ဥရဂဇာတ္ တရားေတာ္(သစၥာအနက္၁၆ခ်က္)

ဥရဂဇာတ္ တရားေတာ္
သခၤါရတို႔၏ ဓမၼတာ ပ်က္စီးမႈ ၾကံဳလာလွ်င္
ေသာကမီး သက္သာဖို႔အတြက္
ႀကိဳတင္ ႏွလံုးသြင္းထားရန္ ရည္သန္ေဟာၾကားျခင္း။ ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥကို လ်င္စြာႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကရန္...
႐ုပ္ နာမ္ ဓမၼ၊ သခၤါရတို႔၊ ကိုယ္က ဤပံု၊ ျဖစ္လိုတံုလည္း၊ တစ္ဖံု ဆင္ကြဲ၊ သူတစ္နဲျဖင့္၊ ေဖာက္လႊဲ တတ္စြာ၊ ဓမၼတာကို၊ ပညာစကၡဳ၊ ေျမာ္ေထာက္ရႈ၍၊
ယခုပင္လွ်င္၊ မအိုခင္က၊ ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။
ယခုပင္လွ်င္၊ မနာခင္က၊ ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။
ယခုပင္လွ်င္၊ မေသခင္က၊ ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။
ရတုခ်ိန္ေထာက္၊ ဤခါေရာက္မွ၊ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ခႏၶာ၊ ေသပိမ့္ငွာဟု၊ သတၱဝါခပင္း၊ ရွင္ေသမင္းႏွင့္၊ မိတ္သင္းဖြဲ႔လ်က္၊ ခ်ိန္းအခ်က္လွ်င္၊ တစ္စက္ကမွ၊ မရွိၾကဘူး-

“အပၸမာေဒန ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ”
ဘုရား စကား၊ လိုက္နာပြားသည္၊ တရား လက္မလြတ္ေစႏွင့္။
ဘုန္းႀကီးေလ… အျမဲမျပတ္ တရားပြဲတိုင္း ပြဲတိုင္းမွာ ေနၿပီးေတာ့ လကၤာလို တစ္မ်ိဳး-
အပၸမတၱာ သဒါေဟာထ၊ ဉ တြာ သခၤါရဓမၼတံ။
သကိစၥမႏုယုဥၥေဝွါ၊ နတၳိ ေနာ မစၥဳသဂၤရံ။
ေဘာေႏၲာ= ႏွလံုးေပ်ာ့ေပ်ာင္း အို... သူေတာ္ေကာင္းတို႔။ သခၤါရဓမၼတံ= ကိုယ္က ဤပံု၊ ျဖစ္လိုတံုလည္း၊ တစ္ဖံု ဆင္ကဲြ၊ သူတစ္နဲျဖင့္၊ ေဖာက္လႊဲတတ္စြာ၊ ႐ုပ္ နာမ္ ဓမၼ၊ သခၤါရတို႔၏ ဓမၼတာကို။ ဉတြာ- ဇာနာထ= ကိုယ္စီကိုယ္င အဇၥ်တၱဝယ္ ဉာဏ စကၡဳ ေျမာ္ေထာက္႐ႈ၍ ယခုပင္လွ်င္ သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကကုန္ေလာ့။ ဉတြာ= သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကၿပီးလွ်င္။ သဒါ= မိနစ္ စကၠန္႔ခပ္သိမ္းေသာအခါကာလ၌။ အပၸမတၱာ= အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားၾကကုန္သည္။ အပၸမတၱာ= ကုသိုလ္ဆယ္ခုျမတ္ေကာင္းမႈ၌ ဂ႐ုက ႀကိဳးလံု႔လသည္ အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားၾကကုန္သည္။
အပၸမတၱာ-
“မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ ျဖဳန္းခနဲ၊ ေရာက္စြဲ နာဗ်ာဓိ။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ သူ၏နဲ၊ အိုလဲ အိုႏိုင္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ ျဖဳန္းခနဲ၊ ေဖာက္လႊဲ ေသႏိုင္၏” ဟု
သတိလႈိက္လွဲ စိတ္ဝယ္ စြဲၾကကုန္သည္။ ေဟာထ= ဧကန္စင္စစ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေလာ့။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ဆိုေတာ့...
ေနာ= တဏွာမာရ္ညြတ္ ခႏၶာဝဋ္မွ ကၽြတ္ရန္ရည္ေႁခြ တို႔တစ္ေတြအား။ ေနာ= တဏွာတည္းဟူေသာ မာရ္မင္း၏ ညြတ္ကြင္း၊ ခႏၶာတည္းဟူေသာ သံသရာဝဋ္အတြင္းမွ လြတ္ကင္းရန္ ရည္ေႁခြ တို႔တစ္ေတြအား။ မစၥဳသဂၤရံ= မစၥဳမည္လွ်င္း ရွင္ေသမင္းႏွင့္ အတြင္းက်ိတ္ပူး မိတ္ရည္ႏူး၍ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ ခ်ိတ္အဆက္ျဖင့္ ဤရက္ခါမူ ေသအံ့ဟူ၍ လည္းေကာင္း သေဘာတူ ခ်ိန္းအခ်က္ စာခ်ဳပ္စာတမ္း စာရြက္တို႔ႏွင့္တကြ လက္ေဆာင္တံစိုးထိုး၍ ထားျခင္းသည္။ နတၳိ= မရွိဧကန္ လူတိုင္း မွန္လွပါေလ၏။ တသၼာ= ထို႔ေၾကာင့္။ သကိစၥံ= ခုဝတၱမာန္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ တမလြန္ေနာက္ေႏွာင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေကာင္းေအာင္ ရြယ္ေခ်ာင္းဆုပန္ စိတ္ရည္သန္၍ ႏွစ္တန္ေသာ ေလာက ဓမၼ စီးပြား ကိုယ့္ကိစၥမ်ားကိုသာ။ အႏုယုဥၨေဝွါ= လံု႔လႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကပါကုန္ေလာ့။ သကိစၥမႏုယုဥၨေဝွါ= ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျပင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ဘဲ သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္သလိုသာ ျဖစ္ၾကသည့္ သဘာဝ သူ႔ညာဥ္ကို သမၸဇဥ္ ႏိႈင္းညႇိ အမွန္အတိုင္း သိၾက၍ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ေလာက ဓမၼ စီးပြား ကိုယ့္ကိစၥမ်ားကို ရွည္လ်ားကာလ အခ်ိန္ကို မဆြဲၾကဘဲ ယခုကပင္ အေရးတြင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္က်င့္ၾကံၾကပါကုန္ေလာ့။ (သာဓု။ သာဓု။ သာဓု။ )

အဲဒီလို ဂါထာပါဠ္ နိႆယနဲ႔ တစ္မ်ိဳး၊ မေမ့မေလ်ာ့ၾကနဲ႔၊ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားဆိုတဲ့ ဒီသခၤါရ တရားေတြဟာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္သလိုသာ ျဖစ္ၾကတာ၊ ဒီေတာ့ ေစာေစာစီးစီးက ကိုယ္ရည္သန္ထားတဲ့ ေလာကီစီးပြား၊ ေလာကုတၱရာ စီးပြား၊ မ်ားကို ၿပီးတန္သေလာက္ ၿပီးသြားေအာင္ ျမန္ျမန္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾက။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ဆိုေတာ့ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ဘယ္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ အခ်ိန္းအခ်က္ အဆက္အသြယ္ မရွိဘူး။ ေရာက္ခ်င္တဲ့ေန႔ ေရာက္မွာပဲလို႔ စကားေျပ(စူဏၰိယ) တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘုန္းႀကီး သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ေအး... ေပးရင္း ေပးရင္းကေနၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔တကြ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိရွိသမွ်ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘုန္းႀကီးတို႔ ညႊန္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရဆိုတဲ့ ဒီတရားေတြဟာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလိုသာ ျဖစ္ၾကတဲ့ သူ႔သဘာဝ သူ႔ညာဥ္အတိုင္း ျဖစ္ၾကတာကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ရ။ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရ၊ ကိုယ္တိုင္ခံစားရၿပီ။ အဲဒီလို ပစၥဳပၸန္မွာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ရ ေတြ႔ရ ခံစားရသလို အတိတ္ကလည္း ျမင္ရ ေတြ႔ရ ခံစားခဲ့ရလွေလၿပီ အနာဂတ္မွာလည္း ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး မခ်ဳပ္မဆံုးေသးသမွ်မွာျဖင့္ ဒီ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ဒဏ္ခ်က္ကို သူတို႔မကုန္မခ်င္း ခံၾကရလိမ့္ဦးမယ္။ အတိတ္ကေတာ့ လက္နက္ေကာင္း မရွိလို႔ ခံခဲ့ရၿပီထား၊ ပစၥဳပၸန္မွာလည္းပဲ ရွိတဲ့ လက္နက္ႀကီး လက္နက္ကို မသံုးမိလို႔ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင့္သက္သက္ခံရၿပီ၊ ထားေတာ့။ အနာဂတ္ေတာ့ျဖင့္ယင္ သူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ကို တရားလက္လြတ္ မခံဘဲနဲ႔ ေရွးကဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား၊ ေရွးပညာရွိႀကီးမ်ားရဲ႕ ေလာကဓံ သည္းခံတဲ့ႏွလံုးကို ခ်ံဳးၾကည့္ၿပီး သကာလ ခံႏိုင္ဖို႔ရန္ ပဥၥကနိပါတ္ မွာလာတဲ့ ဥရဂဇာတ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီး ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဘုရား လက္ထက္ေတာ္တုန္းက သာဝတၳိျပည္က သူႂကြယ္တစ္ေယာက္မွာ သားကေလး အနိစၥေရာက္ေတာ့ ေသာကပရိေဒဝမီး တညီးညီး တေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ၿပီးေနလို႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရားက သဗၺညဳတေရႊဥာဏ္ေတာ္ကြန္ရက္ျဖင့္ သတၱေလာကႀကီး ျဖန္႔က်က္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ ကြန္ရက္ထဲမွာသားေသတဲ့ ဖခင္ ထင္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားကိုယ္တိုင္ ထိုသူႂကြယ္ရဲ႕ အိမ္ကိုႂကြ၊ ဘုရားႂကြလာတယ္ဆုိေတာ့ အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးတယ္။ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးလို႔ ခင္းတဲ့ ေနရာမွာ ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ထိုင္မိလွ်င္ပင္ ထိုသူႂကြယ္လည္းပဲ ဘုရားကို လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုး၍ ေနေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း သူ၏ အေၾကာင္းကိုသိၿပီးသားျဖစ္လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကႎ အာဝုေသာ ေသာစသိ...
အာဝုေသာ= ဒါယကာ။ ကႎ= အသို႔နည္း။ ေသာစသိ= စိုးရိမ္ပူေဆြး၍ ေနသလား... လို႔...
“ဒကာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ စိုးရိမ္ ပူေဆြးတယ္ဆိုတဲ့ ေသာကမီး မၿငိမ္းေသးဘူးလား၊ စိုးရိမ္ပူေဆြးတုန္းပဲ ရွိေသးသလား’’ လို႔ ဘုရားက ေမးေတာ့- အာမ ဘေႏၲ ပုတၱႆ ေမ မတကာလေတာ ပ႒ာယ ေသာစာမိ။
ဘေႏၲ= ဘုန္းေတာ္ေနဝန္း ထြန္းေတာက္ပေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။ အာမ= မွန္ပါတယ္ဘုရား။ ေမ= တပည့္ေတာ္၏။ ပုတၱႆ= သား၏။ မတကာလေတာ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသေသာအခါမွ။ ပ႒ာယ= အစျပဳ၍။ ေသာစာမိ= ေန႔ရွိသမွ် စိုးရိမ္ပူေဆြး၍ ေနရပါတယ္ဘုရား....” လို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက- အာဝုေသာ ဘိဇၨနဓမၼံ နာမ ဘိဇၨတိ၊ နႆနဓမၼံနာမ နႆတိ။
အာဝုေသာ= ဒါယကာ။ ဘိဇၨနဓမၼံ နာမ= ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ သခၤါရတရားဆိုတာ။ ဘိဇၨတိ= ပ်က္စီးျမဲဓမၼတာပဲ။ နႆနဓမၼံ နာမ= ေပ်ာက္ပ်က္ရိုး ဓမၼတာရွိတဲ့ ႐ုပ္ နာမ္ ဓမၼ သခၤါရ တရားဆိုတာ။ နႆတိ= ေပ်ာက္ပ်က္တာပဲ။ တဥၥ ေခါ န ဧကသၼႎႎ ေယဝ ကုေလ။
တဥၥ ေခါ= ထို ပ်က္စီးဆံုးရႈံးျခင္းဟာလည္းပဲ။ ဧကသၼႎႎ ေယဝ ကုေလ= တစ္အိမ္တည္း၌သာလွ်င္။ ေဟာတိ= ျဖစ္သည္ကား။ န= မဟုတ္ေပ။ နာပိ ဧကသၼႎႎ ေယဝ ဂါေမ။
ဧကသၼႎႎ ေယဝ ဂါေမ= တစ္ရြာတည္း၌သာလွ်င္။ ေဟာတိ= ျဖစ္သည္ကား။ နာပိ= မဟုတ္ပါေပ။ အထ ေခါ အပရိမာေဏသု စကၠဝါေ၏ေဠသု တီသု ဘေဝသု အမရဏဓေမၼာ နာမ နတၳိ။
အထေခါ= စင္စစ္ေသာ္ကား။ အပရိမာေဏသု စကၠဝါေဠသု= အဆံုးမရွိေသာ မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေသာ စၾကဝဠာတို႔၌။ တီသု ဘေဝသု= ကာမ ရူပ အရူပ တည္းဟူေသာ ဘဝသံုးပါးတို႔၌။ အမရဏ ဓေမၼာ နာမ= ေတဘုမၼက စာရင္းဝင္ တရားမွန္သမွ်ပင္ မေသေသာတရားမည္သည္။ နတၳိ= တစိုးတစိမရွိေခ်။ တဗၻာေဝေနဝ ဌာတံု သမေတၳာ ဧကသခၤါေရာပိ သႆေတာ နာမ နတၳိ။
တဗၻာေဝေနဝ= ထိုျမင္ရ သူ႔သေဘာျဖင့္ပင္လွ်င္။ ဌာတံု= အျမဲတေစတည္ေနျခင္းငွာ။
သမေတၳာ= စြမ္းႏိုင္ေသာ။ ဧကသခၤါေရာပိ= တပါးေသာ သခၤါရတရားမွ်လည္း။ သႆေတာနာမ= ျမဲခိုင္ေသာမည္သည္။ နတၳိ= တစိုးတစိ မရွိေခ်။ သေဗၺ သတၱာ မရဏဓမၼာ၊ သေဗၺ သခၤါရာ ဘိဇၨနဓမၼာ။
သေဗၺ သတၱာ= ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစံုေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱဝါတို႔သည္။ မရဏဓမၼာ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသရျခင္းသေဘာ ရွိကုန္၏။ သေဗၺ= သခၤါရာ- ႐ုပ္ နာမ္ဓမၼ သခၤါရ တို႔သည္။ ဘိဇၨနဓမၼာ= ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါကုန္၏။ ေပါရာဏက ပ႑ိတာပိ ပုေတၱ မေတ မရဏဓမၼံ မတံ၊ နႆနဓမၼံ န႒ႏိၲန ေသာစႎ သု။
ေပါရာဏက ပ႑ိတာပိ= ေရွးသူေတာ္ေကာင္း ဘုရားေလာင္း ပညာရွိတို႔သည္လည္း။ ပုေတၱ= သားသည္။ မေတ= ေသလတ္သည္ရွိေသာ္။ မရဏဓမၼံ မတံ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္တဲ့ သေဘာအတိုင္း ေသသြားတာပဲ။ နႆနဓမၼံ န႒ႏၲိ= ပ်က္စီးတတ္တဲ့သေဘာမို႔လို႔ ပ်က္စီးသြားတာပဲ။ ဣတိ= ဤသို႔ႏွလံုးပိုက္၍။ န ေသာစႎ သု= စိုးရိမ္ပူေဆြး မငိုေႂကြးၾကကုန္။
သတၱဝါသခၤါရ အားလံုး ပ်က္ျမဲဓမၼတာ
ဒကာ၊ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ တရားဟာ ပ်က္စီးမွာပဲ။ ကုန္ဆံုးတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ တရားဟာ ကုန္ဆံုးမွာပဲ။ ပ်က္စီးတယ္၊ ကုန္ဆံုးတယ္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔၏ သေဘာကို တစ္အိမ္တည္း ခံရတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ရြာတည္းသာ ခံရတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာသာ ခံရတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ န ဂါမဓေမၼာ န နိဂမႆ ဓေမၼာ၊ န စာပိ အယံ ဧက ကုလႆ ဓေမၼာ သဗၺႆ ေလာကႆ သေဒဝကႆ ဧေတဝ ဓေမၼာ ယဒိဒံ အနိစၥတာ။
ယဒိဒံ- ယာအယံ အနိစၥတာ= ႐ုပ္ နာမ္ ဓမၼ သခၤါရတို႔၏ ခဏႏွင့္ ျဖစ္ဆဲ အစဥ္မျမဲတဲ့ သေဘာသည္။ အတၳိ= ရွိ၏။ အယံ= ဤ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔ ခဏနဲ႔ျဖစ္ဆဲ မျမဲျခင္း သေဘာသည္။ န ဂါမ ဓေမၼာ= တံတိုင္းမရွိ ေစ်းမရွိနဲ႕ သမုတိေဝါဟာ ရြာဟု ပညတ္ တစ္ခုေသာအရပ္ဝယ္ သတ္မွတ္သီးျခားတစ္ကန္႔သား၍ ျဖစ္ပြားေလ့လာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယံ= ဤ ႐ုပ္ နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔၏ ခဏႏွင့္ျဖစ္ဆဲ မျမဲျခင္းသေဘာသည္။ န စာပိ ဧကကုလႆ ဓေမၼာ= တစ္အိမ္တည္းဝယ္ သင္းသီးသန္႔ျခား တစ္ကန္႔သား၍ ျဖစ္ပြားေလ့လာ မဟုတ္ပါဘူး။ သဗၺႆ ေလာကႆ သေဒဝကႆ= နတ္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစံုေသာ ေလာႀကီး၏။ ဧေတဝ ဓေမၼာ= ဤ ျဖစ္လွ်င္ပ်က္ျမဲ မလြဲတံထြာ ဓမၼတာႀကီးသည္။ ေဟာတိ= စင္စစ္ဧကန္ ျဖစ္ပါေပ၏... လို႔ မ်က္ရည္သိမ္းတဲ့ ဂါထာေတြ ေဖာ္ျပ။ ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ျဖာ၊ ငါး ခႏၶာတို႔၊ ျဖစ္လာတိုင္းပင္၊ကြယ္ခ်ဳပ္ဝင္၏။
ဤသခၤါရ၊ သဘာဝကား-
ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ရွိယင္ေလ၊ စိတ္က ငါ၊ ငါ့သားပဲ၊ ငါ့သမီးပဲ၊ ငါ့ဇနီးပဲ၊ ငါ့အရွင္ပဲ၊ ငါ့ေျမးပဲလို႔ ဆိုတဲ့ ဒီအျမဲ ဒီအစြဲေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရကို မျမင္ဘဲနဲ႔ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔ သူ႔ သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ဳပ္သြားၾကတာေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အမွန္ စင္စစ္က ႐ုပ္နာမ္ဓမၼတို႔ ျဖစ္ၾက ခ်ဳပ္ၾကတာကို ကိုယ္ကၾကားကဝင္ၿပီးေတာ့ ငါ့သားကြယ္လြန္တယ္၊ ငါ့သမီးကြယ္လြန္တယ္၊ ငါ့ဇနီး ကြယ္လြန္တယ္၊ ငါ့အေမ၊ ငါ့အေဖ ကြယ္လြန္တယ္၊ ငါ့အဘိုး အဘြား၊ သမီး၊ သား၊ ဇနီးမယားေတြ ထည့္ထည့္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားလို႔ ဆင္းရဲၿပီးေတာ့ ေနရတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္လို႔ရွိယင္ျဖင့္ သားသမီး ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ဇနီးဆိုတာ မရွိဘူး၊ မိဘဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားမယ္။ ေသာကမီး ၿငိမ္းပံု ဘုန္းႀကီး ကိုယ္ေတြ႔...
