ဓမၼစႀကာအနက္(၃)

မဂၢ၌ သစၥဉာဏ္ (၀ါ) ၀ိပႆနာဉာဏ္
၁၈။ ဘိကၡေ၀- သံသရာ၀ဋ္မွ လြတ္ေျမာက္လိုျငား အို- ခ်စ္သားတို့၊ ဣဒံ- ဤသမၼာဒိ႒ိဦးစီးေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရားအစုသည္၊ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ- ဒုကၡ၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္သို့ ေရာက္ေႀကာင္း အက်င့္ျဖစ္ေသာ၊ အရိယသစၥံ- အရိယာႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္တို့၏ဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္အပ္ေသာ အမွန္တရားေပတည္း။
ဣတိ- ဤသို့၊ ေမ-မယာ-ငါဘုရားသည္၊ ပုေဗၺ- ဘုရားမျဖစ္မီ ေရွးအဖို့၌၊ အနႏုႆုေတသု- တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်ေဟာေျပာျခင္းျဖင့္ မႀကားစဖူးကုန္ေသာ။ ဓေမၼသု- သစၥာေလးပါး တရားအထူးတို့၌။
စကၡံဳ- မဂၢသစၥာကို ျမင္တတ္ေသာ အနိစၥာႏုပႆနာဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚျပီ။
ဉာဏံ- မဂၢသစၥာကို သိတတ္ေသာ ဒုကၡာႏုပႆနာဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚျပီ။
ပညာ- မဂၢသစၥာကို အျပားအားျဖင့္ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီ ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္ေသာ အသုဘာႏုပႆနာဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေနျပီ။
၀ိဇၨာ- မဂၢသစၥာကို ထိုးထြင္း၍သိတတ္ေသာ အနတၱာႏုပႆနာဉာဏ္ သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ။
အာေလာေကာ- မဂၢသစၥာကို ဖံုးလြွမ္းတတ္ေသာ ေမာဟတည္းဟူေသာ အမိုက္ေမွာင္ကို ကုန္စင္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးႏိုင္ေသာ သမၼာဒိ႒ိပညာေရာင္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရ်ားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ။

မဂၢ၌ ကိစၥဉာဏ္ ( ၀ါ) မဂ္ဉာဏ္

၁၉။ ဘိကၡေ၀- သံသရာေဘးကို ရွုေလ့ရွိႀကေသာ ရဟန္းတို့၊ တံ ေခါပနိဒံ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ- ထိုဒုကၡ၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္သို့ ေရာက္ေႀကာင္းအက်င့္ျဖစ္ေသာ အရိယသစၥာကို၊ ဘာေ၀တဗၺံ- ပြားမ်ား ျပည့္စံုေစအပ္၏ (၀ါ) စိတ္ေစတသိက္ ရုပ္ဟူေသာ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္အသစ္သစ္တို့ မျဖစေပၚမီက မျဖစ္ေပၚသည့္အတိုင္းေနေလ့ရွိေသာ အက်င့္ကို က်င့္ က်င့္သံုးေဆာက္တည္ရာ၏
ဣတိ- ဤသို့၊ ေမ-မယာ-ငါဘုရားသည္၊ ပုေဗၺ-ဘုရားမျဖစ္မီ ေရွးအဖို့၌၊ အနႏႆုေတသု- တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်ေဟာေျပာျခင္းျဖင့္ မႀကားစဖူးကုန္ေသာ ၊ ဓေမၼသု- သစၥာေလးပါးတရားအထူးတို့၌
စကၡံဳ- မဂၢသစၥာကို ျမင္တတ္ေသာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္သည္္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္အမွန္ျဖစ္ေတာမူျပီ
ဉာဏံ- မဂၢသစၥာကို သိတတ္ေသာ သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ-ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚျပီ
ပညာ- မဂၢသစၥာကို အျပားအားျဖင့္ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီ ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္ေသာ အနာဂါမိမဂါဉာဏ္သည္ ဥဒပါဒိ-ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေနျပီ
၀ိဇၨာ- မဂၢသစၥာငိ ထိုးးထြင္း၍သိတတ္ေသာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ။ အာေလာေကာ- မဂၢသစၥာကို ဖံုးလြွမ္းတတ္ေသာ ေမာဟတည္းဟူေသာ အမုိက္ေမွာင္ကို ကုန္စင္ေအာင္ဖ်က္ဆီးႏိိုင္ေသာ မဂ္ ေလးတန္ အကုန္အလင္းဓာတ္မ်ိဳးစံုသည္ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ


မဂၢ၌ ကတဉာဏ္ (၀ါ) ဖိုလ္ဉာဏ္
၂၀။ ဘိကၡေ၀- တရားလိုျငား အို- ခ်စ္သားတို့၊ တံ ေခါပနိဒံ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ- ထိုဒုကၡဟူေသာစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို့၏ ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္သို့ ေရာက္ေႀကာင္း အက်င့္ျဖစ္ေသာ အရိယသစၥာကို၊ ဘာ၀ိတံ- ဖိုလ္ေလးတိ ဉာဏ္အစံုတို့ျဖင့္ တစ္ဖန္ပြားမ်ား ျပည့္စံုေစအပ္ေလျပီ။
ဣတိ- ဤသို့၊ ေမ-မယာ- ငါဘုရားသည္၊ ပုေဗၺ- ဘုရားမျဖစ္မီ၌၊ အနႏုႆုေတသု- တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် ေဟာေျပာျခင္းျဖင့္ မႀကားစဖူးကုန္ေသာ၊ ဓေမၼသု- သစၥာေလးပါးတရားအထူးတို့၌၊
စကၡံဳ- မဂၢသစၥာကို ျမင္တတ္ေသာ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ-ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေလျပီ။
ဉာဏံ- မဂၢသစၥာကို သိတတ္ေသာ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒါပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေလျပီ။
ပညာ- မဂၢသစၥာကို အျပားအားျဖင့္ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီ ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္ေသာ အနာဂါမိဖိုလ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ-
ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေလျပီ။
၀ိဇၨာ- မဂၢသစၥာကို ထိုးထြင္း၍ သိတတ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ဉာဏ္သည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ။
အာေလာေကာ- မဂၢသစၥာကို ဖံုးလြွမ္းတတ္ေသာ ေမာဟတည္းဟူေသာ အမိုက္ေမွာင္ကို ကုန္စင္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးႏုိုင္ ေသာ ဖိုလ္ေလးတန္ အကုန္ အလင္းဓာတ္မ်ိဳးစံုသည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေပၚေပျပီ။

သစၥာေလးပါးကိုမသိမီ ဘုရားျဖစ္ျပီဟု ၀န္မခံျခင္း
၂၁။ ဘိကၡေ၀- တရားလိုဘိ အို- တပည့္တို့၊ ယာ၀ကီ၀ဥၥ- အႀကင္မွ်ေလာက္ေသာ ကာလပတ္လံုး၊ ဣေမသု စတူသု အရိယသေစၥသု- ဤသစၥာေလးပါး တရားအထူးတို့၌၊ ဧ၀ံ- ဤသို့၊ တိပရိ၀ဋံၬ- ၀ိပႆာနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ တို့ျဖင့္ သံုးပါးေသာ အျပန္ရွိေသာ၊ ဒြါဒသာကာရံ- တစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးအျခင္းအရာရွိေသာ၊ ယထာဘူတံ- နဂိုမူလ သူ့သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္ေသာ၊ ဉာဏဒႆနံ- ဉာဏ္အျမင္သည္၊ ေမ- ငါဘုရားအား၊ သု၀ိသုဒၶံ- အထူးစင္ႀကယ္ထင္ရွားသည္၊ န အေဟာသိ- မျဖစ္ေသး။
ဘိကၡေ၀- ခ်စ္သာတို့၊ တာ၀- ထိုမွ်ေလာက္ေသာ ကာလပတ္လံဳး၊ အဟံ- ငါဘုရားသည္၊ သေဒ၀ေက- ကာမာ၀စရနတ္ျပည္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ သမာရေက- ၀ႆ၀တၱီနတ္ျပည္ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ၊ သျဗဟၼေက- ျဗဟၼာ့ျပည္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ ေလာေက- ႀသကာသေလာက၌၊ သႆမဏျဗာဟၼဏိယာ- ရဟန္းပုဏၰားတို့ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ သေဒ၀မႏုႆာယ- သမၼဳတိနတ္တည္းဟူေသာမင္း၊ ႀကြင္းေသာ လူအေပါင္းႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ ပဇာယ- သတၱေလာက၌၊ အႏုတၱရံ- အတုမရွိေသာ၊ သမၼာသေမၺာဓႎ- အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ သဗၺညဳတဉာဏၤကို၊ မိမိအလိုလို ထိုးထြင္း၍သိျပီ ဟူ၍၊ ေန၀ပစၥညာသႎ- ၀န္ခံေတာ္မမူႏိုင္ေသး။

