သပိတ္အိုင္ ေတာရဆရာေတာ္၏တရား အႏွစ္သာရမ်ား

တရား အႏွစ္သာရမ်ား

သပိတ္အိုင္ ေတာရဆရာေတာ္သည္ သီမာေကာသလ’က်မ္းငယ္ တစ္ေစာင္ျပဳစုခဲ႕၏။ ၎ျပင္ ေယာဂီနႏၵီေခၚ "စူဠေသာတာပန္ျဖစ္ခန္း ဓာတ္ကမၼ႒ာန္း" က်မ္းကိုလည္း ျပဳစုခဲ႕သည္။ ငယ္ငယ္ႏွင္႕ ထိမိလွေသာ က်မ္းျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္ ေဟာေျပာဆံုးမေလ႕ရွိေသာ တရားမ်ားကို လူအမ်ား ေတာင္းပန္၍ စာအုပ္အျဖစ္ ေရးသားခ်ီးျမႇင္႕ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ဆရာေတာ္ အဘယ္တရားကို အဘယ္သို႕ ႏွလံုးသြင္း၍ ေပါက္ေျမာက္သနည္း" ဟူေသာ အေမး၏ အေျဖလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုက်မ္းကပင္ ဆရာေတာ္၏ ပရိယတ္, ပဋိပတ္,ပဋိေ၀ဓကို ညႊန္ျပေနသည္။ဓာတ္ခြဲမႈႏွင္႕ အာနာပါနကို လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ က်မ္းဂန္သာဓက ျပ၍ ေရးထားသည္။

၀ိပႆနာ အလုပ္ႏွင္႕စပ္၍ အေရးတၾကီး သိမွတ္ဖြယ္မ်ားအတြက္ ထိုက်မ္းငယ္သည္ အထိုက္ အေလ်ာက္လံုေလာက္၏။ က်မ္းဂန္ႏွင္႕လာေသာ အဓိပၸာယ္မ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္သေဘာေပါက္ ေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေရးထားသည္။

ထိုက်မ္းမွ ေရးသားခ်က္အခ်ိဳ႕ကို အနည္းငယ္ ထုတ္ျပပါဦးအံ႕။

လကၡဏာေရး သံုးပါး

"ေသာတာပန္ႏွင္႕ သကဒါဂါမ္ ပုဂိၢဳလ္တို႕သည္ အနတၱ အခ်က္ကို အစြမ္းကုန္ ထင္ျမင္သည္။ အနိစၥ အခ်က္ႏွင္႕ ဒုကၡအခ်က္ကို အစြမ္းကုန္ မထင္ျမင္ႏုိုင္။"

"အနာဂါမ္ ပုဂၢိဳလ္တို႕သည္ အနတၱအခ်က္ႏွင္႕ အနိစၥအခ်က္ကို အစြမ္းကုန္ ထင္ျမင္သည္။ ဒုကၡ
အခ်က္ကို အစြမ္းကုန္ မထင္ျမင္ႏိုင္။"

"ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္သည္ သံုးပါးလံုးကို အစြမ္းကုန္ ထင္ျမင္ႏိုင္သည္။"


ၾကိဳက္ရာတစ္ခုတည္းေရြး အဟုတ္လုပ္

တရားဆိုသည္ကား သမထတရားပင္ ျဖစ္ေစ၊ ၀ိပႆတရားပင္ ျဖစ္ေစ သေဘာအက်ဆံုး၊ စိတ္ဥာဏ္အရွင္းဆံုးျဖစ္ေသာ တရားတစ္ခုခုကိုသာ ရွာၾကံ၍ မိမိရရ တစ္သက္ပတ္လံုး အားထုတ္ရာသည္။

ဟုိတရားက ေကာင္းလိမ္႕ထင္႕၊ ဒီတရားက ေကာင္းလိမ္႕ထင္႕၊ ဟုိတရားကို အားထုတ္လိုက္ ဦးမွ၊ ဒီတရားကို အားထုတ္လိုက္ဦးမွ စသည္ျဖင္႕ ဓမၼ၀ိတက္ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ႕ ဟုိတရားကိုလဲမိမိရရ မရွိ၊ ဒီတရားကိုလဲ မိမိရရ မရွိ၊ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုႏွင္႕အခ်ိန္ကုန္တတ္ၾက သည္

အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းသည္ ၀ိတက္စရိုက္ ေျပာသူႏွင္႕ သင္႕ေလ်ာ္၏ ဟု ျပဆိုေသာ္လည္း ၀ိတက္စရိုက္ မေျပာေသာသူတို႕မွာမူ သာ၍ပင္သင္႕ေလ်ာ္ေသး၏။ စရိုက္ ပဓာနမဟုတ္။
စိတ္ဥာဏ္ရွင္းလင္း၍ ထင္လြယ္၊ ျမင္လြယ္၊ သိလြယ္သည္သာလွ်င္ ပဓာန ျဖစ္၏။


နိမိတ္ အစစ္ အတု

စိတ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ၌မေနဘဲ အာရံုရွိရာသို႕ သြားလာ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ၾကံစည္ စဥ္းစား၍ ထင္ျခင္းသည္ နိမိတ္အစစ္မဟုတ္

စိတ္ရွိရာသို႕ အာရံုက လာရိုက္၍ ထင္ေစရမည္

ဥပမာကား ဓာတ္ပံုရိုက္သကဲ႕သို႕ ျဖစ္ေစရမည္။ စိတ္ကား ဓာတ္မွန္ကဲ႕သို႕ တည္ေစရမည္။ အာရံုကား အရိပ္အေရာင္ကဲ႕သို႕ ရိုက္၍ ထင္ေစရမည္။ ဤကဲ႕သို႕ ထင္ေစမွသာလွ်င္ နိမိတ္အစစ္ ျဖစ္မည္။

စ်ာန္ပ်ံျခင္း

စ်ာန္ရလွ်င္ ေကာင္းကင္သို႕ ပ်ံႏိုင္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ် မွတ္ယူတတ္ၾကကုန္၏။ ပ၊ ဒု၊ တ၊ စ
စ်ာန္ကို ရရံုမွ်ျဖင္႕ ေကာင္းကင္သို႕ မပ်ံႏိုင္

ပဥၥစ်ာန္သည္ သက္သက္ေသာ ပဥၥမစ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ကိစၥ တပ္ေသာ ပဥၥမ စ်ာန္အားျဖင္႕ ႏွစ္ပါးရွိ သည္တြင္ ဣဒၶိ၀ိဓ အဘိညာဥ္ကိစၥတပ္ေသာ ပဥၥမစ်ာန္မွသာလွ်င္ လိုရာအရပ္သို႕ ပ်ံသန္းႏိုင္သည္။

ကိုုယ္ကို ေပါ႕ေပါ႔ပါးပါး လူရွင္အမ်ားတို႕ ထင္ျမင္ေအာင္ ပ်ံသြားျခင္း တစ္မ်ိဳး၊ လူရွင္ အမ်ားတို႕
မထင္မျမင္ႏိုင္ဘဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ရုတ္တရက္ လ်င္ျမန္စြာ မ်က္စိတစ္မိွတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ စိတၱကၡဏ အတြင္းမွာပင္လွ်င္ လိုရာအရပ္သို႕ ပ်ံသြားျခင္း တစ္မ်ိဳးအားျဖင္႕ ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည္။

သီသီကေလးႏွင္႕ တစ္သက္လံုးလြဲ

ရုပ္မွန္း၊ နာမ္မွန္း၊ အနိစၥအခ်က္မွန္း၊ ဒုကၡအခ်က္မွန္း၊ အနတၱအခ်က္မွန္း မသိဘဲလ်က္ ထြက္သက္ ေလ၊ ၀င္သက္ေလကိုသာ အာရံုျပဳ၍ မွတ္ေနလွ်င္ သမထပင္ ျဖစ္သည္။

ရုပ္မွန္းအနတၱ အခ်က္မွန္း သိလ်က္ ထိုရုပ္နာမ္တို႕၏ အျဖစ္အပ်က္ကို လကၡဏာတင္၍ သံုးသပ္ ပါမူ ၀ိပႆနာ ျဖစ္ေလေတာ႕၏။

နားမလည္လွ်င္ သီသီကေလးႏွင္႕ တစ္သက္လံုး လြဲေခ်ာ္တတ္၏။

ထြက္သက္ေလႏွင္႕ ၀င္သက္ေလတို႕သည္ ၀ါေယာဓာတ္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာဓာတ္တို႕လည္း ပါျမဲျဖစ္ေလသည္။

ထြက္သက္ေလမဟာဘုတ္ႏွင္႕ ၀င္သက္ေလ မဟာဘုတ္သည္ ရုပ္၊ ထြက္မွန္းသိေသာ စိတ္သည္ နာမ္။ (ေလ၊ခံစားမႈ၊မွတ္သားမႈ၊ ေစ႕ေဆာ္မႈ၊ သိမႈ- ခႏၶာငါးပါးႏွင္႕လည္း ခြဲျပထားသည္။)