႐ုပ္ နာမ္ဓမၼကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ေရာက္ေရာက္ေပါက္ေပါက္ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး ဆိုလို႔ရွိယင္လည္းပဲ ဒီအာရံုကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ဒီေသာက၊ ဒီပရိေဒဝမီး ေတာက္လို႔ရွိယင္ျဖင့္ အဲဒီအာ႐ံုရဲ႕ သေဘာကို ေတာ္ေတာ္ကေလး အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ၾကည့္မိလို႔ရွိယင္ျဖင့္ ေသာက ပရိေဒဝမီး ၿငိမ္းတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါ-ဘုန္းႀကီးလက္ေတြ႔ကို ေျပာတာ။ ဘုန္းႀကီးမွာေလ၊ ကိုးဝါ၊ ဆယ္ဝါေလာက္အရြယ္မွာ ညီသာမေဏကေလး၊ ညီတစ္ဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ သာမေဏကေလး တစ္ပါး မိမိ လက္ထဲမွာပဲ အသက္ ဆံုးရွာတယ္။ ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္ဆိုေတာ့ သူ႔မိဘ အေနနဲ႔လည္းပဲ အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့အရြယ္၊ သံေယာဇဥ္ မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုလို႔ရွိယင္ အလြန္ပဲႏွေျမာစရာေကာင္းတဲ့ အရြယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာပဲ ေရွးက ေဆာက္ရင္းစြဲရွိတဲ့ ဦးရန္ကုန္ေက်ာင္းႀကီးေနရာမွာ ေဆာက္တဲ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ကေလး ျပင္ၿပီးေတာ့ ထားလို႔ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ကသံုးရက္ ဆိုသလို မသိမ္းေသးဘဲနဲ႔ ထားေတာ့ေလ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲလို႔ဆိုေတာ့ “ဥဒၶဳမာတကံ ဝိနီလကံ ဝိပုဗၺကံ” ဆိုတဲ့ အဲဒီဘက္ကိုသူက ေျခလွမ္းေနၿပီ။ ဥဒၶဳမာတက- ဖူးေရာင္ကေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဝိနီလကဆိုတဲ့ အညိဳေရာင္ေတြ တက္ၿပီးေတာ့ ထလာခဲ့တယ္။ ဝိနီလက အညိဳေရာင္ တက္ထလာရာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဝိပုဗၺကလို႔ ဆိုရေအာင္ ရွိသမွ် မ်က္စိတို႔ ႏွာေခါင္းတို႔မွ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေတြ ေသြးပုပ္ေတြ ဘာေတြ ယိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့- ဒါေလာက္ထိေအာင္ ဘာလုပ္ ေစာင့္ေနရတံုးလို႔ ဆိုေတာ့ ထည့္စရာပစၥည္းက မၿပီးေသးလို႔ ေစာင့္ေနရတယ္။ ဒါဟာေလ ကံေကာင္းတာပဲ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာက္ေလာက္လဲလဲကေလးကို ထည့္စရာ ပစၥည္းထဲ ေခါင္းထဲ ထည့္လိုက္မယ္ဆိုယင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ ႏွေျမာခ်င္ ႏွေျမာေနဦးမယ္။ သူ႔မိ သူ႔ဖလည္း သိပ္ႏွေျမာခ်င္ ႏွေျမာေနမယ္။ အခုေတာ့ေလ၊ ထည့္စရာပစၥည္းေခါင္းက မၿပီးေသးတဲ့အတြက္ တစ္ညက ႏွစ္ည သိပ္လို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ေရာက္လွ်င္ပဲ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္က ဥဒၶဳမာတက၊ ဝိနီလက၊ ဝိပုဗၺကဆိုတဲ့ ဒီအစိတ္အပိုင္း သံုးပိုင္းကို သူ ထင္စြာျပလို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အကယ္၍သာ ေစာေစာစီးစီးကျမင္ၿပီး မထားရလို႔ရွိယင္ ဒါဟာ ဒီ ကိုရင္ကေလးရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့မွာပဲ။
သူ႔ဖခင္လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ သူ႔အစ္ကိုရယ္၊ သူ႔ဘေထြးျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ ဘုန္းႀကီးရယ္ အားလံုးေလးဦးပဲ အနားကို ကပ္ေစတယ္။ တိုတို ေျပာၾကပါစို႔ရဲ႕။ တူအရီး ညီအစ္ကို ေလးဦးတို႔ စုၿပီးသကာလ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကို ေခါင္းထဲ ထည့္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ ဒီေလးဦးက ခ်စ္လြန္းလို႔လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေဖာက္ျပန္ၿပီး ျပလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာေလ၊ ဟို-ေစာေစာစီးစီးက ကုိရင္စုဆိုတဲ့ (လူနာမည္က ကိုရင္ေလးက ေမာင္စု။ ကိုရင္စု၊ကိုရင္စုနဲ႔၊ ကိုရင္စုဆိုတဲ့) အဆင္းသ႑ာန္ေတြဟာ အကုန္ေပ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဒီ့ျပင္က ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီးတစ္ခု စြန္႔ပစ္ရမယ့္ အရာႀကီး တစ္ခုကဲ့သို႔ ထင္ၿပီးတစ္ခါတည္း ဘာမွ ေသာကျဖစ္စရာ၊ ပရိေဒဝ ျဖစ္စရာရယ္လို႔ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ေဖာက္ျပန္ၿပီးျပလို႔။ ဘုန္းႀကီးတင္ပါလားလို႔ ဆိုေတာ့ သူ႔ဖခင္ေရာ၊ သူ႔ဘေထြးေရာ၊ သူ႔အစ္ကိုေရာ ဒီေနရာမွာ တစ္ခါတည္းမ်က္ရည္ သိမ္းသြားတယ္။ ဒါ တရားရလို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ရဲ႕ ကိုယ္နဲ႔ မပိုင္ မဆိုင္တဲ့သူ႔ရဲ႕ သေဘာကို ေပါေပါေပၚေအာင္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔ဖခင္ေရာ၊ သူ႔ဘေထြးေရာ၊ သူ႔ရဲ႕အစ္ကိုေရာ ေသာက ၿငိမ္းၾကတယ္။ တစ္ခါ ဘုန္းႀကီးအေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃၂၁-ခုႏွစ္က ေမြးမိသခင္ ကြယ္လြန္တဲ့ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကို သၿဂႋဳဟ္တဲ့ ေနရာမွာ ေစာင့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ ေစာင့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္ၾကည့္ေလ၊ အင္း- ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကေတာ့ ဒီလို ဖူးဖူးေရာင္လို႔ ဘာလို႔ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စူးစူးစိုက္စိုက္၊ ဒီ... မိခင္ဟူေသာ သညာေပ်ာက္သြားေအာင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေနေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္ ၾကည့္ဖန္မ်ားေတာ့လည္းပဲ ဒီဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ဟာ ဥတုဇပဲ။ ငါ့မိခင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔၊ မဟုတ္ပါတကားလို႔ ဆိုတဲ့ ေက်နပ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ အာရံုျပဳၿပီးေတာ့မ်ား ေသာက ျဖစ္မယ့္ၾကံယင္ေပါ့ေလ၊ အဲဒီလို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ၾကည့္လိုက္ျခင္း အားျဖင့္လည္းပဲ အင္း- ေသာကပရိေဒဝမီးမ်ား ၿငိမ္းတတ္တယ္။ ယခုလို တရားသေဘာနဲ႔- ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ၊ ငါးခႏၶာတို႔၊ ျဖစ္လာတိုင္းပင္၊ ကြယ္ခ်ဳပ္ဝင္သည့္၊ ဤသခၤါရ၊ သဘာဝကား၊ ဌာနနယ္ခ်ံဳး၊ တစ္နိဂံုးႏွင့္၊ ေခၚထံုးေဝါဟာ၊ တစ္ၿမိဳ႕ရြာဝယ္၊ မ်က္ႏွာမဲ့လွ်င္း၊ တစ္အိမ္တြင္း၌၊ သင္းသီးသန္႔ျခား၊ တစ္ကန္႔သား၍၊ ျဖစ္ပြားေလ့လာ၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဗဟၼာလူနတ္၊ ထုတ္ခ်င္းခတ္ေအာင္၊ ဥပါဒ္စလွ်င္၊ ဌီသို႔ဝင္၍၊ ဘဂၤကၡဏ၊ မရဏျဖင့္၊ ရြရြလႈပ္လႈပ္၊ တခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လွ်င္၊ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ ျဖစ္တိုင္းညိွဳးသည္- အရိုး အနိစၥပါတကား၊
အရိုး ဒုကၡပါတကား၊
အရိုး အနတၱပါတကား……လို႔-
အဲဒီလိုသံေဝဂ လကၤာကေလးမ်ားရြတ္လို႔ ဖတ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းလို႔လည္းပဲ ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့ ဉာတီဟိပိေယာဂဒုကၡ= ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ သားသမီး စသည္တို႔နဲ႔ ကင္းကြာရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္တယ္။
အခု ျမတ္စြာဘုရားက-
သေဗၺ သတၱာ မရဏဓမၼာ= လူေရာ နတ္ပါျဗဟၼာ မႂကြင္းသတၱဝါ ခပင္းတို႔ဟာျဖင့္ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ျခင္း သေဘာကို မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ၾကဘူး။
သေဗၺသခၤါရာ ဘိဇၨနဓမၼာ= ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစံုေသာ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရေတြဆိုတာ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကတာဧကန္ပဲ။
ယံ ကိဥၥိ သမုဒယ ဓမၼံ၊ သဗၺံ တံ နိေရာဓ ဓမၼံ= အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် တရားေတြဟာ ပ်က္ၾကမွာပဲလို႔ အေစာႀကီးက စဥ္းစားၿပီးတဲ့အတြက္ ဝိပၸေယာဂဒုကၡနဲ႔ ေတြ႔ရေသာ္လည္း ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ သက္သာရည္ ရွိၾကတယ္။ ဥရဂဇာတ္ အတိတ္ဝတၳဳ... ေပါရာဏက ပ႑ိဘာပိ ပုေတၱ မေတ မရဏဓမၼံ မတံ၊
နႆနဓမၼံ န႒ႏိၲ န ေသာစႎသု။ “ဒကာ၊ ေရွးသူေတာ္ေကာင္း ဘုရားေလာင္း ပညာရွိႀကီးမ်ားဟာေလ၊ သားရင္းေခါက္ေခါက္ ေသပါလ်က္ကနဲ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ် မက်ဘဲ ‘ဪ… စုတိျပတ္ေႂကြ ေသျခင္းသေဘာရွိတဲ့ တရားမို႔ ေသတာပဲ၊ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိတဲ့ တရားမို႔ ပ်က္စီးတာပဲ၊ ငါတားလို႔- ဟန္႔လို႔- ျငင္းဆန္လို႔ မရတဲ့ တရားမ်ိဳးပါပဲလို႔ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြးျခင္းဆိုတဲ့ ေသာကမီး ပရိေဒဝမီးေတြ မေတာက္ခဲ့ဘူး ဒကာ” လို႔ အဲဒီလို သားေသတဲ့ သူႂကြယ္ကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာတဲ့အခါ အဲဒီအတိတ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း၍ မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္တဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားက- အတီေတ ဗာရာဏသိယံ ျဗဟၼဒေတၱ ရဇၨံ ကာေရေႏၲ။ အစရွိသည္ျဖင့္...
ဒကာ ေရွးအခါကာလက ဗာရာဏသီျပည္ အရပ္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းျပဳေသာအခ်ိန္၊ သင္တို႔ဆရာ ငါဘုရားရဲ႕ အေလာင္းသည္ ဗာရာဏသီ ၿမိဳ႕တံခါးဝက ပုဏၰားရြာမွာ ပုဏၰားမ်ိဳးအမည္ ျဖစ္ၿပီးသကာလ လယ္ထြန္ျခင္းအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးျမဴခဲ့တယ္။ လယ္သမား ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မိသားစုတို႔အား ဘုရားအေလာင္း ဆံုးမပံု...
