မွ ေလးကိုယ္၊ ေလးကိုယ္မွ ႐ွစ္ကိုယ္ စသည္ျဖင့္ ပြားလာသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္၎င္း၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလိုလိုမေသဟု ဆိုေသာေၾကာင့္၎င္း ေဆးပညာအရ ပိုးဟုေခၚရေသာ္လည္း ဗုဒၶတရားေတာ္အရအားျဖင့္မူ ၎တို႔ကို သတၱ၀ါဟုအသိအမွတ္မၿပဳ ဥပမာ-တပင္တည္းမွ အကိုင္းမ်ားကို ျဖတ္၍ ခြဲစိုက္လွ်င္ အပင္အသီးအသီးျဖစ္ႏိုင္ေသာ သစ္ပင္႐ုပ္ကဲ့သို႔၎၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေသပ်က္ႏိုင္ေသာ သံေခ်းမ်ား ေၾကးညႇိမ်ား ေက်ာက္ခက္မ်ားကဲ့သို႔၎၊ ခြဲတိုင္းလည္းရ ေသလည္းမေသႏိုင္ေသာ ျပဒါး႐ုပ္ ေရ႐ုပ္ကဲ့သို႔၎ ႐ုပ္အထူးမ်ားဟူ၍သာ အသိအမွတ္ၿပဳအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ ေရာဂါပိုးမ်ားမွာ မည္သည့္ကံ အေၾကာင္းႏွင့္မွ် မသက္ဆိုင္၊ ေရာဂါ စြဲမည့္ ပုဂၢိဳလ္၏ အကုသိုလ္ကံ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာဥတုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ကမၼပစၥယ ဥတုဇ႐ုပ္မ်ားဟူ၍သာ သိအပ္၏။
ေရာဂါပိုးမ်ားကိုသတ္လွ်င္ပါဏာတိပါတကံထိုက္သလား
ေမး။ ။(ခ) အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာအရ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ေကာင္းေသာ ေရာဂါပိုးမႊားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကသည္ကို ကမၻာ႔သမားေတာ္ႀကီးမ်ားစြာတို႔က သက္ေသထုတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ကမၻာသို႔ တင္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေရာဂါပိုးမ်ားကိုႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ရန္ ေဆးမ်ားကို ႐ွာေဖြၾကေသာအခါ ကာလသားေရာဂါအတြက္ သတ္ရန္ စိန္ပါသည့္ အားစနစ္(Arsenic)ေခၚ ထိုးေဆး၊ နမိုးနီးယား ေရာဂါပိုးမ်ား သတ္ရန္အတြက္ ပယ္နင္စလင္ (Penicillin) ထိုးေဆး၊ တီဘီပိုးမ်ားသတ္ရန္အတြက္ စဘရက္တိုမိုင္ဆင္ (Streptomycin) ထိုးေဆးမ်ားႏွင့္ အျခားေဆးမ်ားကို ရ႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။ ၎င္းေဆးမ်ားႏွင့္ လူမမာတို႔အား ထိုး၍ကုသတိုင္း ကုသတိုင္း ဆရာ၀န္မ်ားသည္ ေရာဂါပိုးမ်ားကို သတ္ရာ ေရာက္႐ွိေနၾကပါသည္။ထို႔အတြက္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္ပါသလား။
(၎င္းေရာဂါပိုးကေလးမ်ားသည္ ေျမအျပင္၌ ေတြ႔ၾကရေသာ ပိုးမႊားတို႔ကဲ့သို႔ပင္ လူးလာလႈပ္႐ွားသြားလာ စားေသာက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ သက္႐ွိသတၱ၀ါတမ်ိဳး ဟူ၍ ေခတ္ေဆးပညာအရ ယူဆၾကပါသည္။)