သိမွ ၀န္ခံျခင္း
၂၂။ ဘိကၡေ၀- ရဟန္းတို့၊ ယေတာ စ ေခါ- အႀကင္အခါမွစ၍၊ ေမ- ငါ့အား၊ ဣေမသု စတူသု အရိယသေစၥသု- ဤသစၥာေလးပါးတရားအထူးတို့၌၊ ဧ၀ံ- ဤသို့၊ တိပရိ၀ဋံ- ၀ိပႆနာဉာဏ္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလိဉာဏ္ တို့ျဖင့္ သံုးပါးေသာ အျပန္ရွိေသာ၊ ဒြါဒသာကာရံ- တစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးအျခင္းအရာရွိေသာ၊ ယထာဘူတံ- နဂိုမူလ သူ့သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္ေသာ၊ ဉာဏဒႆနံ- ဉာဏ္အျမင္သည္၊ ေမ- ငါဘုရားအား၊ သု၀ိသုဒၶံ- အလြန္စင္ႀကယ္ထင္ရွားသည္၊ အေဟာသိ- ျဖစ္ျပီ။
ဘိကၡေ၀- ခ်စ္သားတို့၊ အထ- ထိုအခါမွစ၍၊အဟံ-ငါဘုရားသည္၊ သေဒ၀ေက- နတ္ျပည္ငါးထပ္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ သမာရေက- ၀ႆ၀တၱိနတ္ျပည္ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ၊ သျဗဟၼေက- ျဗဟၼာ့ျပည္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ ေလာေက- ႀသကာသေလာက၌၊ သႆမဏျဗာဟၼဏိယာ- ရဟန္းပုဏၰားတို့ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ သေဒ၀မႏုႆာယ- သမၼဳတိ နတ္တည္းဟူေသာမင္း၊ ႀကြင္းေသာ လူအေပါင္းႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ၊ ပဇာယ- သတၱေလာက၌၊အႏုတၱရံ-အတုမရွိေသာ၊ သမၼာသေမၺာဓႎ- အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို၊ အဘိသမၺဳေဒၶါ တိ၀ ဆရာမကူသယမၻဴဉာဏ္ျဖင့္ မိမိအလိုလို ထိုးထြင္း၍ သိျပီဟူ၍၊ ပစၥညာသႎ-၀န္ခံေတာ္မူျပီ။


ပစၥေ၀ကၡဏာဉာဏ္
၂၃။ ဉာဏဥၥ ပန ဒႆနံ- သစၥာေလးပါးကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္ဆင္ျခင္ျခင္း တည္းဟူေသာ ပစၥေ၀ကၡဏာဉာဏ္အျမင္သည္လည္း၊ ေမ- ငါ့အား၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေတာ္မူျပီ။ ေမ- ငါ၏၊ ၀ိမုတၱိ- ကိေလသာမွ အထူးသျဖင့္ လြတ္ကင္းေသာစိတ္ကို၊ (၀ါ) အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္စိတ္ကို၊ အကုပၸါ- ဆန့္က်င္ဘက္ တရားမ်ားျဖစ္ႀကေသာ တဏွာ မာန ဒိ႒ိ တို့သည္ မဖ်က္ဆီးအပ္၊ ဣတိ- ဤသို့ျဖစ္ေလျပီ။ အယံ- ဤဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါး၏ ျဖစ္ျခင္းသည္၊ အႏၱိမာ- ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ၊ ဇာတိ- ျဖစ္ျခင္းေပတည္း။ ဣဒါနိ-ယခုအခါ၌၊ ပုနဗၻေ၀ါ- တစ္ဖန္ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါး အသစ္ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္၊ နတၳိ- မရွိေတာ့ေခ်။ ဣတိ ဉာဏဒႆနံ- ဤသို့ေသာ ဉာဏ္အျမင္သည္၊ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ေတာ္မူျပီ။