အဲဒီတုန္းကေလ၊ ငါရဲ႕အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မရယ္၊ သားတစ္ေယာက္ကယ္၊ သမီး တစ္ေယာက္ကယ္၊ ေခၽြးမ တစ္ေယာက္ကယ္၊ အိမ္ေစကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကယ္လို႔ အားလံုး ေျခာက္ေယာက္ ေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနရျခင္းျဖင့္ အင္မတန္ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို အိမ္ေထာင္ေရး သာယာမႈဟာ ေနာက္ဆံုးမွာျဖင့္ ေကြကြင္းျခင္း အဆံုးရွိမွာပဲလို႔ သိရွိတဲ့အတြက္ ဘုရားအေလာင္း ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ လယ္သမား ပုဏၰားႀကီးက အားလံုးကို စစ္ၿပီးေတာ့ေနာ္-
တုေမွ ယထာလဒၶနိယာေမေနဝ ဒါနံ ေဒထ၊ သီလံ ရကၡထ၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာထ၊ မရဏႆတႎ ဘာေဝထ၊ တုမွာကံ မရဏဘာဝံ သလႅေကၡထ။ တုေမွ= သင္တို႔ ငါးဦးစလံုးလံုးပင္။ ယထာလဒၶနိယာေမေနဝ= အၾကင္အၾကင္ ရအပ္တိုင္းေသာ စည္းစိမ္ျဖင့္ပင္လွ်င္။ ဒါနံ ေဒထ= အလွဴဒါနလည္းပဲ မျပတ္မျပတ္ ေပးၾကကုန္။ သီလံရကၡထ= ငါးပါးသီလကိုလည္းပဲ အျမဲမျပတ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္။ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာထ= ရွစ္ရက္သီတင္းလျပည့္ လကြယ္ေန႔၌ အဂၤါ ရွစ္ပါးရွိတဲ့ အ႒ဂၤ ဥပုသ္ကိုလည္း က်င့္သံုးၾကေလကုန္။ မရဏႆတႎ ဘာေဝထ= ေန႔ရွိသမွ် မရဏႆတိကိုလည္း ပြားမ်ားၾကကုန္။ တုမွာကံ= သင္တို႔၏။ မရဏဘာဝံ= မုခ်မေသြ ေသရမည့္ သေဘာကို။ သလႅေကၡထ= ေစာေစာက ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္ မွတ္သားထားၾကကုန္။ ဣေမသဥႇိ သတၱာနံ မရဏံ ဓုဝံ ဇီဝိတံ အဒၶဳဝံ။
ဟိ= မရဏႆတိ ပြားပံုကား ။ ဣေမသံ သတၱာနံ= ဤသတၱဝါတို႔အား။ မရဏံ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ရျခင္း သေဘာကား။ ဓုဝံ= ေျမလက္ခတ္ျမဲ မလြဲဧကန္ ျမဲသည္မွန္၏။
ဤသတၱဝါေတြ ျမင္ျမင္သမွ် သတၱဝါေတြ ေသရမွာ ဧကန္ပဲ၊ ေသရမွာ အျမဲပဲ၊ အမွန္ပဲ။
ဇီဝိတံ= အသက္ရွည္ရွည္ ယခု တည္ေနရျခင္းကား။ အဒၶဳဝံ= မခိုင္မာတဲ့ တရားပဲ။ သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ ခယဝယဓမၼိေနာဝ။
သေဗၺသခၤါရာ= ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစံုေသာ ႐ုပ္နာမ္ ဓမၼသခၤါရတို႔သည္။ အနိစၥ= မျမဲေသာသေဘာရွိကုန္၏။ ခယဝယဓမၼိေနာဝ= ကုန္ျခင္း ခန္းျခင္း ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိကုန္သည္သာလွ်င္တည္း။ လို႔... သင္တို႔ဟာ- ရတၱိဥၥ ဒိဝါစ အပၸမတၱာ ေဟာထ= ေန႔ေရာ ညပါ မေမ့မေလ်ာ့ၾကနဲ႔လို႔ ဘုရားေလာင္းက ေစာေစာစီးစီးက သတိေပးထားတယ္။
ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ စည္းစိမ္ကေလးနဲ႔ေလ၊ တတ္ႏိုင္သမွ် အလွဴအတန္းေပးၾက။
ငါးပါးသီလဟာ ဘာမွအရင္းစိုက္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးပါးသီလကို အျမဲတေစ ေစာင့္ထိန္းၾက။
ရွစ္ရက္သီတင္းလျပည့္ လကြယ္မွာ အ႒ဂၤဥပုသ္ကို က်င့္သံုးၾက။
ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း မရဏႆတိကို ပြားမ်ားၾက။ မရဏံ ေမ ဓုဝံ၊ ဇီဝိတံ ေမ အဒၶဳဝံ။ ေမ= ငါ၏။ မရဏံ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသရမည့္သေဘာကား။ ဓုဝံ= ေျမလက္ခတ္နဲ မလြဲဧကန္ စင္စစ္မွန္၏။ ဇီဝိတံ= ငါ့အသက္ကား။ အဒၶဳဝံ= မခိုင္မာစြတကား… လို႔-
ငါ့အသက္က တကယ္ ခိုင္မာတဲ့တရား မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါေသမွာပဲ ဆိုတဲ့ မရဏႆတိ ဘာဝနာကို အစဥ္တစိုက္ ပြားမ်ားထားၾက တဲ့။
ညည ေန႔ေန႔ အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားၾကလို႔ ဘုရားေလာင္းက ဆံုးမတယ္။ ဘုရားေလာင္း ဆံုးမတဲ့အတိုင္းပဲ က်န္တဲ့ ငါးဦးသားစလံုးက“သာဓု ေကာင္းပါၿပီ” လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ အင္း... သူတို႔ေနတဲ့ အေနကေလးက ရပ္ထဲ ရြာထဲက သီခ်င္းစက္ေတြ ဖြင့္လို႔၊ ေရဒီယိုက သီခ်င္းေတြ နားေထာင္လို႔၊ ဒီလိုေပ်ာ္တဲ့ အေပ်ာ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေမ့ေလ်ာ့တဲ့ အေပ်ာ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တစ္အိမ္လံုးရွိသမွ် အိမ့္ရွင္ ဘုရားေလာင္းေယာက္်ားရယ္၊ အိမ့္ရွင္မ ဇနီးသည္ရယ္၊ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ ေခၽြးမရယ္၊ အိမ္ေစမရယ္ ဆိုတဲ့ ေျခာက္ဦးစလံုးဟာ အင္မတန္မွ ဒီ ေယာဂါဝစရ ပုဂၢိဳလ္ေတြ စုေပါင္းေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းကေလးလို တရားႏွလံုးနဲ႔ ေနၿပီး ေအးေအး ျမျမ ေနၾကတယ္။ အဲဒီလိုေနလို႔ ရက္က လေျပာင္း၊ လက ေနၿပီး ႏွစ္ေျပာင္းလို႔ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ တစ္ႏွစ္ေရာက္၊ တစ္ႏွစ္ေပ်ာက္လို႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ တိုးၿပီးေတာ့ ေန႔ရွည္လမ်ား ႏွစ္ရွည္လ်ားလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းႀကီးက ေန႔စဥ္ သြားေနက်အတိုင္း သားကေလး ေခၚၿပီးေတာ့ ယာထြန္သြားတယ္။ ယာေရာက္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းက ယာထြန္တယ္။
သားငယ္ ေႁမြကိုက္ေသဆံုးျခင္း... သားကေလး၊ လူကေလး၊ မင္း အဲဒီကထြက္တဲ့ ျမက္ေတြကို ေကာက္၊ ေကာက္ၿပီးေတာ့ ဟို ကန္သင္းေပၚပံု၊ ပံုၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွ မီးရိႈ႕လို႔ရွိယင္ ပိုးေကာင္ေတြ ဘာေတြ ဒီအထဲ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အခု ေစာေစာစီးစီးပဲ ထြက္သမွ် အမႈိက္ေတြကို ခါခါၿပီး၊ ပိုေတြ မႊားေတြ စင္ၾကယ္ေအာင္ ခါခက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အမႈိက္ေတြကို ကန္သင္းေပၚမွာ တင္ၿပီးသကာလ လူကေလးက မင္းက မီးရႈိ႕ေနာ္၊ အေဖက ယာထြန္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုရားေလာင္းကေလ အလူးအလာ အစုန္အဆန္ အေခါက္ေခါက္ ဒီလို ယာထြန္။ သားကေလးကလည္းပဲ ဘုရားေလာင္း ခမည္းေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း အမႈိက္ေတြ ေကာက္ၿပီးေတာ့ ခါခါၿပီး ကန္သင္းေပၚ တင္ၿပီး မီးရႈိ႕ေတာ့-အဲဒီက မီးခိုးက မနီးမေဝးမွာ ရွိတဲ့ေတာင္ပို႔ အေခါင္းထဲ ေလသင့္ၿပီးေတာ့ ဝင္သြားတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ပို႔ အေခါင္းထဲမွာ အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ရွိေတာ့ သူက မီးခိုးက ေႁမြေဟာက္ရဲ႕ မ်က္လံုး သြားရိုက္ေတာ့ ေႁမြေဟာက္က ေဒါသတႀကီး အေခါင္းျပင္ဘက္ ထြက္လာၿပီး ငါ့ရန္သူ ဘယ္ဟာပါလိမ့္လို႔ အဲဒီလို ၾကည့္တဲ့အခါ- ဣမံ နိႆာယ မယွံ ဘယံ ဥပၸႏၷံ။
ဣမံ= ဤသူကို။ နိႆာယ= အမွီျပဳ၍။ မယွ= ငါ့အား။ ဘယံ= အခုု မ်က္စိထဲ အခိုး႐ိုက္တဲ့ ေဘးသည္။ ဥပၸႏၷံ= ျဖစ္ေပၚလာစြ တကား... လို႔- သားေသေသာ္လည္း မငိုေႂကြးေသာ ဖခင္...
ေဒါသဟုန္းဟုန္း ထြက္ၿပီးေတာ့ ဒီ ကေလးရွိတဲ့ ေနရာ ကေလးဆိုေပမယ့္ ငယ္ေတာ့ မငယ္ဘူးေနာ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ကေလးေပါ့။ အသက္ ၂၀၊ အစိတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီကေလး ျမက္ေတြမီး႐ႈိ႕႔တဲ့ ေနရာကို အေျပးအလႊား သြားၿပီး ေနာက္ကေန၍ အစြယ္ေလးေခ်ာင္း နစ္ေအာင္ ကေလးကို တအားကုန္ ေပါက္လိုက္၊ ေပါက္လိုက္ေတာ့ ဒီေနရာတြင္ပဲ အင္း- သားကေလးဟာ ပက္လက္လဲၿပီးေတာ့ အနိစၥ ေရာက္ရွာတယ္။
ဘုရားေလာင္းကလည္း ယာထြန္လို႔။ ထြန္ျမဲ ထြန္ရာကေနၿပီးေတာ့ သားကေလး ပက္လက္ လဲေနတာျမင္လို႔ သြားၾကည့္တဲ့အခါ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ မရွိတာကိုျမင္ေတာ့ ဘုရားေလာင္းကဘာလဲ။
ဘိဇၨနဓမၼံ ဘိႏၷံ= ပ်က္စီးတတ္တဲ့ တရားမို႔ ပ်က္စီးတာပဲ။ မရဏဓမၼံ မတံ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ရတဲ့ တရားမ်ဳိးမို႔ ေသတာပဲ။ သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ မရဏနိပၹတၱိကာ။
သေဗၺ သခၤါရာ= ႂကြင္းမဲ့ဥႆုံ အလံုးစံုကုန္ေသာ သခၤါရတရား မွန္သမွ်တို႔သည္။ အနိစၥာ= မၿမဲကုန္။ မရဏနိပၹတၱိကာ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ရျခင္း ဘင္ခဏလွ်င္ အၿပီးအဆံုး နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသတ္ၾကရကုန္၏။ ခပ္သိမ္းေသာ သခၤါရ တရားေတြဆိုတာ ေသျခင္းေခၚတဲ့ ဘင္ခဏမွာ ေနာက္ဆံုး အစသတ္ နိဂံုးကမၸတ္ အုပ္ၾကရတာပဲလို႔ အဲဒီလို တရားႏွလံုးနဲ႔ သံေဝဂ ယူၿပီး ယာကိုပဲ ျပန္ၿပီး ထြန္ၿမဲတိုင္း ထြန္ေနတယ္။ အဲဒီလို ထြန္လို႔ တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ယာထြန္တဲ့ အနီးအနား လူတစ္ေယာက္က ဒီအနားေလွ်ာက္လာလို႔ အင္း- ဘုရားေလာင္းက သားကေလးရဲ႕ အေလာင္းကို သစ္ပင္ရင္းမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေရႊ႕ထားတယ္။ ေရႊ႕ထားၿပီးေတာ့ သူ ယာထြန္ၿမဲ ထြန္ေနတယ္။ ထြန္ေနလို႔ တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အနီးအနားက ယာထြန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဒီအနားေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ေတာ့... တာတ တြံ ေဂဟံ ဂစၧသိ။
တာတ= အေမာင္။ တံြ= သင္သည္။ ေဂဟံ= အိမ္သို႔။ ဂစၧသိ= သြားမလို႔လား... လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
အေမာင္ သင္ အိမ္ျပန္မလို႔လား... အာမ= ဟုတ္ပါတယ္။
ေတန ဟိ အမွာကမၸိ ၊ ဃရံ ဂႏၲာ ျဗာဟၼဏႎဝေဒယ်ာသိ။
“မင္း အိမ္ျပန္သြားလို႔ ရွိယင္ကြယ္၊ တို႔အိမ္ကိုလည္း တဆိတ္ သြားေရာက္ပါ။ သြားၿပီးေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ အိမ္ရွင္ ပုေဏၰးမကို ေဟာဒီအတိုင္း ေျပာလိုက္ပါ”
ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ “ဒီကေန႔ ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းကို မပို႔ေစနဲ႔။ တစ္ေယာက္စာပဲ ထမင္းပို႔ပေစ။ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းကေတာ့ အိမ္ေစမကေလး တစ္ေယာက္သာ ထမင္းလာပို႔တယ္။ ဒီကေန႔ အိမ္ေစကေလး တစ္ေယာက္သာ လာမပို႔နဲ႔၊ အိမ္မွာရွိၾကတဲ့ ေလးေယာက္စလံုး ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ ဝတ္ၿပီးေတာ့ နံ႔သာပန္းမန္မ်ား ရသေလာက္ယူၿပီးေတာ့ လာခဲ့ၾကလို႔ အေမာင္ ေျပာလိုက္ပါ”
ေကာင္းပါၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီ အိမ္နီးနားခ်င္း ေယာက္်ားက ျပန္သြား၊ ဘုရားေလာင္း လယ္သမားႀကီး မွာလိုက္တဲ့အတိုင္း အိမ္ရွင္ ပုေဏၰးမႀကီးကို ေျပာျပတယ္။
သား ေသေသာ္လည္း မငိုေႂကြးေသာ မိခင္၊ ေျပာျပေတာ့ ပုေဏၰးမႀကီးက-
ေကန ေတ တာတ ဣမံ သာသနံ ဒိႏၷံ။ တာတ= အေမာင္။ ေတ= သင့္အား၊ ေကန= အဘယ္သူက။ ဣမံ သာသနံ= ဤသတင္းစကားကို။ ဒိႏၷံ= ေပးအပ္သနည္း။
“အေမာင္၊ အေမာင့္ကို ဒီသတင္းစကားပါးလိုက္တာ ဘယ္သူတံုးကြယ္။ အေဖက ပါးလိုက္တာလား။ သားက ပါးလိုက္တာလား” လို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့
ျဗာဟၼေဏန အေယ်။
အေယ်= အရွင္မ။ ျဗာဟၼေဏန= ဖခင္ပုဏၰားက။ ဣမံ= ဤသတင္းစကားကို ပါးလိုက္ပါတယ္။
“ဪ….ဖခင္ပုဏၰားက ပါးလိုက္တယ္ အရွင္မ” လို႔ ေျပာလိုက္လွ်င္ပဲ- ပုေတၱာ ေမ မေတာ။
ေမ= ငါ၏။ ပုေတၱာ= သားသည္။ မေတာ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ခဲ့ေလၿပီ” လို႔- ပုေဏၰးမႀကီးက အတပ္သိတယ္။ အဲဒီလို အတပ္သိၿပီးေတာ့ ဒီေနရာက လဲသြားသလား၊ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ေစာေစာစီးစီးက ဘုရားေလာင္းဆံုးမထားတဲ့ ဆံုးမစာၾကည့္ၿပီး ေနခဲ့တဲ့ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ျခင္းေတာင္ မျဖစ္ပါဘူးတဲ့။ ဘိဇၨနဓမၼံ ဘိႏၷံ၊ နႆနဓမၼံ န႒ံ= ပ်က္စီးျခင္း သေဘာမို႔ ပ်က္စီးတာပဲ။ ကြယ္ပျခင္း သေဘာရွိတဲ့ တရားမ်ိဳးမို႔ ကြယ္ပတာပဲ။ ႐ုပ္ နာမ္ ဓမၼ သခၤါရ ဆိုတာ ဘယ္မွာ အၿမဲ႐ွိမလဲ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသရျခင္း ဘင္ခဏလွ်င္ အဆံုးသတ္ နိဂံုးကမၸတ္ ႐ွိတာပဲလို႔ တရား သံေဝနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ၿပီး ဘုရားအေလာင္း မွာလိုက္တဲ့အတိုင္း နံ႔သာ ပန္းခိုင္ကေလးမ်ား ရသမွ် ခူးၿပီးသကာလ ေလးဦးစလံုး ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္မ်ား ဝတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေစမကေလးက ဘုရားေလာင္း တစ္ဦးအတြက္သာ ထမင္းေလးထည့္ၿပီး ယူလာခဲ့တယ္။ တရားရၾကသည့္ မိသားစုမ်ား...
ဘုရားေလာင္း ယာထြန္တဲ့ေနရား ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္းပဲ ေလးဦးသားဟာ ဒီသားကေလးရဲ႕အေလာင္းရဲ႕ လက္ဝဲ လက္ယာ ေျမရင္း ေခါင္းရင္းက အဲဒီလို ဝိုင္းထိုင္ ေနၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ မ်က္ရည္ မက် ၊ တစ္ေယာက္မွ ေသာကမီး ပရိေဒဝမီး မေတာက္ဘဲနဲ႔“ဪ….ပ်က္စီးျခင္း သေဘာ႐ွိတဲ့ တရားမို႔ ပ်က္စီးတာပဲ။ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ျခင္း သေဘာ႐ွိတဲ့ တရားမို႔ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္တာပဲ” လို႔ ရဲရဲ႐ႈၿပီးေတာ့ မရဏႆတိကိုပဲ သူတို႔ ပြားၾကတယ္။ တကယ့္ကိုပဲေနာ္၊ ဟို ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးေပမယ့္ အဲဒီ ဘဝမွာ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာ ျဖစ္ၿပီးသား ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားလို ဘုရားေလာင္းႀကီးတို႔အားေလ၊ အင္မတန္ အားရေလာက္တဲ့ မရဏႆတိ ဘာဝနာပဲ။ ဒါ- ဘာျပဳလို႔လဲ။ ေစာေစာစီးစီးက ေနၿပီး သကာလ မရဏႆတိကို ပြားမ်ားထားတဲ့ အတြက္ ေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔တဲ့အခါ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံၿပီးေတာ့ အဆန္း မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ေစာေစာစီးစီးက ငါ စဥ္းစားထားတဲ့ အတိုင္း ပ်က္စီးရမယ့္ သေဘာမို႔ ပ်က္စီးတာပဲ၊ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ရမယ့္ သေဘာမို႔ သူ ေသလြန္တာပဲ။ သခၤါရတရားေတြဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွာျဖင့္ ေသျခင္းလွ်င္ ဘင္ခဏလွ်င္ အဆံုးသတ္ ကမၸတ္သစ္ဖံုး နိဂံုး အုပ္ၾကတာပဲ။ အေစာႀကီးက စဥ္စားထားတဲ့ အတိုင္း ယခုလည္း လက္ေတြ႔စဥ္းစားေနၾကတယ္။ အဲဒီလို စဥ္းစားလို႔ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ဒီလို မိသားစု ဒီလိုု အိမ္ေထာင္စု ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ႐ွိေတာ့ေနာ္၊ အင္မတန္ အံ့ဖြယ္သူရဲ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္လိုက္သလဲ ဆိုေတာ့ ဒီက ဘုရားအေလာင္း မိသားစုတို႔ရဲ႕ မရဏႆတိ ဘာဝနာ အ႐ွိန္အေစာ္ေႀကာင့္ သိၾကားမင္းရဲ႕ ပ႑ဳကမၸလာ ေက်ာက္ျဖာဟာပူေႏြးေသာ အျခင္းအရာကို ျပလို႔ “ဘယ္သူကမ်ား၊ ငါ့ကို သိၾကားဘံုက ေ႐ြေလ်ာဖို႔ရန္ ၾကံပါဘိ” လို႔ သိၾကားမင္းက လူ႔ျပည္ ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုရားေလာင္း မိသားစုတို႔ရဲ႕ မရဏႆတိ ဘာဝနာတရားေၾကာင့္ မ႑ဳကမၸလာ ေက်ာက္ျဖာ တင္းတာကို ျမင္ၿပီးေတာ့- သိၾကားမင္းက မိသားစုမ်ားအား စံုစမ္းျခင္း...
