ေဒ၀ဒူတ သုတၲာန္ ပါဠိေတာ္ႀကီး (ယမမင္းစစ္တမ္း)

ေဒ၀ဒူတ သုတၲာန္ ပါဠိေတာ္ႀကီး (ယမမင္းစစ္တမ္း)

ယမမင္း ။ ။ ေမာင္မင္း .. သင္သည္လူ႕ျပည္၌ ပထမေသမင္းတမန္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္သည္ကို မျမင္ပါသေလာ။

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ မျမင္မိပါ။

ယမမင္း ။ ။ ေမာင္မင္း .. သင္သည္ လူ႕ျပည္၌ မိမိ၏က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ မသုတ္သင္ႏိုင္ဘဲ လူးလိမ့္ကာ ေနရရွာေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား ။

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ ျမင္မိပါသည္။

ယမမင္း ။ ။ မိမိကိုယ္တုိင္နားလည္ေသာ အရြယ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ထိုကေလးမ်ားကိုႀကည့္၍ ““ငါသည္ ဘာမွ်မသိနားမလည္ရွာေသးေသာ ယခုလို ကေလးသူငယ္ျဖစ္ဖို႕ရာ ေနာင္ခါ ပဋိသေႏၶေနရဦး မည္။ ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသးအံတကား ။ ယခုငါသည္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ တို႕ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကိုျပဳေတာ့မွေတာ္ကာၾကေတာ့မည္”” ဟု အႀကံအစည္မ်ား အေမာင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ။
(အလြန္ၾကင္နာစြာေမးသည္။)


(ေအာ္...ဘယ္လိုေမးခြန္းႀကီးပါလိမ့္ ၊ ဒီလိုေမးလိမ့္မယ္လို႕တစ္ခါမွမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ယမမင္း ေမးရင္ မင္းလူ႕ျပည္မွာ ဘာေကာင္းမႈလုပ္ခဲ့သလဲ။ သတိရရင္ လြတ္ၿပီ။ ဒီလိုဘဲ ထင္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ေတြ႕ၿပီ ။ ကဲ သင္တို႕ေရာ ဒီလို အႀကံအစည္ျဖစ္ဖူးပါသလား။ ကဲေျဖလိုက္ပါ ...)

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ပါသည္။ ဟို... ကၽြႏု္ပ္ မိဘေတြကို လုပ္ေကၽြးေန ..

ယမမင္း ။ ။ ေတာ္ေတာ္ .. ေမာင္မင္း ...မင္းမိဘ ေဆြမ်ိဳးညာတကာ ဆရာ ေတြကျပဳေပးသည္မဟုတ္။ သူတို႕နဲ႕မဆိုင္။ ေမာင္မင္း ကိုယ္တုိင္ ျပဳခဲ့သည္ျဖစ္လို႕ အေမာင့္ ေမ့ျပစ္ အေမာင္သာဆိုင္တယ္။ ဘာမွ ဆင္ေျခေပးလို႕မရေတာ့ဘူး။
ကဲရွိေစေတာ့ ... ထပ္ေမးမယ္ ... ေမာင္မင္း

ယမမင္း ။ ။ အေမာင္လူ႕ျပည္မွာတုန္းက ဒုတိယ ေသမင္းတမန္ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္သည္ကို မျမင္ပါသေလာ။

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ မျမင္မိပါ။

ယမမင္း ။ ။ အေမာင္လူသား ... သင္သည္လူ႕ျပည္၌ ေတာင္ေ၀ွးကိုသာမွီခို အားထားရာရွိလ်က္၊ ဆံျဖဴ၊ သြားက်ိဳး၊ အေရတြန္႕လိပ္ ..စသည္ျဖင့္ တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးအရြယ္သို႕ေရာက္ရွိေန ေသာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနသည္ လူသားတို႕ကို အေမာင္ေတြ႕မိခဲ့ပါသလား..။

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ ျမင္မိပါသည္ အရွင္ယမမင္းႀကီး။

ယမမင္း ။ ။ ေအး .. ဒါဆိုကြာ ... သင္မိမိကိုယ္တုိင္နားလည္ေသာ အရြယ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူတို႕ကို ႀကည့္ၿပီး ၊“ေအာ္ငါသည္လည္း စင္စစ္ ဤသို႕ အိုရျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏုိင္အံ။ ယခုငါသည္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ တို႕ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကိုျပဳေတာ့မွေတာ္ကာၾကေတာ့မည္” ဟု အႀကံအစည္မ်ား အေမာင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ။

ငရဲသား ။ ။ ကၽြႏု္ပ္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ပါသည္ အရွင္ယမမင္းႀကီး။ ဒီလိုပါ ...

ယမမင္း ။ ။ ေတာ္ၿပီ ... အေမာင့္ ေမ့ျပစ္ဟာ အေမာင္သာဆိုင္တယ္။ ဘာမွ ဆင္ေျခေပးမေနနဲ႕။

ဤနည္းအတိုင္း တတိယေသမင္းတမန္အျဖစ္ .. သူနာ ကိုညႊန္ျပေလသည္။
ဤနည္းအတိုင္း စတုတၴေသမင္းတမန္အျဖစ္ .. သူေသ ကိုညႊန္ျပေလသည္။
ဤနည္းအတိုင္း ပဥၥမေသမင္းတမန္အျဖစ္ .. ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ အက်ဥ္းသား၊ ေထာင္သား၊ ရာဇ၀တ္သား ကိုညႊန္ျပေလသည္။