ပဥၥ၀ဂၢီတို့ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း
၂၄။ ဘဂ၀ါ- ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသသည္၊ ဣဒံ- ဤ ေဒြေမ ဘိကၡေ၀ အစခ်ီေသာ ဓမၼစႀကာတရား သစၥာေလးပါးကို၊ အေ၀ါစ- မိန့္ေတာ္မူ၏ ပဥၥ၀ဂၢိယာ ဘိကၡဴ- အရွင္ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ္၊ ပရိဗုိဇ္ ဟူေသာ ငါးဦးေသာ ရဟန္းတို့သည္၊ အတၱမနာ- ၀မ္းေျမာက္ႀကကုန္သည္ျဖစ္၍၊ ဘဂ၀ေတာ- ျမတ္စြာဘုရား၏၊ ဘာသိတံ- ေဟာေတာ္မူအပ္ေသာ ဓမၼစႀကာတရားေတာ္ကို၊ အဘိနႏၵံဳ- လြန္စြာႏွစ္သက္ႀက၍ သာဓုေခၚႀကေလျပီ။
ဣတိ- ဤသို့ မ်က္ေမွာက္ေတာမွႀကားလိုက္ရဒ ဟူ၍ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္က ေလွ်ာက္ႀကားေပ၏။

အရွင္ေကာ႑ည ေသာတာပန္တည္ျခင္း
၂၅။ ဣမသၼႎ စ ပန ေ၀ယ်ာကရဏသၼႎ- ဤဂါထာမစြက္ ဗ်ာကရုဏ္းသက္သက္ တရားကို၊ ေ၀ယ်ာကရဏသၼႎ- ဤအေမးအေျဖျဖစ္ေသာ သစၥာေလးပါး တရားေဒသနာေတာ္ကို၊ ဘညမာေန- ေဟာႀကားေတာ္မူအပ္သည္ရွိေသာ္၊ အာယသၼေတာ ေကာ႑ညအား၊ ၀ိရဇံ- အပါယ္ေလးပါးသို့ လားေစတတ္ေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဟူေသာ ျမဴမရွိေသာ၊ ၀ီတမလံ အညစ္အေႀကးရွိေသာ၊ ဓမၼစကၡံဳ- ေသာတာပတၱိဉာဏ္မ်က္စိသည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္ရွားဧကန္ အမွန္ျဖစ္ျပီ။ ျဖစ္ပံုကား ယံကိဥၥိ- အလံုးစံုေသာ သခၤတတရားသည္၊ (၀ါ) ေတဘူမက သခၤါရတရားသည္၊ (၀ါ) အ၀ိဇၨာ အစရွိေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ငါးပါးတရားသည္၊ သမုဒယဓမၼံ- အေႀကာင္းႏွင့္တကြျဖစ္ျခင္း သေဘာရွိ၏၊ (၀ါ) အ၀ိဇၨာ တဏွာ ကံ အာဟာရ ဖႆ နာမ္ရုပါဟူေသာ အေႀကာင္း သမုဒယမကင္းဘဲ ျဖစ္ေပၚျခင္း သမုဒယမည္ဒ၊ သဗၺံ တံ- ထိုအလံုးစံုေသာ သေဘာတရားသည္၊ (၀ါ) အ၀ိဇၨာ တဏွာ ဥပါဒါန္ ဟူေသာ ကိေလသ၀ဋ္၊ သခၤါရႏွင့္ဘ၀ (ေစတနာကံ) ဟူေသာ ကမၼ၀ဋ္တည္းဟူေသာ အပေႀကာင္းဒုကၡျဖစ္သည့္ သမုဒယသစၥာႏွင့္တကြ ၀ိဉာဏ္ နာမ္ရုပ္ သဠာယတန ဖႆ ေ၀ဒနာဟူေသာ ၀ိပါက၀ဋ္တည္းဟူေသာ အက်ိဳးဒုကၡျဖစ္သည့္ ဒုကၡသစၥာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ငါးပါးသည္၊ နိေရာဓဓမၼံ- ပဋိစၥသမုပၸႏၷ နိေရာဓဓမၼ အနိစၥမ်ိဳးျဖစ္၍ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းသေဘာျဖစ္၏၊ ဣတိ- သို့၊ ဓမၼစကၡံဳ- ေသာတာပတၱိဉာဏ္မ်က္စိသည္၊ ဥဒပါဒိ- ထင္းရွားမေသြ ျဖစ္ေပၚ၍လာေပ၏ ။