အဟံ ဧေတသံ သႏၲိကံ ဂႏ႖ာ သီဟနာဒံ နဒါေပတြာ သီဟနာဒပရိေယာသာေန ဧေတသံ နိေဝသနံ သတၱရတနပရိပုဏၰံ ကတြာ အာဂႏၲံဳ ဝ႗တိ။ အဟံ= ငါသည္။ ဧေတသံ= ထိုသူ ငါးဦးတို႔၏။ သႏၲိကံ= အထံသို႔။ ဂႏၲာ-ဂစၧာမိ= သြားမွ ေတာ္မယ္။ ဂႏ႖ာ= သြားၿပီး သကာလ။ သီဟနာဒံ= ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ မရဏႆတိစကားကို။ နဒါေပတြာ= ဟိန္းေဟာက္ က်ဴးရင့္ေစၿပီး သကာလ။ သီဟနာဒ ပရိေယာသာေန= ျခေသၤ့ဟိန္းေဟာက္သံနဲ႔ တူတဲ့ ရဲရဲေတာက္ မရဏႆတိကထာ စကား၏ အဆံုး၌။ ဧေတသံ နိေဝသနံ= ထိုသူငါးဦးတို႔ ေနတဲ့အိမ္ကို။ သတၱရတနပရိပုဏၰံကတြာ= ရတနာ ခုနစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုသည္ကိုျပဳ၍။ အာဂႏၲ့ဳံ= ျပန္လာျခင္းငွာ။ ဝ႗တိ= သင့္၏။ စိတ္ၾကည္လင္မႈ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ သိၾကားဟာ ေကာင္းကင္က ဘုရားေလာင္း အမွဴးျပဳတဲ့ အိမ္ေထာင္စု ငါးဦးတို႔ သားကေလးကို မီးသၿဂၤဳိဟ္တဲ့ ေနရာကို လာခဲ့ၿပီ။ ဘုရားေလာင္းရယ္၊ မိခင္ပုေဏၰးမႀကီးရယ္၊ ႏွမကေလးရယ္၊ အိမ္ေစမေလးရယ္၊ ကြယ္လြန္တဲ့ သားကေလးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္တဲ့ ေခၽြးမကေလးရယ္ အားလံုးငါးဦးသား ျမက္ေျခာက္ကေလး၊ ထင္းေျခာက္ကေလး ဟိုအနား ဒီအနားက စုေဆာင္းလို႔ ထင္းပံုကေလး ပံုၿပီးေတာ့ သားငယ္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို ထင္းပံုေပၚမွာ တင္ၿပီးသကာလ မီးသၿဂၤဳိဟ္ေနၾကတဲ့ အခိုက္ သိၾကားမင္းက ခရီးသြား ေယာက္်ား ပုဏၰာရဲ႕အသြင္ျဖင့္ မီးသၿဂၤဳိဟ္ေနၾကတဲ့ အနားမွာ ရပ္ၿပီးေတာ့- တာတ ကႎ ကေရာထ။
တာတ= အေမာင္တို႔၊ ကႎ ကေရာထ= ဘာလုပ္ၾကသတံုး… လို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေလာင္းက ျပန္ေျပာတယ္။
ဧတံ မႏုႆံ စ်ာေပမ သာမိ။ အ႐ွင္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္းကို စ်ာပန သၿဂၤဳိဟ္မႈျပဳေနၾကပါတယ္။ မခံခ်င္ေအာင္ ေတာက္လိုက္ဦးမွပဲလို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ သိၾကားမင္းက...
န တုေမွ မႏုႆံ စ်ာေပႆထ၊ ဧကံ ပန မိဂံ ဗာေရတြာ ပစထ မေည။ တုေမွ= အေမာင္တို႔သည္။ မႏုႆံ= လူရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္းကို။ န စ်ာေပႆထ= စ်ာပနျပဳၾကတာ ဟုတ္မည္မထင္။ ပန= စင္စစ္ေသာ္ကား။ ဧကံ မိဂံ= သားသမင္ တစ္ေကာင္ကို။ ဗာေရတြာ= သတ္ၿပီးသကာလ။ ပစထ မေည= အဲဒီ သားသမင္ တစ္ေကာင္ကို မီးဖုတ္ၾက ကုန္ေယာင္တကား။ ငါကေတာ့ မင္းတို႔ လူရဲ႕အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဟ္တာ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး။ မင္းတို႔ ေတာထဲမွာ လူမသိ သူမသိနဲ႔ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ကို သတ္ၿပီးေတာ့ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ လြန္က်ဴးၿပီး သားေကာင္သတ္၊ အဲဒီ သားေကာင္ကို မင္းတို႔ ဖုတ္ေနၾက၊ ကင္ေနၾကတာပဲလို႔ ထင္တယ္။ နေတၳတံ သာမိ၊ မႏုႆေမဝ စ်ာေပမ။ သာမိ= အို အ႐ွင္။ ဧတံ= ဤအေၾကာင္းသည္။ နတၳိ= မဟုတ္ မမွန္ပါ။
စိတ္မဆိုးေလနဲ႕။ အ႐ွင္အခုေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ပါဏာတိပါတ ဒုစ႐ိုက္မႈ အဒိႏၷဒါန၊ ကာေမသုမိစၧာစာရ၊ မုသာဝါဒ၊ သုရာပါဆိုတဲ့ ဒီဒုစ႐ိုက္မႈ ငါးမ်ိဳးကို အၿမဲတေစ ေ႐ွာင္ေနတဲ့ ငါးပါးသီလ အၿမဲတေစ လံုေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ သာမိ= အ႐ွင္။ ဧတံ= ဤအ႐ွင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း သားသမင္တစ္ေကာင္ကို မီးဖုတ္ျခင္းသည္။ နတၳိ= မဟုတ္ပါ။ မႏုႆေမဝ စ်ာေပမ= လူသားရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကိုပင္ ဖုတ္ၾကည္းသၿဂၤဳိဟ္မႈ ျပဳ၍ေနၾကပါကုန္တယ္။ လွီးလႊဲၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို ေျပာဦးမွပဲ...
ေတန ဟိ ေဝရီမႏုေႆာ ေဝါ ဘဝိႆတိ။ ေတနဟိ= ဒါျဖင့္လွ်င္။ ေဝါ= သင္တို႔၏။ ေဝရီမႏုေႆာ= ရန္သူျဖစ္တဲ့ လူရဲ႕ ဥတုဇ ႐ုပ္အေလာင္းသည္။ ဘဝိႆတိ= ျဖစ္မွာေပါ့ လို႔ သိၾကားမင္းက ေငါ့ေတာ့ေတာ့၊ ခပ္ေရာ့ေရာ့ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုရားေလာင္းက ဘာျပန္ေျပာသလဲ။ ၾသရသပုေတၱာ ေနာ သာမိ။ န ေဝရီမႏုေႆာ။ သာမိ= အ႐ွင္။ ေနာ= အကၽြႏု္ပ္တို႔၏။ ၾသရသပုေတၱာ= ရင္မွျဖစ္တဲ့ သားႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းျဖစ္ပါတယ္။ န ေဝရီမႏုေႆာ= ရန္သူ လူရဲ႕ ဥတုဇ ႐ုပ္အေလာင္း မဟုတ္ပါဘူး…လို႔ ေျပာတယ္။ ေတန ဟိ ေဝါ အပၸိယပုေတၱာ ဘဝိႆတိ။ ေတန ဟိ= သို႔တၿပီးကား။ ဝါ-ထိုသို႔ သားရဲ႕အေလာင္းျဖစ္လွ်င္။ ေဝါ= သင္တို႔၏။ အပၸိယပုေတၱာ= မခ်စ္တဲ့ မုန္းတဲ့ သားသည္။ ဘဝႆတိ= ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ သိၾကားမင္းက တစ္ဖန္ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေျပာျပန္ေတာ့.. ဘုရားအေလာင္းက-
အတိဝိယ ပိယပုေတၱာ သာမိ။ သာမိ= အ႐ွင္။ အတိဝိယ= အလြန္လွ်င္။ ပိယပုေတၱာ= အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္အပ္တဲ့ သားရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္း ျဖစ္ပါတယ္…လို႔ ဒီလိုေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ သိၾကားက ျပန္ေမးတယ္။
အထ ကသၼာ န ေရာဒသိ။ အထ= ထိုသို႔ ျဖစ္ပါလ်က္။ အထ= ထိုသို႔ အလြန္ခ်စ္အပ္ေသာ သားရဲ႕ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္း ျဖစ္ပါလ်က္။ ကသၼာ= အဘယ့္ေၾကာင့္။ န ေရာဒသိ= အသင္ မငိုေႂကြး မပူေဆြးပါသနည္း… လို႔ ေမးေတာ့ ဘုရားေလာင္းႀကီးကေလ ခံ့ခံ့ညားညား ဂါထာနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဥရေဂါဝ တစံ ဇိဏၰံ၊ ဟိတြာ ဂစၧတိ သံ တႏုံ။
ဧဝံ သရီေရ နိေဗၻာေဂ၊ ေပေတ ကာလကေတ သတိ။ သာမိ= အို- အ႐ွင္။ ဥရေဂါ= ေႁမြနဂါးသည္။ ဇိဏၰံ တစံ= ေဆြးျမည့္ေလၿပီးေသာ အေရေဟာင္းကို။ ဟိတြာ= ပယ္စြန္႔၍။ ဂစၧတိ ဣဝ= အလို႐ွိရာ အရပ္တစ္ပါး သြားေလသကဲ့သို႔။ ဧဝံ= ဤအတူ။ မမပုေတၱာ= ငါ၏သားသည္။ သံတႏုံ= မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာအေဟာင္းကို။ ဟိတြာ= ပယ္စြန္႔၍။ ဂစၧတိ= ထိုက္သင့္ရာ ဂတိတပါးပါးသို႔ ငါ့သား သြားခဲ့ေလၿပီ။ သရီေရ= ယခုျမင္ရတဲ့ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္သည္။ နိေဗၻာေဂ= အသံုးမက်ေတာ့ေပ။ ေပေတ= ငါ့သားဟာ တမလြန္ေလာကသို႔ သြားၿပီးသည္။ ကာလကေတ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ၿပီးသည္။ သတိ= ျဖစ္ပါလ်က္။ ေရာဒေနန= အမိုက္ေမႊးတဲ့ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္။ ေမ= ငါ့အား။ ကႎ= အဘယ္အက်ိဳး ႐ွိပါအံ့နည္း။ နတိၳ= တစိုးတစိ အက်ဳိးမ႐ွိ ဧကန္ မွန္လွ ပါေလ၏။ အ႐ွင္၊ ေလာက ဥပမာအားျဖင့္ ေႁမြကေလးအေရေဟာင္းကို စက္ဆုပ္ၿပီး သကာလ အေရေဟာင္းကို စြန္႔ၿပီး သူအလို႐ွိရာ သြားသလို ငါ့သားလည္းပဲ အေရေဟာင္းနဲ႔တူတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အေဟာင္း စြန္႔ၿပီးသကာလ သူ ထိုက္သင့္ရာ ဂတိတစ္ပါး ဂတိငါးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးသို႔ သူသြားခဲ့ေလၿပီ။ ယခု မ်က္ျမင္ျဖစ္တဲ့ ဒီဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီးကေတာ့ ဘာမွ လူ႔ျပည္ေလာကမွာ အသံုးခ်လို႔ မရဘူး။ အဲဒီလို အသံုးမဝင္တာ ျဖစ္ပါလ်က္ ဒီ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကို လွမ္းလွမ္းအာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့ ငိုေႂကြးတယ္၊ ပူေဆြးတယ္ ဆိုတာဘာ အက်ိဳး႐ွိမလဲ၊ ဘာမွ အက်ိဳးမ႐ွိဘူး... ဍယွမာေနာ န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိေဒဝိတံ။
တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာဂတိ။ အယံ= ဤ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္းကေတာ့။ ဍယွမာေနာပိ= မီးတိုက္အပ္ပါ ေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= ပူမွန္း ေအးမွန္း တစိုးတစိ မသိႏိုင္ေတာ့ေပ။
(ဒီ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီးဟာ မီးတိုက္ေသာ္လည္းပဲ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။) ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔က။ ပရိေဒဝိတံ-ပရိေဒဝိတမၸိ= ဝိုင္းၿပီးပူေဆြး ငိုေႂကြးၾကျခင္းကိုလည္း။ န ဇာနာတိ= ဒီ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္က တစိုးတစိ သိမည္ မဟုတ္ေခ်။ ဒီဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီးက ေဆြမ်ိဳးေတြ ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုပင္ ေျပာေျပာ၊ ဘယ္လိုပင္ ငိုေႂကြးပူေဆြးေနေပမယ္လို႔ မသိဘူး။ နဂိုတုန္းက တို႔ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ကိုယ့္သားမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီး ဘဝသို႔ေျပာင္းသြားၿပီ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သ႑ာန္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာ ဂတိ။ အယံ= ဥတုဇစုေပါင္း ဤ ႐ုပ္အေလာင္းသည္ကား။ ဍယွမာေနာပိ= မီးသၿဂၤဳိဟ္ အပ္ပါေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= ပူမွန္းတစိုးတစိ သူမသိေခ်။ ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔က။ ပရိေဒဝိတံ= ဝိုင္းဝန္း ငိုေႂကြးပူေဆြးၾကေပမယ္လို႔။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ သူမသိေခ်။ တသၼာ= ထို႔ေၾကာင့္။ ဧတံ= ဤ ဥတုဇစုေပါင္း ႐ုပ္အေလာင္းကိုသာျဖင့္။ န ေသာစာမိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး ငါတို႔ မငိုေႂကြးၾကေတာ့ပါ။ ေသာ= ထို ငါတို႔သားသည္။ ယာ ဂတိ= အၾကင္ ဂတိငါးသြယ္ သူ၏ လားေရာက္ဖြယ္သည္။ အတၳိ= ႐ွိ၏။ တံ ဂတႎ= ထို ဂတိငါးသြယ္တြင္ သူ၏လားဖြယ္ တစ္ပါးပါးေသာ ဂတိိသို႔။ ဂေတာ= ေပါင္းစည္းမရာ မခံသာဘဲ ဓမၼတာအား သူ သြားခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔ကံ စီမံတဲ့အတိုင္း ဂတိငါးပါးထဲက သူနဲ႔ထိုက္သင့္ရာ ဂတိတစ္ပါးပါးသို႔ သူဟာ သြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ကို လိုက္ငိုရမလဲ။ ဟိုကို သြားတဲ့ မျမင္တာကို လွမ္းၿပီး ငိုေနရမွာလား။ အခု ျမင္ေနရတဲ့ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ကိုပဲ ငိုေနရမွာလား၊ အာ႐ံုျပဳၿပီး။ ဘာမွငိုစရာ မ႐ွိဘူးလို႔ ဘုရားေလာင္း ဖခင္ပုဏၰားက ေျပာလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဟို-မိခင္ ပုဏၰးမဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့... သိၾကားမင္းက ေမးတယ္...
အမၼ တုယံွ ေသာ ကႎ ေဟာတိ။ အမၼ= အို-အေမ။ ေသာ-ထိုယခုေသတဲ့ သူငယ္သည္။ တုယံွ= သင္ႏွင့္။ ကႎ ေဟာတိ= ဘယ္လို ေတာ္စပ္ပါသလဲ။
အမိရယ္၊ အခုေသတဲ့ ကေလးဟာ အမိနဲ႔ ဘယ္လိုေတာ္စပ္တံုး- လို႔ ဆိုေတာ့ ... မိခင္ပုေဏၰးမက...
ဒသမာေသ ကုစၧိနာ ပရိဟရိတြာ ထညံ ပါေယတြာ ဟတၳပါေသ သ႑ေပတြာ ဝၯုိတပုေတၱာ ေမသာမိ။ သာမိ= အို အ႐ွင္။ အယံ= ဤ ယခု စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကား တျခားမဟုတ္။ ဒသမာေသ= ဆယ္လတို႔ပတ္လံုး။ ကုစၧိနာ= ဝမ္းျဖင့္။ ပရိဟရိတြာ= လြယ္ပိုက္ေဆာင္ၿပီး သကာလ။ (ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ဆယ္လတိုင္တိုင္ ဝမ္းၾကာတိုက္တြင္ လြယ္ ပိုက္ ေဆာင္ၿပီး သကာလ) ထညံ= ႏို႔ခ်ိဳေအးကို။ ပါေယတြာ= တိုက္ေကၽြးၿပီး သကာလ။ ဟတၳပါေသ= လက္ကေလး ေျခကေလးတို႔ကို။ သ႑ေပတြာ= မလွ လွေၾကာင္း ေကာင္းစြာ ျပဳျပင္ ျပင္ဆင္ေပးၿပီး သကာလ။ ေမ= ကၽြန္ေတာ္မသည္။ ဝၯိုတပုေတၱာ= တစ္ေန႔တျခား လွေအာင္ တင့္တယ္ေအာင္ ႀကီးပြားေစအပ္ခဲ့တဲ့ သားပါေပတည္း... လို႔...
