သာသနာ၏အႏွစ္ခ်ဳပ္

ဘုရားရွင္ အဆံုးအမဆိုတာ ပိဋက ၃-ပံုပဲ၊ ပိဋက ၃-ပံု ဆိုတာ အလြန္ က်ယ္၀န္းတယ္။ ပိဋက ၃-ပံုကို အဆီ ထုတ္ပါလွ်င္ “ေဗာဓိပကၡိယ ၃၇-ပါး” ရတယ္၊ ေဗာဓိပကၡယ တရား ၃၇-ပါးကို အဆီ ထုတ္လွ်င္ “မဂၢင္ရွစ္ပါး” ရတယ္။ မဂၢင္ ရွစ္ပါးကို အဆီထုတ္လွ်င္ "သိကၡာ သံုးပါး" ရတယ္။

သိကၡာ သံုးပါးဆိုတာ အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာပါပဲ။

သိကၡာသံုးပါးကို အဆီထုတ္လွ်င္ “ဧေကာဓေမၼာ” တစ္ခု ရတယ္။

ရုပ္ေပၚ နာမ္ေပၚမွာ ေနၿပီး ယခုလို ေဆာင္ထားေတာ့ (ရွဳမွတ္ေနေတာ့) ကာယကံ ေသာင္းက်န္းမႈ၊ ၀စီကံ ေသာင္းက်န္းမႈ မရွိဘူး။ ဒါ “အဓိသီလ” လို႔ ေခၚတယ္။

အဓိသီလ အားေကာင္းလွ်င္ စိတ္ေတြ ေသာင္းက်န္းမႈ မရွိဘဲ ၿငိမ္၀ပ္ ပိျပားၿပီး တည္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒါ “အဓိစိတၱ” လို႔ ေခၚတယ္။

အဓိစိတၱ (သမာဓိ) အားေကာင္းလို႔ အခ်ိန္ၾကာလွ်င္ ဘယ္လူ၊ ဘယ္နတ္၊ ဘယ္ျဗဟၼာမွ ဖန္တီးလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္း ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတယ္။ ရုပ္ကို နာမ္က သိေနလွ်င္ ျဖစ္ပ်က္ကို သိေတာ့တာပဲ၊ ျဖစ္ပ်က္ကို သိတာ “အဓိပညာ” လို႔ ေခၚတယ္။

အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ႏွာဖ်ား ႏွာ၀တြင္ ထြက္ေလ ၀င္ေလ ႏွစ္ရပ္ဟာ အျမဲ တိုက္၀င္၊ တိုက္ထြက္ ေနတယ္။

ႏွာဖ်ား ႏွာ၀မွာ ကာယပသာဒ အၾကည္က အထိခံ၊ ထြက္ေလ ၀င္ေလျဖစ္တဲ့ ေလႏွစ္ရပ္ ၀ါေယာ ေဖာ႒ဗၺက ထိတယ္၊ ထိုအထိခံနဲ႔ ထိတာက ရုပ္၊ သိတာက နာမ္ဆိုေတာ့ ဒကာၾကီး၊ ဒကာမၾကီးတုိ႔ သူမ်ား ေမးမေနနဲ႔၊ ကိုယ့္ႏွာ၀ကို ဉာဏ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္၊ ၀င္ေတာ့ ထိ၀င္မယ္၊ ထြက္ေတာ့လည္း ထိထြက္မယ္။ ထိတာကို သိလွ်င္ သိေနလွ်င္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျဖစ္ခြင့္ မရလို႔ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီး ၿငိမ္းတယ္၊ ၿငိမ္းေတာ့ ေအးတယ္။

မထိခင္ကလည္း သိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ထိၿပီး ျပန္ေတာ့လည္း သိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ထိတုန္းကိုသာ သိျဖစ္တယ္၊ အဲဒါကို “ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္” လို႔ ဆိုတယ္။

အဲသလို တစ္ထိတည္း(ထဲ) ထိေနတာကို တစ္ဆက္တည္း(ထဲ) သိေနေအာင္ ေဆာင္ၾကဗ်။ တစ္ရက္ ၂၄-နာရီ တစ္စပ္ေလာက္ ရလွ်င္ အလြန္ သိသာပါတယ္။ အဲသလို ထိတာကို မသိမွတ္ ႏိုင္ရင္ လွ်ပ္တစ္ျပတ္ အတြင္းတြင္ပဲ ကုေဋတစ္သိန္း ေၾကြးတင္ သြားေရာဗ်။

ထိတာကို သိေနလွ်င္ “ရုပ္ႏွင့္ နာမ္သာ ရွိပါကလား” လို႔ သိလိမ့္မယ္။ ရုပ္နာမ္မွ တစ္ပါး ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ မရွိဘူးဆိုတာ “ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ အမွန္ပါလား” လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိလိမ့္မယ္။ သူမ်ားကို ေမးေနဖို႔ မလိုပါဘူး၊ ႏွာ၀မွာ ေလထိတာကို သိေနလွ်င္ ထိုအခ်ိန္မွာ အတၱဆိုတဲ့ ကိုယ္မရွိဘူး။

ထုိ သိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဉာဏ္အျမင္ စင္ၾကယ္တယ္၊ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္တယ္။ ထိတာကို သိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ “ရုပ္နာမ္မွတစ္ပါး ဘာမွ် မရွိပါကလား” လို႔ သိတာကို နာမ္ရုပ္ ပိုင္းျခားၿပီး သိလို႔ “နာမရူပ ပရိေစၦဒဉာဏ္” လို႔ ေခၚတယ္။

တစ္ထိတည္း(ထဲ) ထိ၊ တစ္သိတည္း(ထဲ) သိေနလွ်င္ အတၱစင္၍ ဉာဏ္အျမင္ စင္ၾကယ္တဲ့ အက်ိဳးရတယ္၊ ဒါဟာ တဒဂၤပဟာန္ ခဏ အခ်ိန္ေလးမွာ ရတဲ့ အက်ိဳး၊ နည္းတယ္လို႔ မမွတ္ၾကနဲ႔။ “ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ရတာမ်ား ဘာမွလည္း မေတြ႔ေပါင္၊ ဘာမွလည္း မရေပါင္” လို႔မ်ား မမွတ္လိုက္ၾက ပါနဲ႔။ ဘုရား သာသနာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့ အခါမွာ ဒီလို အက်ိဳးထူးမ်ား ရႏိုင္တယ္။ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ အသာထားၿပီး အထူး ၾကိဳးစားၾကဟု ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ေဟာၾကားေတာ္ မူသည္ကို ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ ပါေၾကာင္း။