ဘုမၼစိုးနတ္တို့ ေႀကြးေႀကာ္ျခင္း
၂၆။ ဘဂ၀တာ- ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ဓမၼစေကၠ- ဓမၼစႀကာ တရားေတာ္ကို၊ ပ၀တၱိေတ စ ပန- ေဟာေတာ္မူအပ္သည္ရွိေသာ္၊ ဘုမၼာ ေဒ၀ါ- ဘုမၼစိုးနတ္တို့သည္၊ သဒၵံ- ေကာင္းခ်ီးေပးေသာအသံကို၊ အႏုႆာေ၀သံု -တစ္ျပိဳင္နက္ ေႀကြးေႀကာ္ႀကကုန္၏ ကႎ အႏုႆာေ၀သံု- အဘယ္သို့ ေႀကြး
ေႀကာ္ႀကသနည္း ဟူမူကား-
ဘဂ၀တာ- ျမတ္စြာဘုရား သခင္သည္၊ ဗာရာဏသိယံ- ဗာရာဏသီျပည္၌၊ ဣသိပတေန မိဂဒါေယ- ဣသိပတနအမည္ရွိေသာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌၊ သမေဏန ၀ါ- ရဟန္းသည္၎၊ ျဗာဟၼေဏန ၀ါ- ပုဏၰားသည္၎၊ ေဒေ၀န ၀ါ- နတ္သည္၎၊ မာေရန ၀ါ- မာရ္နတ္သည္၎၊ ျဗဟၼဳနာ ၀ါ- ျဗဟၼာသည္၎၊ ေလာကသၼႎ- ေလာက၌၊ ေကနစိ ၀ါ- တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္၎၊ၚ အပၸဋိ၀တၱိယံ- မေဟာႀကားႏုိုင္ေသာ၊ အႏုတၱရံ- အတုမရွိေသာ၊ ဧတံ ဓမၼစကၠံ- ဤဓမၼစႀကာတရားသစၥာေလးပါးကို၊ ပ၀တၱိတံ- ေဟာေတာ္မူအပ္ျပီ။ ဣတိ- ဤသို့၊ အနုႆာေ၀သံု- တစ္္ျပိဳင္နက္ေႀကြးႀကကုန္၏

အထက္နတ္တို့ ေႀကြးေႀကာ္ျခင္း
၂၇။ ဘုမၼာနံ ေဒ၀ါနံ- ဘုမၼစိုးနတ္တို့၏ ၊ သဒၵံ- ေကာင္းခ်ီးေပးေသာအသံကို၊ သုတြာ- ႀကားႀကကုန္၍၊ စာတုမဟာရာဇိကာေဒ၀ါ- စတုမဟာရာဇ္နတ္တို့သည္၊ သဒၵံ- ေကာင္းခ်ီးေပးေသာ အသံကို၊ အႏႆာေ၀သံု- အဆင့္ဆင့္ ေႀကြးေႀကာက္ႀကကုန္၏ ။ စာတုမဟာရာဇိကာနံ ေဒ၀ါနံ- စတုမဟာရာဇ္နတ္တို့၏၊ တာ၀တႎသာ ေဒ၀ါ- တာ၀တႎသာနတ္တို့သည္၊ ယာမာ ေဒ၀ါ- ယာမာနတ္တို့သည္၊ တုသိတာ ေဒ၀ါ- တုသိတာနတ္တို့သည္၊ နိမၼာနရတီ ေဒ၀ါ- နိမၼာနရတီနတ္တို့သည္၊ ပရနိမၼိတ၀သ၀တၱီ ေဒ၀ါ- ပရနိမၼိတ၀သ၀တၱီနတ္တို့သည္၊ ျဗဟၼကာယိကာ ေဒ၀ါ- ျဗဟၼာတို့သည္၊ သဒၵံ -ေကာင္းခ်ီးေပးေသာအသံကို၊ အႏုႆာေ၀သံု- အဆင့္ဆင့္ေႀကြးေႀကာ္ႀကကုန္၏ ။ ကႎ အႏႆာေ၀သံု- အဘယ္သို့ေႀကြးေႀကာ္ႀကသနည္းဟူမူကား-
ဘဂ၀တာ- ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္၊ ဗာရာဏသိယံ- ဗာရာဏသီျပည္၌၊ ဣသိပတေန မိဂဒါေယ- ဣသိပတနအမည္ရွိေသာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌၊ သမေဏန ၀ါ ရဟန္းသည္၎၊ ျဗာဟၼေဏန ၀ါ- ပုဏၰားသည္၎၊ေဒေ၀န ၀ါ-နတ္သည္၎၊မာေရန ၀ါ- မာရ္နတ္သည္၎၊ ျဗဟၼဳနာ ၀ါ- ျဗဟၼာသည္၎၊ ေလာကသၼႎ- ေလာက၌၊ ေကနစိ ၀ါ- တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္၎၊ အပၸဋိ၀တၱိယံ- မေဟာႀကားႏိုင္ေသာ၊ အႏတၱရံ- အတုမရွိေသာ၊ ဧတံ ဓမၼစကၠံ- ဤဓမၼစႀကာတရား သစၥာေလးပါးကို၊ ပ၀တၱိတံ- ေဟာေတာ္မူအပ္ျပီ။ ဣတိ- ဤသို့၊ အၽြုႆာေ၀သံု-အဆငိ့ဆငိ့ေႀကြးေႀကာ္ႀကကုန္၏ ။