၅ ႀကိမ္တိုင္ေအာင္ေမး၍ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆခဲ့သျဖင့္ .. သတိမရႏုိင္လွ်င္ .. ယမမင္းႀကီးကိုယ္တုိင္ “လူ႕ဘ၀တယ္ ထိုသူ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့ဖူးသလား၊ ျပဳသည့္အခါတုန္းက မိမိအား အမွ်အတန္း ေ၀ခဲ့ဖူးသလား” ဟုစဥ္းစား၏။
စဥ္းစား၍ရလွ်င္ထိုကုသိုလ္ကို ေဖာ္ျပ၏။ ယမမင္းကေျပာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ၽြိမိဘာသာ သတိရ၍ျဖစ္ေစ ကုသိုလ္ကို သတိရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ငရဲမွလြတ္ေျမာက္ရေလသည္။
(ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိမိ၏ ကုသိုလ္မ်ား အားထားရေၾကာင္းထင္ရွားေပသည္။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားျပဳလုပ္ပါ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းတုိ႕ ..)

ယမမင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္စဥ္းစာတိုင္စဥ္းစား၍ မရေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ေနရေတာ့၏။ ထိုအခါ ငရဲေကာင္ သတၲ၀ါကို ငရဲထိန္းတို႕ ယူေဆာင္လ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ၾကကာ ငရဲခံရရွာေတာ့သည္။

ေရွးဦးစြာ ထိုသူကို ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း ငါးရပ္ေခၚေသာ – လက္ႏွစ္ဖက္၌၄င္း၊ ေျခႏွစ္ဖက္၌၄င္း၊ ရင္လယ္၌၄င္း၊ သံနပူျဖင့္ စိုက္ႏွက္ျခင္းတည္းဟူေသာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကုိျပဳၾက၏။

ထိုေနာက္ - ထိုသူကို ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ရဲရဲျငီးေသာ သံေျမျပင္၌ လွဲအိပ္လိွမ့္လိုက္ကာ ဒါးမ မ်ားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခုတ္ေရႊၾက၏။

ေျခကိုမိုးေမွ်ာ္၊ ဦးေခါင္းေဇာက္ထိုး၊ ဆြဲကိုင္ကာ ပဲကြတ္မ်ားျဖင့္ ခုတ္ေရႊၾက၏။

ရထားမွာတပ္၍ မီးေတာက္ေလာင္ေနေသာေျမ၌ ေရွ႕တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ သြားခိုင္းၾက၏။

ေျခကိုမိုးေမွ်ာ္၊ ဦးေခါင္းေဇာက္ထိုး၊ ဆြဲကိုင္ကာ သံအိုးပူထဲ၌ ပစ္ခ်ၾက၏။

သံရည္ပူမ်ား၊ ေၾကးရည္ပူမ်ား ကို တိုက္ၾက၏။ ထို သံရည္၊ ေၾကးရည္ပူမ်ားသည္ အတြင္းကိုယ္အဂၤါမ်ားကို က်က္က်က္ဆူေစၿပီးမွ ဒြါရကိုးေပါက္မွ ေန၍ျပန္ထြက္သည္။

သံအိုးပူထဲတြင္လည္း ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ဖီလာကန္႕လန္႕ က်က္စားရေတာ့၏။
သို႕ေသာ္ မေသႏိုင္ဘဲ စူးရွၾကမ္းတမ္း၍ ခါးစပ္ေသာ၊ သည္းထန္ေသာ ဆင္းရဲေ၀ဒနာမ်ားကို ခံစားရေလေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ ယမမင္းႀကီးထံ စစ္ေမးၿပီး၍ ငရဲျပည္၏ အၾကိဳအစမ္းႏိွပ္စက္ျခင္း (ငရဲျပည္၏ ႀကိဳဆိုေရး Reception) မွာပင္ရွိေသး၏။

ထိုေနာက္မွ ထိုသူကို ငရဲထိန္းတုိ႕သည္ သူႏွင့္သက္ဆိုင္ရာ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ရွိငရဲမ်ားကို ငရဲငယ္မ်ားကို တစ္ငရဲၿပီးတစ္ငရဲ ျဖတ္သန္း အဆင့္ဆင့္ခံ၍ ငရဲႀကီးသို႕က်ေရာက္ခံစားရေလေတာ့သတည္း။

ငါ၏ခ်စ္သား ရဟန္းတို႕ .. စင္စစ္ ငါဘုရားသည္ ထိုငရဲ၌ က်ေရာက္ခံစားရပံုတို႕ကို ကုိယ္ေတာ္တိုင္ သိျမင္ထင္လင္းၿပီးေသာ အေၾကာင္းတို႕ကိုသာလွ်င္ ငါဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူေပသည္။
ငရဲ၏ ဒုကၡ ဆင္းရဲတို႕ကို ငါဘုရား ထိုင္ေျပာေနလွ်င္ ၿပီးမည္မဟုတ္... အင္မတန္ဆိုးရြားလွသျဖင့္ သတိထား၍ ကုသိုလ္တရား၊ ဘာ၀နာတရား၊ ၀ိပႆနာတရားတို႕ကို အားထုတ္ၾကေလာ့ ။

ဤ ေဒ၀ဒူတသုတၲန္ ၏ အဆံုး၌ တရားကို အားထုတ္ၾက၍ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား ၊ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိခဲ့ဖူးၿပီ။
ဘုရားရွင္အဆူဆူလည္း ဤ ေဒ၀ဒူတသုတၲန္ကို ေဟာေတာ္မူျမဲပင္ ျဖစ္ပေလေတာ့သတည္း ။