ဂ႐ုတစိုက္ ႏို႔ခ်ိဳေအး တိုက္ေကၽြးၿပီးသကာလ လက္ကေလး ေျခကေလးမ်ား လွရာလွေၾကာင္း ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ အလွကေလး တစ္ေန႔တျခား တိုးတက္လာေအာင္ ေမြးေကၽြးသုတ္သင္လာခဲ့တဲ့ သားျဖစ္ပါတယ္။
သိၾကားကို ျပန္ေျပာတယ္။ အမၼ ပိတာ တာဝ ပုရိသဘာေဝန မာ ေရာဒတု။ အမၼ= အိုအမိ။ ပိတာ= ဖခင္က။ ပုရိသဘာေဝန= ေယာက္်ားရင့္မာႀကီး ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္။ တာဝ မာ ေရာဒတု= မငိုယင္ ႐ွိပါေစ။ မာတု ဟဒယံ ပန မုဒုကံ ေဟာတိ။ မာတု= ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူး႐ွင္သည္။ ဟဒယံ ပန= စိတ္ႏွလံုးဆိုတာ။ မုဒုကံ= အလြန္႔အလြန္ သားအေပၚမွာ ႏူးညံ့သည္။ ေဟာတိ= ျဖစ္ပါ၏။ တံြ= သင္သည္။ ကသၼာ= အဘယ့္ေၾကာင့္။ န ေရာဒသိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးပါသနည္း... လို႔... ဟို- ဖခင္လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေယာက္်ားရင့္မာႀကီး ႏွလံုးခိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မို႔ မငိုယင္ ႐ွိပါေစတာ့၊ မိခင္ရဲ႕ႏွလံုးဆိုတာ သားအေပၚမွာ အလြန္ႏူးညံ့တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ အမိ မငိုတံုးလို႔ေမးေတာ့ ... မိခင္ပုေဏၰးမက... မေခၚဘဲႏွင့္ သူလာခဲ့၏၊ မပန္ၾကားဘဲ သူျပန္ခဲ့၏။ အနဝွိေတာ တေတာ အာဂါ၊ အနႏုညာေတာ ဣေတာ ဂေတာ။
ယထာ ဂေတာ တထာဂေတာ၊ တတၳ ကာ ပရိေဒဝနာ။ သာမိ= အို- အ႐ွင္။ ေသာ= ထိုကၽြန္ေတာ္မ၏သားသည္။ အနဝွိေတာ= သားေရ-သားရဲ႕- လာပါလွဲ႔ဟု စကားခ်ဲ႕၍ လာလွဲ႔(လွည့္)ပါေနာ္၊ ငါ မေခၚအပ္ပါဘဲလ်က္။ တေတာ= ထိုအတီတာနႏၲရ ဟိုဘဝမွ။ အာဂါ= ဤဘဝသို႔ ေပါင္းစည္းမရာ မဆိုင္သာဘဲ သူကား လာေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သားယူရတဲ့ဘဝကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ သားေရ- သားရဲ႕ ဟုတ္လား၊ လာခဲ့ေလလို႔ ငါေခၚရတာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကံစီမံတဲ့အတိုင္း အတီတာနႏၲရ သူ႔ ဟိုဘဝက ဤဘဝမွာ ကံစီမံတဲ့အတိုင္း ငါ့ဝမ္းဗိုက္ထဲ သူ ေရာက္လာတယ္။ န အႏုညာေတာ= သြားလိုလွ်င္သြား ငါ၏သားဟု စကားၾကည္သာ ငါခြင့္မျပဳပါဘဲလ်က္။ ဣေတာ= ဤဘဝမွ။ ဂေတာ= သူ၏ ထိုက္ရာ ဂတိငါးပါး တစ္ပါးပါးသို႔ သူသြားခဲ့ေလၿပီ။ အာဂေတာ ယထာ= လာတုန္းက ငါမေခၚဘဲ သူလာသကဲ့သို႔။ တထာ= ထို႔အတူ။ ဂေတာ= သြားေသာ္လည္းပဲ ငါ့ကို ခြင့္မတိုင္ဘဲ သူသြားခဲ့ေလၿပီ။ တတၳ= ထိုလာတုန္းကလည္း ငါက မေခၚ သြားေတာ့လည္း ငါခြင့္ေပးမႈကို မပိုင္ဆိုင္ဘဲနဲ႔ သူ႔ ကံစီမံရာ မခံသာဘဲ ဓမၼတာအား သူ႔လမ္းသူသြားရာ၌။ ပရိေဒဝနာ= စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြး၍ေနရျခင္းသည္။ ကာ= အဘယ္အက်ိဳး ႐ွိပါအံ့နည္း။ ေတာ္ေတာ့ကို တရားရတယ္ေနာ္...။ အ႐ွင္- တဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ မိခင္က သားေရ- သားရဲ႕ လာခဲ့ပါလို႔ ေခၚလို႔ မိခင္ ဝမ္းဗုိက္ထဲ ေရာက္လာတာလား၊ မဟုတ္ဘူး။ မေခၚဘဲနဲ႔ သူ႔ ကံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ဝမ္းထဲ ေရာက္လာတာ။ အင္း-တစ္ခါ လူ႔ဘဝေရာက္လာလို႔ ႏို႔ခ်ိဳေအး တိုက္ေကၽြး၊ လက္ကေလး ေျခကေလးေတြ ျပဳျပင္လို႔ လူလားေျမာက္လာတဲ့အခါ ခုအခ်ိန္ ဆိုၾကပါစို႔။ သြားခ်င္ယင္ သြားေပါ့ ငါ့သားလို႔ ငါကခြင့္ျပဳတဲ့ အခ်ိန္ကို သူ မေစာင့္ေတာ့ဘဲနဲ႔ သူ႔ ကံစီမံတဲ့အတိုင္း သူကား ဂတိငါးပါးတြင္ ထိုက္သင့္ရာ သူသြားခဲ့ေလၿပီ။ လာတုန္းက ငါမေခၚဘဲ သူလာသလို ယခု ဟိုဘဝ သြားျပန္ေတာ့လည္း ငါ့ကို မပန္ၾကားဘဲနဲ႔ သူ႔ ကံစီမံတဲ့အတိုင္း ငါ့ကို စိမ္းစိမ္းျပင္ျပင္ႀကီး ထားၿပီး သြားခဲ့ေလၿပီ။ အဲဒီလို လာတုန္းကလည္း စိမ္း၊ သြားေတာ့လည္းစိမ္းေနတဲ့ အျဖစ္ေပၚမွာ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြးလို႔ ဘာမ်ားအက်ိဳးရမွာတံုး။
ေအး- ေဟာဒီဥတုဇ႐ုပ္ႀကီးၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငိုေႂကြးရမွာလား။ ဍယွမာေနာ န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိေဒဝိတံ။
တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာဂတိ။ အယံ= ဥတုဇစုေပါင္း ဤ႐ုပ္အေလာင္းဟာကျဖင့္။ ဍယွမာေနာ- ဍယွမာေနာပိ= တံစူးဝါးတို႔ျဖင့္ တ အားထိုးစိုက္ မီးၿမႇိဳက္အပ္ပါေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ ဘာကိုမွ သူမသိႏိုင္ေခ်။
(ဒီဥတုဇ႐ုပ္ဟာ တံစူးဝါးေတြနဲ႔ ထိုးထား ထိုးလိုက္ စိုက္လိုက္၊ သူဘာမွမသိဘူး။) ညတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔၏။ ပရိေဒဝိတံ-ပရိေဒဝိတမၸိ= စိုးရိမ္ပူေဆြး ဝိုင္းဝန္း၍ ငိုေႂကြးၾကေပမယ့္လည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ သူကျဖင့္ မသိေခ်။ တသၼာ= ထိုေၾကာင့္။ (မီးၿမိွဳက္တာကိုလည္း မသိ၊ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြးတာကိုလည္း သူမသိေသာေၾကာင့္။) ဧတံ= ဥတုဇစုေပါင္း ဤ ႐ုပ္အေလာင္းကိုသာျဖင့္။ အာရဗၻ= အာ႐ံုျပဳ၍။ န ေသာစာမိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး ငါမငိုေႂကြးပါ။ ေသာ= ထိုငါ့သားသည္။ ယာ ဂတိ= အၾကင္သူ၏ လားဖြယ္ ဂတိတပါးပါးသည္။ အတၳိ= ႐ွိ၏။ တႆ-တံဂတိ= ထိုသူ၏ ထိုက္ရာ ဂတိတပါးပါးသို႔။ ဂေတာ= ေပါင္းစည္းမရာ မခံသာဘဲ ဓမၼတာအား သူသြားခဲ့ေလၿပီ။ မိခင္ကလည္း ရဲရဲေတာက္၊ သီဟနာဒ၊ မရဏႆတိ ဘာဝနာကို ပြားထားတဲ့ မိဘပီပီ မိခင္က ရဲရဲေတာက္ စကားေျပာလိုက္ေတာ့ ဟို-ႏွမကေလး သြားေမးတယ္။ ငိုလွ်င္ ပိန္႐ံုပဲ...
အမၼ တုယံွ ေသာ ကႎ ေဟာတိ= ကေလးမ၊ အခုေသတဲ့ ကေလးနဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေတာ္ၾကသတံုး= လို႔ ဆိုေတာ့- ဘာတာ ေမ သာမိ။
သာမိ= အို အ႐ွင္ဦးႀကီး။ ေမ= ကၽြန္ေတာ္မ၏။ ဘာတာ= ေမာင္ႀကီးပါေပတည္း။
ကၽြန္မ ေမာင္ႀကီးပါ။ တစ္မိဝမ္းတြင္း ထက္ေအာက္ဆင္းတဲ့ ေမာင္ရင္းအစ္ကို ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ သိၾကားက ျပန္ၿပီးေတာ့ ေမးျပန္တယ္။ အမၼ ဘဂိနိေယာနာမ ဘာတူသု သိေနဟာ ေဟာႏၲိ၊ တံြ ကသၼာ န ေရာဒသိ။ အမၼ= အမိသယ္- ႏွမငယ္။ ဘဂိနိေယာနာမ= ႏွမသယ္ မည္သည္။ ဘာတူသု= ေမာင္တို႔အေပၚ၌။ သိေနဟ= အလြန္ပင္ ခ်စ္ခင္ၾကကုန္သည္။ ေဟာႏၲိ= ျဖစ္ကုန္၏။ အို- မိန္းကေလး၊ ေလာကမွာေလ ေမာင္က ႏွမကို မခ်စ္ေပမယ့္ ႏွမဆိုတာ အင္မတန္မွ ႏွလံုးႏူးညံ့ၿပီးေတာ့ ေမာင္အေပၚမွာ သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ခ်စ္ၾက႐ိုးဓမၼတာ ျဖစ္ပါလ်က္ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာျပဳလို႔ မငိုရတံုး၊ သိၾကားက ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးမက ဘယ္လိုျပန္ေျပာတံုးလို႔ဆိုေတာ့... သေစ ေရာေဒ ကိသာ အႆံ၊ တႆာ ေမ ကႎ ဖလံ သိယာ။
ဉာတိမိတၱာ သုဟဇၨာနံ၊ ဘိေယ်ာ ေနာ အရတီ သိယာ။ သာမိ= အို-ဦးႀကီး။ အဟံ= အကၽြႏု္ပ္သည္။ သေစ ေရာေဒ= အကယ္၍ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းသည္ျဖစ္အံ့။ ကိသာ= တစ္ေန႔တျခား အေသြးအသားတို႔ ေလ်ာ့ပါးႀကံဳလွီသည္။ အႆံ= ျဖစ္ရာ၏။ (ငိုလို႔မ်ား က်ဳပ္ေမာင္က ျပန္႐ွင္မွာတဲ့လား။ က်ဳပ္ အၿမဲတေစ ငိုေႂကြးလို႔႐ွိယင္ တစ္ေန႔တျခား အေသြးအသားေတြ ေလ်ာ့ပါး ႀကံဳလွီၿပီးေတာ့ သြားမွာေပါ့။) တႆာ ေမ= ထို ငိုေႂကြးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မအား။ ကႎဖလံ= အဘယ္သို႔ေသာ အက်ိဳးသည္။ သိယာ= ျဖစ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ န သိယာ ဧဝ-တစိုးတစိ အက်ိဳးမ႐ွိ ဧကန္ မွန္လွပါေပ၏။ ငိုတဲ့အတြက္မ်ား ကၽြန္ေတာ္မမွာ ေမာင္ျပန္႐ွင္တဲ့ အက်ိဳး ရမွာလား။ ဟာ-ဒါမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုလို႔႐ွိယင္ ငိုတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးဆိုတဲ့ အက်ိဳးရမွာလား။ စီးပြားေရးဆိုတဲ့ အက်ိဳး ရမွာလား။ ဘာမွ အက်ိဳး မရဘူး။ ကိုယ္တင္ အက်ိဳးမရ႐ံုသာလား ဆိုေတာ့-
ေနာ= အကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ စပ္ဆိုင္သမွ်ေသာ။ ဉာတိမိတၱသုဟဇၨာနံ= ေဆြမ်ိိဳး မိတ္သဂၤဟ ႏွလံုးေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအေဖာ္ ဟူသမွ်တို႔၏။ အရတီ= ကၽြႏု္ပ္အတြက္ မေမႊ႔ေလ်ာ္ မေပ်ာ္ပိုက္ ႏွလံုး မခ်မ္းသာျခင္းသာ။ သိယာ= တစ္ေန႔တျခား ျဖစ္ပြားေလရာ၏။ ထို ငိုေနလို႔႐ွိယင္ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ မိသဂၤဟေတြ၊ ႏွလံုးေကာင္းၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအေဖာ္ေတြ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ေတြး၍ ေဆြး၍သာလ်င္ ႏွလံုးမခ်မ္းသာ႐ံု ႐ွိၾကေတာ့မေပါ့။ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီးေတာ့... ဍယွမာေနာ န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိေဒဝိတံ။
တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာဂတိ။ အယံ= ဥတုဇစုေပါင္း ႐ုပ္အေလာင္းသည္။ ဍယွမာေနာ- ဍယွမာေနာပိ= တံစူး ဝါးတို႔ျဖင့္္ တအားထိုးစိုက္ မီးၿမိွဳက္အပ္ပါ ေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ ပူမွန္း သူ မသိပါေလ။ ညတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔၏။ ပရိေဒဝိတံ= စိုးရိမ္ပူေဆြး ဝိုင္းဝန္း၍ ငိုေႂကြးျခင္းကို။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ သူကား မသိေခ်။ တသၼာ= ထို႔ေၾကာင့္။ ဧတံ= ဤ ဥတုဇစုေပါင္း ႐ုပ္အေလာင္းကိုသာျဖင့္။ အာရဗ ၻ= အာ႐ံုျပဳ၍။ န ေသာစာမိ= မစိုး႐ိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးေတာ့ပါ။ မီးၿမိႇဳက္လို႔လည္း သူမသိ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဝိုင္းငိုလို႔လည္း သူမသိေတာ့ အဲဒီလို မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုု အာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ မငိုေႂကြး မပူေဆြး မစိုးရိမ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တႆ= ထို ကၽြန္ေတာ္မေမာင္၏။ ယာဂတိ= အၾကင္ ဂတိငါးသြယ္ လားစဖြယ္သည္။ အတၳိ= ႐ွိ၏။ တံ ဂတႎ= ထို ဂတိငါးသြယ္ လားစဖြယ္တြင္ သူ၏ထိုက္ရာ ဂတိတစ္ပါးပါးသို႔။ ေသာ- ထိုကၽြန္ေတာ္မ ေမာင္သည္။ တေတာ= ကံစီမံရာ မခံသာဘဲ ဓမၼတာအား သူ သြားခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္မေမာင္ႀကီးကသာျဖင့္ သူရဲ႕ ဆိုင္ရာဂတိ တပါးပါးကို သြားၿပီးသကာလ ပဋိသေႏၶ ေနေလၿပီ။ ဥတုဇ႐ုပ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့ မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ႏွမသည္ကလည္း ရဲရဲေတာက္ သီဟနာဒစကားေျပာလို႔ ၿပီးတဲ့အခါ သိၾကားက ေခၽြးမကို ေမးျပန္တယ္။ လကိုေပးပါဟု ေတာင္းသည္ႏွင့္တူ...
အမၼ တုယံွ ေသာ ကႎ ေဟာတိ။ အမၼ= သမီး။ ေသာ= ထို ယခုေသတဲ့ သူငယ္သည္။ တုယံွ= သင္ႏွင့္။ ကႎ ေဟာတိ= အဘယ္သို႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သနည္း… လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေခၽြးမက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့...