ေျဖ။ ။အေျဖ၌ ျပခဲ့ေသာ ေရာဂါပိုးမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ ၎င္းတို႔မွာ ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ပါဏဟုမဆိုအပ္ေသာေၾကာင့္ ၎င္းတို႔ကို ပ်က္စီးေစျခင္းျဖင့္ ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္။အကယ္၍ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အျခားပိုးမ်ားကဲ့သို႔ သေႏၶတည္ၿပီး ေမြးျခင္း,အသက္တမ္း အလိုက္ေသျခင္းမ်ား ႐ွိပါမူ ထိုသို႔ေသာ ပိုးမ်ားမွာ ပါဏပင္ျဖစ္ရာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပိုးမ်ားကို သတၱ၀ါဟု အမွတ္႐ွိလ်က္ေသေအာင္ၪပလုပ္ျခင္းျဖင့္ ၎င္းတို႔ ေသပ်က္သြားလွ်င္ပါဏာတိပါတ ကံထိုက္ သည္ဟု ယူအပ္၏။ သို႔ေသာ္ ပါဏာတိပါတကံသည္ သီလစေသာ ကုသိုလ္ဂုဏ္႐ွိသူကို သတ္လွ်င္ အျပစ္ႀကီး၏။ ဂုဏ္မ႐ွိသူကို သတ္လွ်င္ အျပစ္ငယ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ဘာဂုဏ္မွ် ႐ွိမည္ မဟုတ္ေသာ ထိုပိုးကေလးမ်ားကို သတ္ျခင္းမွာ အလြန္ပင္ အျပစ္ေသးငယ္ရာ၏။ အကယ္၍ ထိုပိုးမ်ားေသျခင္းကို အာ႐ံုမထားဘဲေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းျခင္းကိုသာ ရည္ေမွ်ာ္၍ ေဆးေပးလွ်င္ ျဖစ္ေစ ၎တို႔ကို ၀ိညာဥ္အသက္႐ွိေသာ သတၱ၀ါမဟုတ္ဟု အမွတ္႐ွိလွ်င္ျဖစ္ေစ မိမိေဆးေၾကာင့္ ၎တို႔ေသေသာ္လည္း ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္ဟုယူအပ္၏။
ေမး။ ။ေဆးပညာအားျဖင့္ ေတြ႔႐ွိရေသာ ေရာဂါပိုးေကာင္ကေလးမ်ားမွာ တကိုယ္မွႏွစ္ကိုယ္၊ ႏွစ္ကိုယ္မွေလးကိုယ္၊ ေလးကိုယ္မွ ႐ွစ္ကိုယ္၊ ႐ွစ္ကိုယ္မွ တဆယ့္ေျခာက္ကိုယ္ စသည္အားျဖင့္ တိုးပြား မ်ားျပားလာပါသည္။ သူ႔အလိုလို ေသသည္ဟူ၍ မ႐ွိပါ။ ထိုပိုးေကာင္မ်ားမွာ အေၾကာင္းကံတရား ႐ွိပါသလား
ေျဖ။ ။(က) ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ကာမဘံုက သတၱ၀ါမွာ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ ပဓာနအဂၤါျဖစ္၏။ ၎င္းစိတ္၀ိညာဥ္မွာတကိုယ္က ႏွစ္ကိုယ္ ခြဲမထြက္ႏိုင္။ ထို႔ျပင္ သတၱ၀ါမွန္လွ်င္ သူ႔ဘ၀အားေလ်ာ္စြာ အသက္တမ္း ႐ွိ၏။ ထိုအသက္တမ္းကုန္လွ်င္ ေသေၾကပ်က္စီးရ၏။ ေမးခြန္း၌ ေဖၚျပထားေသာ ေရာဂါပိုးအခ်ိဳ႔မွာ ေမြးထုတ္ျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိပါဘဲ တကိုယ္မွႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ကိုယ္မွ ေလးကိုယ္၊ ေလးကိုယ္မွ ႐ွစ္ကိုယ္ စသည္ျဖင့္ ပြားလာသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္၎င္း၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလိုလိုမေသဟု ဆိုေသာေၾကာင့္၎င္း ေဆးပညာအရ ပိုးဟုေခၚရေသာ္လည္း ဗုဒၶတရားေတာ္အရအားျဖင့္မူ ၎တို႔ကို သတၱ၀ါဟုအသိအမွတ္မၿပဳ ဥပမာ-တပင္တည္းမွ အကိုင္းမ်ားကို ျဖတ္၍ ခြဲစိုက္လွ်င္ အပင္အသီးအသီးျဖစ္ႏိုင္ေသာ သစ္ပင္႐ုပ္ကဲ့သို႔၎၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေသပ်က္ႏိုင္ေသာ သံေခ်းမ်ား ေၾကးညႇိမ်ား ေက်ာက္ခက္မ်ားကဲ့သို႔၎၊ ခြဲတိုင္းလည္းရ ေသလည္းမေသႏိုင္ေသာ ျပဒါး႐ုပ္ ေရ႐ုပ္ကဲ့သို႔၎ ႐ုပ္အထူးမ်ားဟူ၍သာ အသိအမွတ္ၿပဳအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ ေရာဂါပိုးမ်ားမွာ မည္သည့္ကံ အေၾကာင္းႏွင့္မွ် မသက္ဆိုင္၊ ေရာဂါ စြဲမည့္ ပုဂၢိဳလ္၏ အကုသိုလ္ကံ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာဥတုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ကမၼပစၥယ ဥတုဇ႐ုပ္မ်ားဟူ၍သာ သိအပ္၏။