စိတ္ဥာဏ္က ( အစ-အလယ္-အဆံုး ) မလိုက္ႏိုင္မူ-
အ၀င္၌ အျဖစ္ တစ္ခ်က္တည္းကိုဖမ္း။
အထြက္၌ အပ်က္ တစ္ခ်က္တည္းကိုဖမ္း။

အျဖစ္ကိုျဖစ္ေစ၊ အပ်က္ကိုျဖစ္ေစ တစ္ခ်က္ခ်က္မိလွ်င္ မဂ္ကိစၥ ျပီးႏိုင္သည္။ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္၊ ေကာင္းစြာမွတ္။

ရုပ္နာမ္တရားတို႕သည္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႕ တစ္ဆံဖ်ားမွ် ေရႊ႕ေျပာင္းသည္ဟူ၍ မရွိ။ တစ္ေနရာတည္း၌ပင္ ျဖစ္၍ ပ်က္ၾကရကုန္၏။

"ေ၀ဒနာလိုက္" ဟု ဆိုေသာ္လည္း

နာမ္တရားဟူသမွ်တုိ႕တြင္ ေ၀ဒနာသည္ အထင္အရွားဆံုး၊ အသိလြယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေ၀ဒနာတရား ႏွင္႕ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူၾကသည္ကား မ်ားစြာရွိကုန္၏။ မိမိတို႕၏ ကိုယ္ကုိ ဒိြဟိတ္မွန္း တိဟိတ္မွန္း ဧကန္မသိေသးဘဲလ်က္ ေဂါဓိကရဟန္း ကို အားက်၍ လည္ပင္းကို ျဖတ္သည္ရွိေသာ္ လည္ျပတ္ရံုသာ ရွိလိမ္႕မည္။

ေ၀ဒနာတရား ငါးပါးတို႕တြင္လည္း ဒုကၡေ၀ဒနာသည္ အသိလြယ္ဆံုး၊ အထင္ရွားဆံုး ျဖစ္သည္။

နည္းနည္းေညာင္းလွ်င္ နည္းနည္းထင္ရွား၏။ မ်ားမ်ားေညာင္းလွ်င္ မ်ားမ်ားထင္ရွားသည္။ ေညာင္းညာပါေစ၊ ထံုက်ဥ္ပါေစ၊ ကိုက္ခဲပါေစ၊ ယိမ္းယိုင္ပါေစဟူ၍ ဘယ္အခါမွ် ႏွလံု မသြင္း အပ္။ေ၀ဒနာဖံုးေနသည္။

ေညာင္းအားၾကီးလြန္းလွ်င္ ျပင္ဆင္ႏိုင္သည္။ အေညာင္းလြန္ေသာ္ စိတ္ပ်ံ႕လြင္႕၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ဤကဲ႕သို႕ ျဖစ္တတ္သည္ကိုပင္ အေကာင္း ထင္မွတ္ ၾကေသး၏။ မထင္မွတ္ အပ္။

ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေရွ႕ကေန၍ လြဲေနလွ်င္ ေနာက္ကလိုက္ေသာ ေယာဂီေတြ အကုန္လြဲကုန္ ၏။ ေညာင္းညာ ထံုက်ဥ္ ကိုက္ခဲ၍ လာေသာအခါ သူ႕အလိုလို ယိမ္းယိုင္ လာတတ္သည္။ ထ၍ပင္ခုန္တတ္ေသးသည္။ အေကာင္းမဟုတ္၊ စိတ္ကုိမလႊတ္ရာ။ ၾကာလွ်င္ အရူးကဲ႕သို႕ ျဖစ္တတ္၏။ ဤကဲ႕သို႕ ျဖစ္သည္ကိုပင္ သမာဓိ မွတ္ထင္တတ္ေသးသည္။

စိတ္ဥာဏ္က လိုက္ႏိုင္ပါမူ တစ္ကိုယ္လံုး၌ ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားသည္တို႕ကို ထင္ျမင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္း အပ္၏။ မိုးတိမ္မ်ား ေလသင္႕ရာသို႕ ေရးေရး ေရးေရးႏွင္႕ သြားေနသကဲ႕သို႕ အသစ္အေဟာင္း ေျပာင္းလဲ၍ ေျပာင္းလဲ၍ ျဖစ္ပ်က္၍ ျဖစ္ပ်က္၍ သြားသည္တို႕ကို အာရံုစူးစိုက္၍ ႏွလံုးသြင္း ႏိုင္လွ်င္လကၡဏာ အထူးတင္ေနရန္ မလိုေတာ႕ေခ်။ တင္ျပီးသကဲ႕သို႕ ျဖစ္၏။