ပတိ ေမ သာမိ။
သာမိ= အို အ႐ွင္။ ေမ= ကၽြန္ေတာ္မ၏။ ပတိ= အ႐ွင္သခင္ လင္ေယာက္်ားပါေပတည္း... လို႔ ေျပာတယ္။ သိၾကားက တစ္ဖန္ ျပန္ေမးျပန္တယ္။
အမၼ ဣတၳိေယာ နာမ ပတိမွိ မေတ ဝိဓဝါ ေဟာႏၲိ အနာထာ၊ တံြ ကသၼာ န ေရာဒသိ။ အမၼ= သမီး။ ဣတၳိေယာ နာမ= မိန္းမတို႔မည္သည္။ ပတိမွိ= အိမ့္႐ွင္ေယာက္်ားသည္။ မေတ= စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္လတ္သည္ ႐ွိေသာ္။ ဝိဓဝါ= မုဆိုးမ ျဖစ္ၾကကုန္၍။ အနာထာ= ခိုကိုးရာမဲ့ၾကကုန္သည္။ ေဟာႏၲိ= ျဖစ္ကုန္၏။ တံြ= သင္သည္ကား။ ကသၼာ= အဘယ့္ေၾကာင့္။ န ေရာဒသိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးဘိသနည္း။ သမီးရယ္….ေလာကမွာ မိန္းမေတြ အ႐ွင္သခင္ လင္ေယာက္်ားရယ္။ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္လို႔႐ွိယင္ မုဆိုးမျဖစ္ၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြမ်ား ေတြးၿပီးေတာ့ သမီး ငိုေႂကြး ပူေဆြး သင့္ပါလ်က္ကနဲ႔ အခုေလ….အဲဒါေတြ မေတြးဘဲနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ မငိုေႂကြး မပူေဆြးရသလဲ၊ ေမးတယ္။ ေခၽြးမကေလး ျပန္ေျဖတဲ့ စကား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ။ ယထာပိ ဒါရေကာ စႏၵံ၊ ဂစၧႏၲ မႏုေရာဒတိ။
ဧဝံ သမၸဒေမေဝတံ၊ ေယာ ေပတံ အႏုေသာစတိ။ သာမိ= အို အ႐ွင္ဦးႀကီး။ ယထာပိ= ဥပမာ မည္သည္ကား။ ဒါရေကာ= ကေလးသူငယ္ အသိ အလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ မႂကြယ္တဲ့ သူငယ္လူမိုက္သည္။ (မိခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကေနၿပီး သကာလ) ဂစၧႏၲံ= ေကာင္းကင္ခရီးမွာ သူ႔လမ္းသူသြား၍ ေနေသာ။ စႏၵံ= လကို။ အႏုေရာဒတိ= “စႏၵံ ေမ ေဒဟိ- စႏၵံ ေမ ေဒဟိ”= ေကာင္းကင္မွာ သြားတဲ့ ဇာရထားကို က်ဳပ္အား ေပးပါ။ ေကာင္းကင္က သြားတဲ့ လရထားကို က်ဳပ္အား ေပးပါ” ဟု မိခင္ကို တစာစာေျပာၾကား၍ ငိုေႂကြးလ်က္ ႐ွိပါေပ၏။ ေယာ= အၾကင္သူသည္။ ေပတံ= တမလြန္ဘဝ ေျပာင္းသြားေလၿပီးေသာ သူကို။ အႏုေသာစတိ= အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ အာ႐ံုျပဳကာ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြး၍ ေနေပ၏။ ဧတံ= ဤသို႔ တမလြန္ဘဝ ေျပာင္းသြားတဲ့ သူကို အာ႐ံုျပဳကာ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေႂကြး၍ ေနရျခင္းသည္။ ဧဝံသမၸဒ ေမဝ= ဤ ကေလးသူငယ္ လူမမယ္ ေကာင္းကင္ကိုသြား လရထားကို “ငါ့ အား လကို ေပးပါ” ဟု တစာစာ ေျပာဆို ငိုေႂကြးသည္ႏွင့္ တူလွပါေပ၏။ အို ဦးႀကီးရယ္… ကေလးေလးတစ္ေယာက္ မိခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္းက ေကာင္းကင္ ေမာ့္ၾကည့္ေတာ့ “ဟိုဟာ ဘာတံုး အေမ” လို႔ ေမးတယ္။ “ေအး-အဲဒါျမန္မာလိုေတာ့ လေပါ့ကြယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ လကို ကေလးက ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ ‘ရႏိုင္မယ္၊ မရႏိုင္ဘူး’ ဆိုတာ သူမစဥ္းစားေတာ့ဘဲနဲ႔“စႏၵံ ေမေဒဟိ” “ကၽြန္ေတာ့္အား လေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လေပးပါ” ဆိုၿပီးသကာလ လမေပးတဲ့ အတြက္ ေျခေဆာင့္ လက္ခါနဲ႔ ဒီကေလးက ငိုၿပီ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။
အဲဒီ ကေလးငိုသလိုပဲ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီး သကာလ ဘာမွ မရႏိုင္တဲ့ တရားေတြ မေတြးမိဘဲနဲ႔ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းျခင္းဟာျဖင့္ ဒီကေလးက လကို ကုိင္တာနဲ႔ ပမာတူလွပါတယ္။ ဍယွမာေနာ န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိေဒဝိတံ။
တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာ ဂတိ။ အယံ= ဥတုဇစုေပါင္း ဤ ႐ုပ္အေၾကာင္းကေတာ့။ ဍယွမာေနာ- ဍယွမာေနာပိ= တံစူး ဝါးတို႔ျဖင့္ တအား ထိုးစိုက္ ေလာင္ၿမိွဳက္ အပ္ပါေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ သူကား ပူမွန္း မသိေခ်။ ဧဝံ= ဤအတူပင္။ ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔၏ ပရိေဒဝိတံ-ပရိေဒဝိတမိၸ= စိုးရိမ္ ပူေဆြး ငိုေႂကြးၾကျခင္းကိုလည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ ဤ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္းကသာျဖင့္ မသိေခ်။ တသၼာ-ထို႔ေၾကာင့္။ ဧတံ= ဤ ဘာမွ် မသိတဲ့ ဥတုဇ႐ုပ္အေလာင္းကို။ အာရဗ ၻ= အာ႐ံုျပဳ၍။ န ေသာစာမိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေသာ= ထို ကၽြန္ေတာ္မ၏ အ႐ွင္သခင္ လင္ေယာက္်ားသည္။ တႆ= ထို လင္ေယာက္်ား၏ ယာ ဂတိ= အၾကင္ ဂတိငါးသြယ္ လားစဖြယ္သည္။ အတၳိ= ႐ွိ၏။ တံ ဂတႎ= ထို ဂတိငါးသြယ္ လားစဖြယ္အနက္ သူ၏ ဆိုင္ရာ ဂတိတစ္ပါးပါးသို႔။ ဂေတာ= ေပါင္းစည္းမရာ မခံသာဘဲ ဓမၼတာအား သူ သြားခဲ့ေလၿပီ။ ကြဲသြားေသာေရအိုး ျပန္ခပ္မရသလို... အမၼ တူယွံ ေသာ ကႎ ေဟာတိ။
အမၼ= သမီး။ ေသာ= ထို ယခုေသတဲ့ လူကေလးသည္။ တုယွံ= သင္ႏွင့္။ ကႎ ေဟာတိ= အဘယ္သို႔ ေတာ္စပ္သနည္း... လို႔ ေမးတယ္။ အေယ်ာ ေမ သာမိ။
အေယ်ာ- ယခုေသတဲ့ ဤအ႐ွင္သည္။ ေမ= ကၽြန္ေတာ္မ၏ သာမိ= အ႐ွင္သခင္ ျဖစ္ပါတယ္... လို႔ ေျပာေတာ့- နႏု တြံ ဣမိနာ ပီေ႒တြာ ေပါေထတြာ ပရိဘုတၱာ ဘဝိႆသိ။ တံြ-သင္သည္။ နႏု= စင္စစ္။ ဣမိနာ= ဤ ေသလြန္တဲ့ သူငယ္က။ ပီေ႒တြာ= ႏွိပ္စက္၍။ ေပါေထတြာ= ပုတ္ခတ္၍။ ပရိဘုတၱာ= အသက္႐ွင္စဥ္က သံုးေဆာင္အပ္သည္။ ဘဝိႆတိ= ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုယင္ေလ-တဲ့၊ မိန္ကေလး၊ ဤ ေသတဲ့ကေလးက အသက္႐ွင္စဥ္ ကာလမွာ မင္းကို ႐ိုက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္ ထိုးႀကိတ္ၿပီး သကာလ မင္းကို ကၽြန္အရာမွာ ရက္ရက္စက္စက္ႀကီး ထားၿပီးေတာ့ မသမာ မညႇာမတာ သံုးစဲြခဲ့လိမ့္မယ္။ တသၼာ သုမုတၱယ အဟႏၲိ န ေရာဒသိ။ တသၼာ= ထို႔ေၾကာင့္။ အဟံ= ငါသည္။ သုမုတၱာ= ထိုသူရဲ႕ ဝဋ္ဒုကၡမွ ေကာင္းစြာ လြတ္ရၿပီ။ ဣတိ= ဤသို႔ ႏွလံုးပိုက္၍။ န ေရာဒသိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးတာပဲ... လို႔...
သိၾကားမင္းက မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟို အိမ္ေစမကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲ...
သာမိ မာ ဧဝံ အဝစ။ သာမိ= အို-အ႐ွင္။ ဣတိ ဧဝံ= ဤသို႔။ မာ အဝစ= မေျပာပါနဲ႔။
ဒီလို မေျပာထိုက္ပါဘူး။ န ဧတံ ဧတႆ အႏုစၧဝိကံ။
ဧတံ= ယခုဦးႀကီး ေျပာတဲ့ စကားသည္။ ဧတႆ= ထို ေသလြန္ၿပီးေသာ သူငယ္အား။ န အႏုစၧဝိကံ= လံုးဝမေလ်ာ္ မေလ်ာက္ပတ္ပါ။
အခု ဦးႀကီးေျပာတဲ့ စကားေတြေလ- ေသတဲ့သူငယ္နဲ႔ လံုးဝမေတာ္ဘူး၊ ဘာျပဳလို႔တံုး သူငယ္မ ဆိုေတာ့- ခႏီၲေမတၱာႏုဒၵယသမၸေႏၷာ ေမ အယ်ပုေတၱာ။ ေမ= ကၽြန္ေတာ္မ၏။ အယ်ပုေတၱာ= အ႐ွင့္သားသည္။ ခႏီၲေမတၱာႏုဒၵယသမၸေႏၷာ= သည္းခံတဲ့ ခႏီၲဂုဏ္နဲ႔ လည္းျပည့္စံုတယ္။ ဟို-အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ လူေတြကို ခ်စ္ခင္တဲ့ ေမတၱာဂုဏ္နဲ႔လည္း ျပည့္စံုတယ္။ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ လူေတြကို သနားတဲ့ က႐ုဏာဂုဏ္နဲ႔လည္း ျပည့္စံုတဲ့ သည္းခံျခင္း ခႏီၲဂုဏ္၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း ေမတၱာဂုဏ္၊ သနားျခင္း က႐ုဏာဂုဏ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ အ႐ွင့္သားပါေပ။ ဥေရ သံဝၯိတပုေတၱာ ဝိယ အေဟာသိ။
ကၽြန္ေတာ္မအဖို႔အရာ ဆိုလို႔႐ွိယင္-
ဥေရ= ရင္၌။ သံဝၯိတပုေတၱာ ဝိယ= ႀကီးထြားပြားေစအပ္တဲ့ သားရင္းကဲ့သို႔။ အေဟာသိ= ျဖစ္ပါေပ၏။ မေျပာပါနဲ႔၊ အခုနင္ကလို မခံခ်င္စရာ မေျပာပါနဲ႔။ ဒီ အ႐ွင့္သားကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္မ အဖို႔အရာမွာ မိမိရင္က ေမြးဖြားတဲ့ သားနဲ႔ မျခားပါဘူး… လို႔ ဒီလိုေျပာတယ္။ သိၾကားမင္းက ျပန္ေမးလိုက္တယ္...
အထ ကသၼာ န ေရာဒသိ။ အထ= ထိုသို႔ ျဖစ္ပါလ်က္။ ကသၼာ= အဘယ္ေၾကာင့္။ တြံ= သင္သည္။ န ေရာဒသိ= မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေႂကြးပါသနည္း….လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒီ အိမ္ေစမ ကေလးက ဘာေျပာလိုက္ သလဲ။ ယထာပိ ဥဒကကုေမၻာ၊ ဘိေႏၷာ အပၸဋိသႏၶိေယာ။
ဧဝံ သမၸဒေမေဝတံ၊ ေယာ ေပတမႏုေသာစတိ။ ယထာပိ= ေလာကူပမာ ႏႈိင္းဖြယ္ရာကား။ ဘိေႏၷာ= ကြဲပ်က္ေလၿပီးေသာ။ ဥဒကကုေမၻာ= ေရခံအိုး- ေရခပ္အိုးသည္။ အပၸဋိသႏၶိေယာ ယထာ= တစ္ဖန္ ေနာက္ထပ္ ပကတိ မေစ့စပ္ႏိုင္ သကဲ့သို႔။ ေယာ= အၾကင္သူသည္။ ေပတံ= တမလြန္ေလာကသို႔ သြားေသာသူကို။ အႏုေသာစတိ= အာ႐ံုျပဳကာ တစာစာပူေဆြး ငိုေႂကြး၍ ေနပါေပ၏။ ဧတံ= ဤ တမလြန္ေလာကသို႔ ေျပာင္းႂကြတဲ့သူကို အာ႐ံုျပဳကာ တစာစာပူေဆြး ငိုေႂကြး၍ေနျခင္းသည္။ ဧဝံ သမၸဒေမဝ= ဤသို႔ အိုးကြဲကို တစ္ဖန္ျပန္၍ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပကတိအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ စပ္၍ေနေသာသူႏွင့္ တူလွပါေပ၏။
အို- အ႐ွင္ ဦးႀကီး၊ ေလာက ဥပမာအားျဖင့္ ေရခပ္တဲ့ အိုးႀကီးတစ္လံုး ကြဲသြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီ ကြဲသြားတဲ့အိုးကို တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး စပ္ေပမယ္လို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မကြဲၿပဲတဲ့ အေစ့အစပ္မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္သလိုဘဲတဲ့။ အခု တမလြန္ေလာကသို႔ သြားတယ္ဆိုတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အ႐ွင့္သားနဲ႔ ေဟာဒီ မီးၿမိႇဳက္ေနတဲ့၊ ဖုတ္ၾကည္းသၿဂၤဳိဟ္မႈျပဳေနတဲ့ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျပန္စပ္ေပမယ့္လည္း မရေတာ့ဘူး။ အသက္ ျပန္မ႐ွင္ေတာ့ဘူး။ ေအး….ပကတိအိုးကြဲက အင္း- ေလာကဓာတ္ပညာ ဆရာေတြ၊ ဣဒၶိ႐ွင္ေတြ၊ တန္ခိုး႐ွင္ေတြက တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္နဲ႔မ်ား မႏၲန္နဲ႔မန္းမႈတ္လို႔ အိုးကြဲကို ေစ့စပ္လို႔ ပကတိအတိုင္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ဦးမယ္။ တမလြန္ေလာကသို႔ ေျပာင္းသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မတို႔ရဲ႕ အ႐ွင့္သားကို ဘယ္ဣဒိၶ႐ွင္ကမွ ျပန္ၿပီးေတာ့ အသက္႐ွင္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
အခုျမင္ေနရတဲ့ ဥတုဇ ႐ုပ္ကလာပ္ႀကီးဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္မတို႔ရဲ႕ အ႐ွင့္သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဍယွမာေနာ န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိေဒဝိတံ။
တသၼာ ဧတံ န ေသာစာမိ၊ ဂေတာ ေသာ တႆ ယာ ဂတိ။ အယံ- အယံပန= ဥတုဇစုေပါင္း ဤ႐ုပ္အေလာင္းႀကီးဟာျဖင့္။ ဍယွမာေနာ- ဍယွမာေနာပိ= တံစူး ဝါးတို႔ျဖင့္ တအားထိုးစိုက္ မီးၿမိႇဳက္အပ္ပါေသာ္လည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ ပူမွန္း သူ မသိေခ်။ ဧဝံ= ဤ အတူပင္။ ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းတို႔၏။ ပရိေဒဝိတံ- ပရိေဒဝိတမၸိ= ဝိုင္းဝန္းပူေဆြး ငိုေႂကြးၾကျခင္းကိုလည္း။ န ဇာနာတိ= တစိုးတစိ သူမသိေခ်။ တသၼာ= ထို႔ေၾကာင့္။ ဧတံ= ဤ ဥတုဇစုေပါင္း ႐ုပ္အေလာင္းကို။ အာရဗ ၻ= အာ႐ံုျပဳ၍။ န ေသာစာမိ= တစိုးတစိမွ် မပူေဆြး မစိုးရိမ္ မငိုေႂကြးေတာ့ပါ။ ေသာ= ထို ကၽြန္ေတာ္မတို႔၏ အ႐ွင့္သားသည္။ တႆ= ထိုအ႐ွင့္သား၏။ ယာဂတိ= အၾကင္ ဂတိငါးသြယ္ လားစဖြယ္သည္။ အတၳိ= ႐ွိ၏။ တံ ဂတႎ= ထိုသူ၏ ဆိုင္ရာ ဂတိငါးပါး တစ္ပါးပါးသို႔၊ ဂေတာ= ကံစီမံရာ မဆန္သာဘဲ ဓမၼတာအား သူ သြားခဲ့ေလၿပီ။ တရားျမင္သူ မိသားစုတို႔အား သိၾကားမင္းက ရတနာခုနစ္ပါး ေပးအပ္ျခင္း...
ဟိုေ႐ွ႕က ဖခင္ပုဏၰားႀကီးေပးတဲ့ အေျဖမ်ိဳးနဲ႔ခ်ည္းပဲ နိဂံုး အုပ္အုပ္ၿပီးေတာ့ေလ-အေျဖေပးခဲ့ေတာ့ သိၾကားက “သာဓု” ေကာင္းခ်ီးေတြ ေခၚေခၚၿပီးေတာ့- တုေမွဟိ အပၸမေတၱဟိ မရဏႆတိ ဘာဝိတာ၊
တုေမွဟိ= သင္တို႔အိမ္ေထာင္စု လူငါးဦးတို႔သည္။ အပၸမေတၱဟိ= မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့ဆၾကကုန္ပဲ။ မရဏႆတိ= မရဏႆတိ တရားကို။ ဘာဝိတာ= ပြားမ်ားအပ္ခဲ့ေလၿပီ။ (ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းလဲေနာ္...) တုေမ ဣေတာ ပ႒ာယ သဟေတၳန ကမၼံ မာ ကရိတၳ။
တုေမွ= သင္တို႔ ငါးဦးသားသည္။ ဣေတာ ပ႒ယ= ယေန႔ကစ၍။ သဟေတၳေနဝ= မိမိလက္ျဖင့္ပင္လွ်င္။ ကမၼံ= လယ္ထြန္ျခင္းအမႈကို။ မာကရိတၳ= မျပဳၾကပါကုန္လင့္။ အဟံ သေကၠာ ေဒဝ ရာဇာ။
အဟံ= အကၽြႏု္ပ္ကား တျခားသူမဟုတ္။
ေဒဝရာဇာ= နတ္တို႔၏ေသဌ္နင္း (သနင္း) မင္းျဖစ္ေသာ သိၾကားမင္းပါေပတည္း။ အဟံ ေဝါ ေဂေဟ သတၱရတနာနိ အပရိမာဏာနိ ကရိႆာမိ။
အဟံ= ငါသည္။ ေဝါ= သင္တို႔၏။ ေဂေဟ= အိမ္၌။ သတၱရတနာနိ= ရတနာ ခုနစ္ပါးတို႔ကို။ အပရိမာဏာနိ= မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျမတ္သည္တို႔ကို။ ကရိႆာမိ= ဖန္ဆင္း၍ ထားခဲ့ေပအံ့။ တုေမွ ဒါနံ ေဒထ၊ သီလံ ရကၡထ၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာထ၊ အပၸမတၱာ ေဟာထ။
တုေမွ= သင္တို႔သည္။ ဒါနံ ေဒထ= အလို႐ွိတိုင္း ခ်မ္းသာစြာ အလွဴဒါန ေပးလွဴၾကပါကုန္။ သီလံ ရကၡထ= အလို႐ွိတိုင္း ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းၾကပါကုန္။ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာထ= အလို႐ွိတိုင္းခ်မ္းသာစြာ ႐ွစ္ရက္သီတင္း၊ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တြင္ အဂၤါ႐ွစ္ပါး႐ွိတဲ့ ဥပုသ္ကို က်င့္္သံုးၾကပါကုန္။ အပၸမတၱာ= ကုသိုလ္ဆယ္ခု ျမတ္ေကာင္းမႈ၌ ဂ႐ုကတႀကိဳးလံု႔လသည္ အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားၾကကုန္သည္။ ေဟာထ= ဧကန္စင္စစ္ ျဖစ္ၾကပါကုန္။ အဲဒီလို အပၸမာဒကထာျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဩဝါဒ ေပးၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္မွာ ရတနာခုနစ္ပါး သိၾကားဖန္ဆင္းထားၿပီးေတာ့ သိၾကားျပည္သို႔ သိၾကားျပန္ခဲ့ၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရား သစၥာေလးပါး ျပေတာ္မူျခင္း...