ေျမလွုပ္ျခင္း
၂၈။ ဣတိဟ- ဤသို့လွ်င္၊ ေတန ခေဏန- ထိုခဏ၌၊ ေတနလေယန- ထိုကာလ၌၊ ေတန မုဟုေတၱန- ထိုတစ္မုဟုတ္ခ်င္း၌၊ ယာ၀ ျဗဟၼေလာကာ- အတနိ႒ျဗဟၼာျပည္တိုင္ေအာင္၊ သေဒၵါ- ေက်ာ္ေစာေသာအသံသည္၊ အ ဗၻဳဂၢ စၦိ- ျပန္ႏွံ၍တက္၏၊ အယဥၥဒသသဟႆိေလာကဓတာ- ဤတစ္ေသာင္းေသာ ေလာကဓာတ္ စႀက၀႒ာသည္လည္း၊ သကၤမၸ္- နိမ့္တံုျမင္တံု ခုန္၍ လွုပ္၏၊ သမၸကမၸိ- အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို့ လည္၍လွုပ္၏၊ သမၸေ၀ဓိ- ပုခက္ဧယာဥ္ လြွဲသကဲ့သို့ ေရွးတိုး ေနာက္ငင္ လွုပ္၏၊ အပၸမာေဏာ- အတိုင္းအရွည္မရွိေသာ၊ ဥ႒ာေရာ- ျပန္ေျပာေသာ၊ ႀသဘာေသာ စ၀ သဗၺညဳတဉာဏ္ေရာင္သည္လည္း၊ (၀ါ) စိတ္ေႀကာင့္ ျဖစ္ေသာ ဥတဳဇအေရာင္သည္လည္း၊ ေလာေက- ေလာက၌၊ ေဒါနံ- နတ္ျဗဟၼာတို့၏၊ ေဒ၀ါႏုဘာ၀ံ- နတ္ျဗဟၼာတို့၏ အာႏုေဘာ္ကို၊ အတကၠမၼ- လြန္၍၊ ပါတုရေဟာသိ- ထင္ရွားစြာ ျဖစ္ေပ၏

ဘုရားရွင္ ဥဒါန္းက်ဴးျခင္း
၂၉။ အထ ေခါ- ထိုအခါ၊ ဘဂ၀ါ- ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ဣမံဥဒါနံ- ၌၀မ္းေျမာက္ေသာ စကားေတာ္ ဥဒါန္းကို၊ ဥဒါေနသိ၀မ္းေျမာက္စြာ ျမြက္ဆိုေတာ္မူ၏၊ ကႎ ဥဒါနသိ - အဘယ္သို့ ျမြက္ဆိုေတာ္မူသနည္း- ဟူမူကား-
ေသာ- အို- အခ်င္းတို့၊ ေကာ႑ေညာ- ေကာ႑ညသည္၊ ၀တ- စစ္စစ္၊ အညာသိ- သစၥာေလးပါးကို သိေလျပီ၊ ေဘာ- အို- အခ်င္းတို့၊ ေကာ႑ေညာ- ေကာ႑ညသည္၊ ၀တ- စစ္စစ္၊ အညာသိ-သစၥာေလးပါးကိုသိေလျပီ၊
ဣတိ- ဤသို့၊ဥဒါေနသိ- ျမြက္ဆိုေတာ္မူ၏၊ ဣတိဟိ- ဣတိဧ၀- သို့ဥဒါန္းက်ဴးေတာ္မူေသာေႀကာင့္သာလွ်င္၊ အာယသၼေတာ ေကာ႑ညႆ- အရွင္ေကာ႑ညအား၊ အညာသိ ေကာ႑ေညာ ေတြ၀- အညာသိေကာ႑ည-ဟူ၍သာလွ်င္၊ ဣဒံ နာမံ- ဤအမည္သည္၊ အေဟာသိ- ျဖစ္ေပ၏ ။