ေရာဂါပိုးမ်ားကိုသတ္လွ်င္ပါဏာတိပါတကံထိုက္သလား
ေမး။ ။(ခ) အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာအရ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ေကာင္းေသာ ေရာဂါပိုးမႊားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကသည္ကို ကမၻာ႔သမားေတာ္ႀကီးမ်ားစြာတို႔က သက္ေသထုတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ကမၻာသို႔ တင္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေရာဂါပိုးမ်ားကိုႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ရန္ ေဆးမ်ားကို ႐ွာေဖြၾကေသာအခါ ကာလသားေရာဂါအတြက္ သတ္ရန္ စိန္ပါသည့္ အားစနစ္(Arsenic)ေခၚ ထိုးေဆး၊ နမိုးနီးယား ေရာဂါပိုးမ်ား သတ္ရန္အတြက္ ပယ္နင္စလင္ (Penicillin) ထိုးေဆး၊ တီဘီပိုးမ်ားသတ္ရန္အတြက္ စဘရက္တိုမိုင္ဆင္ (Streptomycin) ထိုးေဆးမ်ားႏွင့္ အျခားေဆးမ်ားကို ရ႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။ ၎င္းေဆးမ်ားႏွင့္ လူမမာတို႔အား ထိုး၍ကုသတိုင္း ကုသတိုင္း ဆရာ၀န္မ်ားသည္ ေရာဂါပိုးမ်ားကို သတ္ရာ ေရာက္႐ွိေနၾကပါသည္။ထို႔အတြက္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္ပါသလား။
(၎င္းေရာဂါပိုးကေလးမ်ားသည္ ေျမအျပင္၌ ေတြ႔ၾကရေသာ ပိုးမႊားတို႔ကဲ့သို႔ပင္ လူးလာလႈပ္႐ွားသြားလာ စားေသာက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ သက္႐ွိသတၱ၀ါတမ်ိဳး ဟူ၍ ေခတ္ေဆးပညာအရ ယူဆၾကပါသည္။)
ေျဖ။ ။အေျဖ၌ ျပခဲ့ေသာ ေရာဂါပိုးမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ ၎င္းတို႔မွာ ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ပါဏဟုမဆိုအပ္ေသာေၾကာင့္ ၎င္းတို႔ကို ပ်က္စီးေစျခင္းျဖင့္ ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္။အကယ္၍ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အျခားပိုးမ်ားကဲ့သို႔ သေႏၶတည္ၿပီး ေမြးျခင္း,အသက္တမ္း အလိုက္ေသျခင္းမ်ား ႐ွိပါမူ ထိုသို႔ေသာ ပိုးမ်ားမွာ ပါဏပင္ျဖစ္ရာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပိုးမ်ားကို သတၱ၀ါဟု အမွတ္႐ွိလ်က္ေသေအာင္ၪပလုပ္ျခင္းျဖင့္ ၎င္းတို႔ ေသပ်က္သြားလွ်င္ပါဏာတိပါတ ကံထိုက္ သည္ဟု ယူအပ္၏။ သို႔ေသာ္ ပါဏာတိပါတကံသည္ သီလစေသာ ကုသိုလ္ဂုဏ္႐ွိသူကို သတ္လွ်င္ အျပစ္ႀကီး၏။ ဂုဏ္မ႐ွိသူကို သတ္လွ်င္ အျပစ္ငယ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ဘာဂုဏ္မွ် ႐ွိမည္ မဟုတ္ေသာ ထိုပိုးကေလးမ်ားကို သတ္ျခင္းမွာ အလြန္ပင္ အျပစ္ေသးငယ္ရာ၏။ အကယ္၍ ထိုပိုးမ်ားေသျခင္းကို အာ႐ံုမထားဘဲေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းျခင္းကိုသာ ရည္ေမွ်ာ္၍ ေဆးေပးလွ်င္ ျဖစ္ေစ ၎တို႔ကို ၀ိညာဥ္အသက္႐ွိေသာ သတၱ၀ါမဟုတ္ဟု အမွတ္႐ွိလွ်င္ျဖစ္ေစ မိမိေဆးေၾကာင့္ ၎တို႔ေသေသာ္လည္း ပါဏာတိပါတကံ မထိုက္ဟုယူအပ္၏။
Read More!
ဘ၀သံသရာစက္၀ိုင္း