သတၳာ= လူနတ္တို႔၏ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားသည္။ ဣမံ ဓမၼ ေဒသနံ= ဤဥရဂဇာတ္ ေဒသနာေတာ္ျမတ္ကို။ အာဟရိတြာ= ေဆာင္ေတာ္မူၿပီး သကာလ။ သစၥာနိ= သစၥာေလးပါးတို႔ကို။ ပကာေသတြာ= ေဖာ္ျပ၍။ ဇာတကံ= အျဖစ္ေတာ္ရပ္ အတၳဳပၸတ္ကို။ သေမာဓာေနသိ= စုေပါင္း၍ ျပခဲ့ေလၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥရဂဇာတ္ ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူၿပီးေနာက္ အဲဒီနိဂံုးမွာ စတုသစၥကထာ သစၥာေလးပါး ေဟာျပတယ္။ တရားေဟာၿပီးေတာ့မွ ဇာတ္ေတာ္ ေပါင္းတယ္။ သစၥာေလးပါး တရားေဟာၾကားတာကေတာ့ ဓမၼစၾကာတရား အတိုင္း ေမွ်ာ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရမယ္။ ဣဒံ ေခါ ပန ဥပါသက ဒုကၡသစၥံ။
ဒကာ၊ ဤ ဆိုလတၱံ႔သည္ကား ဒုကၡသစၥာေတြပဲ။ ဇာတိလည္း ဒုကၡပဲ။ ဇရာလည္း ဒုကၡပဲ။ ဗ်ာဓိလည္း ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္၍ ဒုကၡသစၥာပဲ။ မရဏလည္း ဒုကၡသစၥာပဲ။ အပၸိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ၊
ပိေယဟိ ဝိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ၊
ယမၸိစၧံ န လဘတိ တမၸိ ဒုကၡံ၊
သံခိေတၱနာပိ ပဥၨဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ။ မခ်စ္တဲ့ သတၱဝါေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲရတာလည္းပဲ ဒုကၡပဲ၊ ခ်စ္ၿပီးတဲ့ သတၱဝါ သခၤါရေတြနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္းလည္းပဲ ဒုကၡပဲလို႔သာ စဥ္းစား...။ အဲဒီဒုကၡပဲ ဟူသမွ်က မ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး မက်ပါေစနဲ႔။ အင္း-မိမိ လိုခ်င္တာ မရ၊ မရႏိုင္တာေတြကို သြားၿပီး လိုလားေနျခင္းဟာလည္းပဲ ဒုကၡပဲ။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာရလို႔ ႐ွိယင္ျဖင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ငါးပါးေခၚတဲ့ ကိုယ္ရ႐ွိေနတဲ့ ဒီခႏၶာေတြဟာ ဒုကၡပဲ။ ဘာျပဳလို႔တံုး။ ဟို- ဒီ- စစ္ေျမျပင္မွာ စစ္ေလ့လာတဲ့အခါ စစ္သားေတြ စစ္ေလ့လာတဲ့ ေနရာမွာ စက္ခြက္ကယ္လို႔႐ွိတယ္။ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ စက္ခြက္မွာ သြားၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြဟာ စက္ပစ္ၾကရတယ္။ ပစ္လိုက္တိုင္း စစ္သားတိုင္း စစ္သားတိုင္း ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆန္ေတြဟာ ဒီစက္ခြက္မွာပဲ လာၿပီးေတာ့ မွန္ၾကတယ္။ အဲဒါလိုပဲေနာ္။ မိမိတို႔ ရ႐ွိေနတဲ့ ႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာႏွင့္၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏဟု၊ အစုငါးတန္၊ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔ဟာ စက္ခြက္နဲ႔ အင္မတန္ တူတယ္။ သလိပ္ ေဒါသ ပ်က္စီးလို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေရာဂါတည္းဟူေသာ က်ည္ဆန္ေတြလည္း ဒီခႏၶာကို မွန္တာပဲ၊ သည္းေျခေဒါသ ပ်က္စီးလို႔ေရာက္လာတဲ့ ေရာဂါတည္းဟူေသာ က်ည္ဆန္ေတြလည္း ဒီခႏၶာ မွန္တာပဲ။ ဟို- ေလတည္းဟူေသာ ေဒါသ ပ်က္စီး၍ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေရာဂါတည္းဟူေသာ က်ည္ဆန္ေတြလည္းပဲ ဒီခႏၶာ မွန္တာပဲ။ ကုိးဆယ့္ေျခာက္ျဖာ အနာေရာဂါတည္းဟူေသာ က်ည္ဆန္ေတြ တဖြားဖြား က်သမွ်ဟာျဖင့္ ဒီ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ငါးပါးမွာပဲ ခံေနရ မွန္ေနရေတာ့ ဒီ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ငါးပါးဟာ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ျဖာ အနာေရာဂါ တည္းဟူေသာ က်ည္ဆန္ေတြရဲ႕ က်ေရာက္လာၿပီး စက္ခြက္ႀကီး စက္ကြင္းႀကီးဥပမာ ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာလို႔မ်ား ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ေျပာဦးမလား။ ဆင္းရဲတာ ဧကန္ အမွန္ပါပဲ ဆိုကတည္းက ဒုကၡသစၥာပဲ။ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက သစၥာနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး သကာလ အဲဒီ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဒုကၡသစၥာျဖစ္ေၾကာင္းကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ထားၾက။ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက သစၥကထာအေနနဲ႔ ဘာေတြေရးခဲ့တံုး။ အဓြန္႔႐ွည္စြာ၊ ဘယ္မွ်ၾကာလည္း၊ တစ္ခါတစ္ဖန္၊ မေဖာက္ျပန္ဘဲ၊ အစဥ္ၿမဲကို၊ သစၥာဆို၏။ သံသရာ အဓြန္႔ခရီး ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ၊ မဟာကပ္ေပါင္း အသေခ်ၤအနႏၲ ၾကာခ်င္တိုင္း ၾကာပါေစ၊ အဓြန္႔႐ွည္စြာ၊ ဘယ္မွ်ၾကာလည္း၊ တစ္ခါတစ္ဖန္၊ မေဖာက္ျပန္ဘဲ၊ အစဥ္ၿမဲကို၊ သစၥာဆို၏။ ဘယ္ တစ္ခါတေလမွသူ႔ရဲ႕ ပီဠန႒သေဘာေတြ၊ သခၤတ႒သေဘာေတြ၊ သႏၲာပ႒ သေဘာေတြ၊ ဝိပရိဏာမ႒ သေဘာေတြက ေဖာက္ျပန္ၿပီး သြားတယ္။ မ႐ွိဘဲနဲ႔ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းပဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာေတြဟာ ပီဠန႒၊ သခၤတ႒၊ သႏၲာပ႒၊ ဝိပရိဏာမ႒ လို႔ ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဒုကၡအခ်က္ အနက္ေလးပါးနဲ႔ ျဖစ္ၾကၿမဲဓမၼတာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းမျဖစ္ဘူး။ ဒါကို- အဓြန္႔႐ွည္စြာ၊ ဘယ္မွ်ၾကာလည္း၊ တစ္ခါတစ္ဖန္၊ မေဖာက္ျပန္ဘဲ၊ အစဥ္ၿမဲကို၊ သစၥာဆို၏။ ထိုသစၥာကား၊ ေလးေထြျပား၏။ ေလးပါးသ႐ုပ္၊ အမွန္ထုတ္ေသာ္၊ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာ၊ မဂၢသစၥာ၊ ခႏၶငါးလီ၊ ဘံုေလာကီကို၊ ဒုကၡ ဆိုေလာ့။ သူသူငါငါ ရေနတဲ့ ေလာကီခႏၶာ ငါးပါးကို ဒုကၡသစၥာ ေခၚတယ္။
ထို ဒုကၡေပါင္း၊ ပြားေၾကာင္းအမႈ၊ ေလာဘစုမွ၊ သမုဒယ၊ အမည္ရ၏။
ေလာဘေခၚတဲ့ တဏွာ၊ ဒီတဏွာေတြ ဒုကၡေတြ ပြားဖို႔ရန္အတြက္ အေၾကာင္းျဖစ္လို႔ ဒုကၡ သမုဒယသစၥာလို႔ ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ သစၥာ။
ေလာဘခပင္း၊ အႂကြင္းမ႐ွိ၊ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဘိသည္၊ သႏၲိသေဘာ၊ အဆင္ေခ်ာကို၊ နိေရာဓဟူ… ေလာဘခပ္သိမ္း အႂကြင္းမ႐ွိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ ျဖစ္တဲ့ သႏၲိလကၡဏာ႐ွိတဲ့ နိဗၺာန္ကို နိေရာဓသစၥာလို႔ ေခၚ။ နိေရာဓဟူ၊ ႐ွစ္ဆူသီးသီး၊ မဂၢင္ႀကီးကို၊ မဂၢဆို၏။
မဂၢင္႐ွစ္ပါးကို မဂၢသစၥာလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါ က်င့္ရမယ့္တရား။ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ပြားရမယ့္ တရား။ ထိုမဂၢင္မွာ...
(၁) သမၼာဒိ႒ိ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ အျမင္ကိုသာ ျမင္ျခင္းတစ္ပါး။
အမွန္အကန္ျမင္ျခင္းတစ္ပါး။
(၂) သမၼာသကၤေပၸါ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကံကိုသာ ၾကံျခင္း တစ္ပါး။
(၃) သမၼာဝါစာ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ စကားကိုသာ ေျပာၾကားျခင္း တစ္ပါး။
(၄) သမၼာကမၼေႏၲာ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ အလုပ္ကိုျပဳလုပ္ျခင္း တစ္ပါး။
(၅) သမၼာအာဇီေဝါ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ အသက္ေမြးမႈျဖင့္သာ အသက္ေမြးျခင္း
တစ္ပါး။
(၆) သမၼာဝါယာေမာ= ေကာင္းျမတ္တဲ့အလုပ္ကို အားထုတ္ျခင္း တစ္ပါး။
(၇) သမၼာသတိ= ေကာင္းျမတ္တဲ့ တရား၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း တစ္ပါး။
(၈) သမၼာသမာဓိ= ေကာင္းတဲ့အာ႐ံု၌ တည္ၾကည္ျခင္း တစ္ပါး။
ဤ႐ွစ္ပါးတြင္၊ ေဖာက္ျပားမ႐ွိ၊ ေစာင့္ႏိုင္ဘိမွ၊ အရိယသစၥာ၊ မည္ထိုက္စြာ၏။ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္...
ဒီ႐ွစ္ခ်က္မွာ အခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ေဖာက္ေဖာက္ျပားျပား မရွိဘဲနဲ႔ ေျဖာင့္မွန္မွ အရိယသစၥာလို႔ ေခၚ သတဲ့။
သစၥာအနက္၊ ေလးခ်က္စီတည့္၊ ဆယ္ေျခာက္႐ွိ၏။ အဲဒါ အခုေျပာတဲ့ဟာေတြေလ၊ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္ တရားေတြကို လ်င္ျမန္ထုတ္ေခ်ာက္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏၊ ရပါလို၏ ဆို႐ံုနဲ႔ ဒီအတိုင္းနဲ႔ေတာ့ ရလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ရဖို႔ရန္က ဒုကၡသစၥာရဲ႕ အနက္ေလးခ်က္၊ နိေရာဓ သစၥာရဲ႕ အနက္ေလးခ်က္၊ မဂၢသစၥာရဲ႕ အနက္ေလးခ်က္ကိုရမွ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ဆိုတာ ရျဖစ္တယ္။ ဒုကၡသစၥာအနက္ ၄-ခ်က္...
ဒီေတာ့ ဒီတရားေတြ သိရမွ ျဖစ္ေတာ့-
(၁) ပီဠနေ႒ာ= အက်ဥ္းအၾကပ္ ႏိွပ္စက္တတ္ေသာ ဒုကၡသေဘာ။ ဒုကၡသစၥာဆိုတာ ဘယ္သေဘာ႐ွိသလဲ။ သူျဖစ္လာၿပီဆိုယင္ အက်ဥ္းအၾကပ္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့သေဘာ ႐ွိတယ္။
(၂)သခၤတေ႒ာ= အၿမဲမျပတ္ ျပဳျပင္အပ္ေသာ ဒုကၡသေဘာ။ ဘယ္မဆိုဘဲ၊ ဟုတ္လား။ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ၾကည့္ပါေတာ့ေလ၊ အေပၚယံကေလး။ ျပဳျပင္ေနလိုက္ရတာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ျပဳျပင္လို႔မ်ားလည္း အျပဳျပင္ပဲ ဆံုးသလား ဆိုေတာ့ မဆံုးပါဘူး။ လွေအာင္ ပေအာင္ ဆံပင္ ေဆးဆိုးထား႐ံုန႔ဲ ျခယ္လွယ္ ျပဳျပင္ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။
(၃) သႏၲာမေ႒ာ= ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေရး၊ လြန္႐ႈပ္ေထြး၍၊ ေအးခြင့္မရ၊ ပူပန္ရေသာ ဒုကၡသေဘာ။ ေန႔႐ွိသမွ် ေၾကာင့္ၾက စိုက္ေနရတယ္။ အင္မတန္ သူ႔အတြက္႐ႈပ္ေထြးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေအးခြင့္ မရဘဲနဲ႔ အၿမဲတေစ သူ႔အတြက္ ပူပန္ေနရလို႔ သႏၲာပ႒သေဘာ႐ွိပါကလား။
(၄) ဝိပရိဏာမေ႒ာ= နိစၥျမင့္႐ွည္၊ အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဒုကၡသေဘာ။ ဘယ္ေလာက္ ျပဳျပင္ ျပဳျပင္ ျပဳျပင္လို႔မ်ား သူက မေဖာက္မျပန္ ေနသလားလို႔ ဆိုေတာ့ နိစၥျမင့္႐ွည္၊ အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္ ျဖစ္တတ္ေသာ ဒုကၡသေဘာ။ ျပဳရင္း ျပဳရင္းပဲ ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းပဲ မ်က္စိလစ္လစ္သြားတယ္ ဆိုသလို ျပဳရင္း ျပဳရင္းပဲ ျပဳျပင္ရင္းက ေနၿပီး သူက ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ ဒီသေဘာဟာျဖင့္ ဒုကၡရဲ႕ သေဘာပဲ။ ဒါကို ဒုကၡသစၥာရဲ႕ အနက္ေလးခ်က္လို႔ ေခၚတယ္။ သမုဒယသစၥာ၏ အနက္ ၄-ခ်က္...