ရဟန္းအျဖစ္ေတာင္းျခင္း
၃၀။ အထ ေခါ- ထိုအခါ၌၊ အာယသၼာ အညာသိ ေကာ႑ေညာ- အရွင္အညာသိေကာ႑ညသည္၊ ဒိ႒ဓေမၼာ- သစၥာေလးပါးကို ျမင္ျပီးျပီျဖစ္္၍ ပတၱဓေမၼာ- သစၥာေလးပါးကို ရျပီးျပီျဖစ္၍၊ ၀ိဒိတဓေမၼာ- သစၥာေလးးပါးကို သိျပီးျပီျဖစ္၍၊ ပရိေယာဂါ႒ဓေမၼာ-သစၥာေလးပါးသို့ဉာဏ္ျဖင့္ သက္၀င္ယံုႀကည္ျပီးျပီျဖစ္၍၊ တိဏၰ၀ိစိကိေစၧာ-ပညတ္ယံုမွားျခင္း ၁၆ ပါး၊ ပရမတ္ယံုမွားျခင္း ၈ပါးတို့ကို လြန္ေျမာက္ျပီးျပီျဖစ္၍၊ ၀ိဂတကထံကေထာ-သို့ေလာ သို့ေလာ ဟုေတြးေတာျခင္းမွ ကင္းလြတ္ ျပီးျပီျဖစ္၍၊ သတၳဳသာသေန-ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌၊ ေ၀သာရဇၨပၸေတၱာ- ရဲရင့္ျခင္းသို့ ေရာက္ျပီျဖစ္၍၊ အပရပၸစၥေယာ- ကိုယ္တိုင္သိျမင္ျပီးျဖစ္၍ သူတစ္ပါးအား ယံုႀကည္အားထားစရာ မရွိေတာ့ျပီျဖစ္၍၊ ဘဂ၀ႏၱံ- ျမတ္စြာဘုရားကို၊ ဧတံ ၀စနံ- ဤသို့ေသာ စကားကို၊ အေ၀ါစ- ေလွ်ာက္ႀကားေလ၏ ။ ကႎ အေ၀ါစ- အဘယ္သို့ေလွ်ာက္ႀကားသနည္းဟူမူကား- ဘေႏၱအရွင္ဘုရား၊ အဟံ- ကၽြႏု္ပ္သည္၊ ဘဂ၀ေတာ- ျမတ္စြာဘုရား၏၊ သႏိၱေက- အထံေတာ္၌၊ ပဗၺဇၨံ- ရွင္အျဖစ္ကို၊ လေဘယ်ံ- ရလုိပါ၏၊ ဥပသမၸဒံ- ပဥၥင္းအျဖစ္ကို၊ လေဘယ်ံ- ရခ်င္ပါ၏၊ ဣတိ- ဤသို့၊ အေ၀ါစ- ေလွ်ာက္ႀကားေလ၏ ။

ဧဟိဘိကၡဳေခၚျခင္း
၃၁။ ဘိကၡဳ- ခ်စ္သာရဟန္း၊ ဧဟိ- ဘလာေလာ့၊ ဓေမၼာ- တရားေတာ္ကို၊ မယာ- ငါဘုရားသည္၊ သြာကၡာေတာ- ေကာင္းစြာေဟာအပ္ျပီ။ ဒကၡႆ- ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ့၏ ၊ အႏၱကိရိယာယ- အဆံုးကို ျပဳျခင္းငွာ၊ သမၼာ- ေကာင္းစြာ၊ ျဗဟၼစရိယံ- ျမတ္ေသာအက်င့္ကို၊ စရ- က်င့္ေလေလာ့။ ဣတိ- ဤသို့၊ ဘဂ၀ါ- ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ အေ၀ါစ- မိန့္ေတာ္မူ၏၊ တႆ အာယသၼေတာ- ထိုအရွင္ေကာ႑ညအား၊ သာ၀ဥပသမၸဒါ- ထိုဧဟိဘိကၡဳ ပဥၥင္းအျဖစ္သည္လွ်င္၊ အေဟာသိ- ျဖစ္ေလျပီ။