(၁)အာယူဟနေ႒ာ= ဒုကၡဝတၳဳ ဒုကၡမႈတို႔ကို အၿမဲေစခိုင္းတတ္တဲ့ သမုဒယသေဘာ။ တဏွာေလာဘ ဆိုတဲ့တရားဟာ ဘယ္သေဘာ ႐ွိသလဲ။ ဒုကၡဝတၳဳေတြ၊ ဒုကၡမႈေတြကို ႐ႈပ္ပါတယ္ ဆိုကာမွ အမႈိက္ေတြ ပို႔လာတယ္လို႔ ေျပာရသလိုပဲ။ အလိုလိုမွ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္ ဆိုယင္ ထို ရတဲ့အထဲမွာ ဒီ တဏွာေလာဘက ဒုကၡျဖစ္ဖို႔ရန္ေတြ၊ ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ စုစုလာျပန္တယ္။ ဒါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေနာ္။ အခုလည္း ဒီခႏၶာနဲ႔ပဲ အခုေနရတဲ့ အထဲက ဒုကၡမ်ားရတဲ့အထဲ၊ တဏွာေလာဘရယ္လို႔ တစ္ခါထပ္တိုးျပန္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ဖို႔ရန္ အေၾကာင္းေတြ စုစုၿပီးေတာ့ တိုးတက္တဲ့ သေဘာ- တဏွာက စုစုေပးတတ္တယ္။
(၂)နိဒါနေ႒ာ= ဒုကၡလက္စ မရျပတ္ေအာင္ အၿမဲေဆာင္ႏွင္းတတ္တဲ့ သမုဒယသေဘာ။ တဏွာရဲ႕သေဘာကို နက္နက္နဲနဲ ၾကည့္ယင္ ဒုကၡေတြ အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဒုကၡေတြ လက္စမသပ္ေအာင္ အၿမဲတမ္းေရာ့ ေရာ့နဲ႔ဆိုဆိုၿပီး ေပးေနသလိုပဲ၊ ဒီသေဘာ ႐ွိပါသလား။ တဏွာမျပတ္လို႔ ခႏၶာ မျပတ္တယ္။ ခႏၶာမျပတ္လို႔ ဒုကၡမျပတ္တယ္။ အေသအခ်ာ ၾကည့္ယင္ေလ သမုဒယဟာ ဒုကၡလက္စ မျပတ္ရေအာင္ အၿမဲေဆာင္ၾကဥ္းတဲ့ သမုဒယ သေဘာ။
ေအး-ေ႐ွးေခတ္ကေလ၊ ေရနံေခ်းနဲ႔ မီးေတာက္ႀကီးေတြ ထြန္းထားေတာ့ မီးေတာက္ မျပတ္ေအာင္ တကတည္း ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေရနံေခ်းေတြ ေကာ္ေကာ္ၿပီး မီးေတာက္ထဲ သြားသြား ထည့္တယ္။ ထည့္ထည့္ေပးေတာ့ အဲဒါလိုပဲ တဏွလာဘက လည္းပဲ ဒုကၡတည္းဟူေသာ မီးေတာက္ႀကီး မျပတ္ေအာင္ အၿမဲတေစပဲ ထည့္ထည့္ ေပးတတ္တယ္။
(၃) သံေယာဂေ႒ာ= ဒုကၡစက္မွ မထြက္ရေအာင္ ဖြဲ႔ေႏွာင္တတ္ေသာ သမုဒယသေဘာ။ ကုန္ပလား၊ သူ႔သေဘာက ေလးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ ဒုကၡစက္ထဲက ထြက္မသြားေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဖြဲ႔တုပ္ထားတတ္တယ္။
(၄) ဗလိေဗာဓေ႒ာ= ဒုကၡစက္မွ မထြက္ရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက ပိတ္ပင္တတ္တဲ့ သမုဒယသေဘာ။ ဒုကၡထဲက ထြက္မသြားေအာင္ သတၱဝါကိယ ေႏွာက္ယွက္ပိတ္ပင္ထားတတ္တာဟာ တဏွာရဲ႕ သေဘာပဲ။ ဘယ္လိုလဲ။ ဟာ- လူတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေနရတာ ဪ….ဒုကၡဝတၳဳ ဒုကၡမႈေတြနဲ႔ ေန႔႐ွိသမွ် အခ်ိန္ကုန္ရၿပီ။ ဒုကၡက လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကို သြားၿပီးေတာ့ အင္း-ကမၸ႒ာန္းေက်ာင္း တစ္ခုခု၊ ေတာေက်ာင္း တစ္ခုခုမွာ သြားၿပီးေတာ့ တရားႏွလံုး က်င့္သံုးလို႔ ဥပုသ္ရက္႐ွည္ ေစာင့္ဦးမွလို႔ ဒီလိုၾကံယင္ တဏွာကေလ-အဲဒီလို ဆက္မသြားေအာင္၊ ဟုတ္လား။ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ၊ ငါသြားလို႔႐ွိယင္ ငါ့အိမ္မွာ ႐ွိတဲ့ ကေလးေတြ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား မေတာ္ တိုက္ကုန္မွာလား၊ မီးရထားမ်ား မေတာ္တိုက္ကုန္မွာလား၊ ေအး- သားေရး သမီးေရး ဟုတ္လား၊ ပစၥည္းေရး- အေရးေရးေတြ ျပၿပီး တဏွာေလာဘက ပလိေဗာဓေ႒ာ= ဒုကၡစက္မွ မထြက္ရေအာင္ေႏွာင့္ယွက္ ပိတ္ပင္တတ္တဲ့ သမုဒယသေဘာ။ ဘာေကာင္းလို႔တံုး။ သမုဒယရဲ႕ သေဘာေလးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ယင္ေလ၊ တစ္ခုမွ အေကာင္းလို႔ မ႐ွိဘူး။ အဲဒီ မ႐ွိတာကိုလည္း သိေအာင္ေတာ့ ၾကည့္႐လိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဒီ တဏွာေလာဘကို အျပစ္ျမင္ၿပီး ဒီတဏွာေလာဘကို စြန္႔ပယ္မိမွာ။ နိေရာဓသစၥာ အနက္ ၄-ခ်က္...
ကိုင္း- ဟိုဘက္က အေကာင္းသစၥာ ႏွစ္ပါးၾကည့္ပါစို႔။
(၁) နိႆရဏေ႒ာ= ဒုကၡစက္မွ ထြက္ေျမာက္ ကၽြတ္လြတ္ျခင္း ဟူေသာ နိေရာဓသေဘာ။ နိဗၺာန္မွာ။ နိဗၺာန္ရဲ႕ သေဘာကို ႐ွာၾကည့္လို႔႐ွိယင္ ဒုကၡစက္ေတြ၊ ဒုကၡစက္ဝိုင္းထဲက ထြက္ေျမာက္ ကၽြတ္လြတ္သြားၿပီလို႔ ဆိုရတဲ့ ထြက္ေျမာက္ ကၽြတ္လြတ္ျခင္းဟူေသာ နိေရာဓ သေဘာ။
(၂) ဝိေဝကေ႒ာ= ေတဘုမၼက ဒုကၡဋ္တြင္း ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ဆိတ္ကင္းျခင္း ဟူေသာ နိေရာဓသေဘာ။ ဘံုသံုးဝမွာ ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသစၥာ၊ ခႏၶာငါးပါးတို႔ရဲ႕ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ လံုးဝ လြတ္ကင္းသြားတဲ့ သေဘာဟာျဖင့္ နိေရာဓသစၥာရဲ႕ သေဘာပဲ။
(၃) အသခၤတေ႒ာ= အဖန္ဖန္ ျပဳျပငိရျခင္း သခၤါရ ဒုကၡခပင္းမွ လြတ္ကင္းျခင္းဆိုတဲ့ နိေရာဓ သေဘာ။
(၄) အမတေ႒ာ= အဖန္ဖန္ ေသေၾက ပ်က္ဆံုးရျခင္းမွ လြတ္ကင္းျခင္းဟူေသာ နိေရာဓသေဘာ။ နိဗၺာန္က်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အနက္သေဘာေတြဟာ ဤသို႔ သေဘာ႐ွိပါကလား၊ နိဗၺာန္မွာ ဒီသေဘာ၊ ဒီသေဘာ၊ ဒီသေဘာ လို႔ နိႆရဏ႒၊ ဝိေဝက႒၊ အမတ႒ ဆိုတဲ့ ဒီသေဘာေလးခ်က္ ႐ွိပါကလားလို႔ စဥ္းစားမိပါေစ။

မဂၢသစၥာအနက္ ၄-ခ်က္...
မဂၢသစၥာေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်င့္ပဋိပတ္ သူသူငါငါ တကယ္က်င့္ၾကံပြားမ်ားရမယ့္ တရား၊ မဂၢသစၥာဆိုတဲ့ ဒီတရားကေတာ့ ဘယ္သေဘာေတြလဲ။
(၁) နိယ်ာနေ႒ာ= ဒုကၡစက္မွ မုခ်လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးယင္ ဒုကၡတည္းဟူေသာ ေရဝဲဩဃထဲက အထက္ကို ဆန္ၿပီး နိဗၺာန္ထိေအာင္ တက္မယ့္သေဘာ ႐ွိပါလားလို႔ ျမင္လာလိမ္မယ္။
(၂) ေဟတြေ႒ာ= နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ေၾကာင္းဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ နိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေစတတ္တဲ့ စြမ္းပကားအေၾကာင္း ျဖစ္ပါလားလို႔ ေဟာဒီ မဂၢသစၥာကို စဥ္းစားၾကည့္ယင္-
(၃) ဒႆနေ႒ာ= သစၥာေလးအင္ နိဗၺာန္လ်င္ကို အျမင္ေပါက္ေရာက္ျခင္း ဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ ဒီ မဂ္က်မွ သစၥာေလးပါးကိုေပါ့ေလ-ဉာဏ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ ျမင္ရတာ။ ဟုတ္လား။ ေလာကီကုသိုလ္ေတြ တို႔တုန္းကေတာ့ နိဗၺာန္ကို ထင္ထင္လင္းလင္း မျမင္ရေသးဘူး။ အႏုမာနအားျဖင့္ မွန္းဆၿပီးသကာလ အပူ႐ွိလွ်င္ အေအး ႐ွိတန္ရဲ႕၊ အဲဒီလိုေတြးၿပီး ျမင္ရသလို ျမင္ရတာ။ မဂ္က်ေတာ့ သစၥာေလးအင္ နိဗၺာန္လ်င္ကို အျမင္ေပါက္ေရာက္ျခင္း ဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ မဂၢသစၥာက်မွ သစၥာေလးပါးကို လင္းလင္းထင္းထင္း နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ လင္းထင္းႀကီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ရတာပဲ။ အဲဒီ မဂၢသစၥာရဲ႕ သေဘာ။ (၄)အာဓိပေတယ်ေ႒ာ= တဏွာ၏ ကၽြန္အျဖစ္မွ စင္စစ္လြတ္ၿပီး ႀကီးျမတ္ျခင္းဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ ဟို မဂ္က်ေတာ့ တဏွာ၏ ကၽြန္ဘဝက လံုးဝ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စင္စစ္ပိုင္ပိုင္ ခံ့ခံ့ခိုင္ခိုင္ႀကီး ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝ ေရာက္လို႔ ဪ….မဂၢသစၥာကား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကီးအမွဴးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတတ္တဲ့ တရားပဲ။ အာဓိပေတယ်ေ႒ာ= တဏွာ၏ကၽြန္အျဖစ္မွ စင္စစ္ လြတ္ၿပီး ႀကီးျမတ္ျခင္း ဟူေသာ မဂၢသေဘာ။ သစၥာေလးခ်က္၊ အနက္သေဘာ၊ ေဟာရန္ သြယ္သြယ္၊ မဆံုးဖြယ္သည္၊ အက်ယ္ သစၥကထာတည္း။ လို႔ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အင္-သစၥာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လကၤာတစ္ပုိဒ္ ေရးထားခဲ့တယ္။ အခု ေျပာတဲ့အထဲကေပါ့ေလ။ ဒုကၡရဲ႕သေဘာ၊ သမုဒယရဲ႕သေဘာ၊ နိေရာဓရဲ႕ သေဘာ၊ မဂၢရဲ႕ သေဘာဆိုတဲ့ သစၥာေလးခ်က္ အနက္သေဘာကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေတာ္ကို ေပါင္းတဲ့အခါ ေဟာရင္း ေဟာရင္းပဲ-
သစၥပရိေယာသာေန= စတုသစၥ ဓမၼကထာ ေဒသနာနိဂံုး ဆံုးလတ္တဲ့ အခါကာလ၌။
ကုဋဳမိၸေကာ= ေစာေစာက ေဖာ္ျပတဲ့ သားေသတဲ့ ဖခင္သူႂကြယ္သည္။ ေသာတာပတၱိဖေလ= ေသာတာပတၱိဖိုလ္၌။ ပတိ႒ဟိ= တည္ေလၿပီ။ ဇာတ္ေတာ္ကို ဘယ္လိုေပါင္းသလဲ။ ဇာတ္ေတာ္ေပါင္းခန္း...
ဘိကၡေဝ= ရဟန္းေတာ္မ်ား အို- ခ်စ္သားတို႔။ ဣဒါန= ယခုအခါ၌။ ခုဇၨဳတၱရာ= ငါဘုရား၏တပည့္မ အမ်ိဳးသမီးတို႔အနက္ ပညာအရား ဧတဒဂ္ ထားရမတတ္ ထက္ျမတ္လွစြာေသာ ခုဇၨဳတၱရာ ႐ွင္မသည္။ တဒါ= ထိုစဥ္ကာလ၌။ ဒါသီ= အိမ္ေစမကေလးသည္။ အေဟာသိ= ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဣဒါနိ= ယခုအခါ၌။ ဥပၸလဝဏၰာ= ဥပလဝဏ္ ေထရီမသည္။ တဒါ= ထိုစဥ္ကာလက။ ဓီတာ= ငါ၏သမီးေတာ္သည္။ အေဟာသိ= ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဣဒါနိ= ယခုအခါ၌။ ရာဟုေလာ= သားေတာ္ရာဟုလာသည္။ တဒါ= ထိုစဥ္ကာလက။ ပုေတၱာ= ေႁမြအကိုက္ခံရ၍ စုတိျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ေသာ သားေတာ္ကေလးသည္။ အေဟာသိ= ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။ ဣဒါနိ= ယခုအခါ၌။ ေခမာ= ေခမာေထရီမသည္။ တဒါ= ထိုစဥ္ကာလက။ မာတာ= ေမြးသမိခင္ ပုေဏၰးမသည္။ အေဟာသိ= ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။ ဣဒါနိ= ယခုအခါ၌။ အေဟာေမဝ= ငါဘုရားသည္ပင္လွ်င္။ တဒါ= ထိုစဥ္ကာလ၌။ ျဗာဟၼေဏာ= အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဖခင္ပုဏၰားႀကီးသည္။ အေဟာသႎ= ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။ ဣတိ= ဤသို႔။ ဇာတကံ= ဇာတ္ေတာ္ကို။ သေမာဓာေနသိ= စုေပါင္း၍ ျပေတာ္မူၿပီ။ ဥရဂဇာတ္ နိဂံုး... ဤတြင္ ဥရဂဇာတက ဓမၼေဒသနာ ၿပီးဆံုးေလၿပီ။ ဤသို႔ ဥရဂဇာတက ဓမၼေဒသနာကို ၾကားနာရျခင္း ဓမၼႆဝန ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ သရဏဂံုသီလတို႔ကို ေဆာက္တည္ရျခင္း သီလမယ ေကာင္မႈ ကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ မိမိတို႔ ဉာဏ္အျမင္ မီၾကသမွ် မရဏႆတိ ဘာဝနာကို ပြားမ်ားရျခင္း ဘာဝနာမယေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ နံနက္မိုးေသာက္ ေရာက္သကာလ သံဃာေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္တို႔အား မြန္ျမတ္ေသာ ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္တို႔ျဖင့္ သဒၶါ႐ႊင္လန္း လွဴဒါန္းရျခင္း ဟူေသာ ေဘာဇနဒါန ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ ဓမၼဓရ ျဖစ္ေတာ္မူၾကေသာ အ႐ွင္ျမတ္တို႔အား တိစီဝရိက္ သကၤန္းတို႔ျဖင့္ သဒၶါျပ႒ာန္း လွဴဒါန္းရျခင္း တည္းဟူေသာ စီဝရဒါန ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ ဤသို႔ စသည္မ်ားျမတ္ ေပါင္းအပ္ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အရပ္ရပ္တို႔ေၾကာင့္ ဤဥရဂဇာတ္ေတာ္၌ လာ႐ွိေသာ ဘုရားအေလာင္း လယ္သမား ပုဏၰားအိမ္ေထာင္စု ကဲ့သို႔ ေန႔႐ွိသမွ် မိမိတို႔ ရအပ္ေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အေလ်ာက္ ဒါနေကာင္မႈတို႔ကို တစ္ေန႔တျခား ပြားမ်ားႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ သီလေကာင္းမႈကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ က်င့္သံုးႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ လျပည့္ လကြယ္ ႐ွစ္ရက္ ဥပသ္ေန႔တို႔၌ အ႒ဂၤ ဥပုသ္ကို က်င့္သံုးေဆာက္တည္ ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ မိမိတို႔၏ ဤဘဝမွာ မုခ်ဧကန္ ေသရမည့္ အျဖစ္ကို အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ၿပီး မရဏႆတိတရားကို လက္႐ွိထားႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ႐ုပ္ နာမ္ဓမၼ သခၤါရ တို႔၏ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ပ်က္စီျခင္း သေဘာကို အဖန္ဖန္ ႐ႈဆင္ျခင္ျခင္း ဟူေသာ အနိစၥဘာဝနာ၊ ယင္းသို႔ မၿမဲ ပ်က္စီးသျဖင့္ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡ ဘာဝနာ၊ ဆင္းရဲျခင္းကို အဖန္ဖန္ ႐ႈဆင္ျခင္ျခင္း ဟူေသာ ဒုကၡဘာဝနာ မစိုးပိုင္ သေဘာကို အဖန္ဖန္ ႐ႈဆင္ျခင္ျခင္းတည္းဟူေသာ အနတၱဘာဝနာကို အခါခါ အထပ္ထပ္ ပြားမ်ားႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ယင္းသို႔ ဒါန သီလ ဘာဝနာ သမထဝိပႆနာ ဘာဝနာတရား ပြားမ်ားႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္သျဖင့္ ဝိပႆနာဉာဏ္ ဆယ္ဆင့္ အဆင့္ဆင့္ ရင့္သည္ထက္ရင့္၍ ေလးပါးေသာ မဂ္ဉာဏ္၊ ေလးပါးေသာ ဖိုလ္ဥာဏ္သို႔ အစဥ္သျဖင့္ ေရာက္႐ွိၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ေလးပါးေသာ မဂ္ဉာဏ္၊ ေလးပါးေသာ ဖိုလ္ဉာဏ္၊ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ အစဥ္သျဖင့္ လြယ္ကူေသာ အက်င့္ပဋိပတ္၊ လ်င္ျမန္ေသာ အသိဉာဏ္တို႔ျဖင့္ ေရာက္႐ွိၾကၿပီးလွ်င္ ထို အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ေရာက္ရေသာ ေနာက္ဆံုးဘဝ ပရိနိဗၺာန စုတိစိတ္မွ အျခားမဲ့ျဖစ္ေသာ ေနာက္ကာလဝယ္ ဘယ္ဘဝ၊ ဂတိ၊ ေယာနိ၊ ဝိညာဏ႒ိတိ၊ သတၱာဝါသမွာမွ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ခႏၶာငါးပါး ဒုကၡသစၥာတရားတို႔ တစ္ဖန္ မျဖစ္ေသာ ခ်ဳပ္ျခင္းျဖင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ တစ္ဖန္ မျဖစ္ေသာခ်ဳပ္ျခင္း ဟူေသာ အႏုပါဒါနိေရာဓ အႏုပါဒါပရိနိဗၺာန္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ စံၾကပါေစကုန္သတည္း။ အႏုပါဒါနိေရာဓ အႏုပါဒါပရိနိဗၺာန္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ စံၾကရသျဖင့္ ကမၼဝဋ္၊ ကိေလသဝဋ္၊ ဝိပါကဝဋ္ တည္းဟူေသာ ဝဋ္ဒုကၡခပ္သိမ္း သံသရာ မီးေတာက္မီပံုႀကီး ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ၿငိမ္းၾကပါေစကုန္သတည္း။ သာဓု။ သာဓု။ သာဓု။ ဥရဂဇာတ္တရားေတာ္ ၿပီးၿပီ...